Молитвата на Работа

Набљудувањето, проценувањето и извршувањето се трите основни фактори на распуштањето.

Прво: се набљудува. Второ: се проценува. Трето: се извршува.

Шпионите во војна, прво се набљудуваат; второ се проценуваат; трето се стрелаат.

Во меѓусебниот однос постои самооткривање и саморазоткривање. Кој се откажува од соживотот со своите ближни, се откажува и од самооткривањето.

Секој животен инцидент, колку и да изгледа безначаен, несомнено има за причина еден интимен актер во нас, еден психички агрегат, едно „Јас“.

Самооткривањето е можно кога сме во состојба на будна перцепција, будна новост.

„Јас“, откриен во прекршок, мора внимателно да се набљудува во нашиот мозок, срце и пол.

Секое Јас на страст може да се манифестира во срцето како љубов, во мозокот како Идеал, но ако внимаваме на полот, ќе почувствуваме одредена недвосмислена, морбидна возбуда.

Проценката на кое било Јас мора да биде дефинитивна. Ние треба да го ставиме на клупата на обвинетите и немилосрдно да му судиме.

Секое избегнување, оправдување, размислување, мора да се елиминира, ако навистина сакаме да станеме свесни за „Јас“ што сакаме да го искорениме од нашата психа.

Извршувањето е различно; не би било можно да се изврши кое било „Јас“, без претходно да сме го набљудувале и процениле.

Молитвата во психолошката работа е од суштинско значење за распуштањето. Ние треба да имаме моќ поголема од умот, ако навистина сакаме да го дезинтегрираме тоа или она „Јас“.

Умот сам по себе никогаш не би можел да дезинтегрира ниту едно „Јас“, тоа е неоспорно, непобитно.

Да се молиме е да разговараме со Бога. Ние мора да апелираме до Бог Мајка во нашата Интимност, ако навистина сакаме да дезинтегрираме „Јас“, кој не ја сака својата Мајка, неблагодарниот син, ќе пропадне во работата на себе.

Секој од нас ја има својата Божествена Мајка, посебна, индивидуална, таа сама по себе е дел од нашето сопствено Битие, но изведено.

Сите древни народи ја обожувале „Бог Мајка“ во најдлабокото од нашето Битие. Женскиот принцип на Вечноста е ISIS, MARÍA, TONANZIN, CIBELES, REA, ADONIA, INSOBERTA, итн., итн., итн.

Ако во чисто физичкото имаме татко и мајка, во најдлабокото од нашето Битие ги имаме и нашиот Татко кој е во тајност и нашата Божествена Мајка KUNDALINI.

Има толку многу Татковци на Небото колку што има луѓе на земјата. Бог Мајка во нашата сопствена интимност е женскиот аспект на нашиот Татко кој е во тајност.

ТОЈ и ТАА се сигурно двата горни дела на нашето интимно Битие. Несомнено, ТОЈ и ТАА се нашето исто Вистинско Битие надвор од „ЈАС“ на психологијата.

ТОЈ се раздвојува во ТАА и заповеда, управува, поучува. ТАА ги елиминира несаканите елементи што ги носиме во себе, под услов за континуирана работа на себе.

Кога радикално ќе умреме, кога сите несакани елементи ќе бидат елиминирани по многу свесни трудови и доброволни страдања, ќе се споиме и интегрираме со „ТАТКОТО-МАЈКАТА“, тогаш ќе бидеме богови страшно божествени, надвор од доброто и злото.

Нашата Божествена Мајка посебна, индивидуална, преку своите огнени сили може да го сведе на космичка прашина секое од тие многу „Јас“, кое претходно е набљудувано и проценето.

Во никој случај не би била потребна специфична формула за да се молиме на нашата внатрешна Божествена Мајка. Мора да бидеме многу природни и едноставни кога ѝ се обраќаме на НЕА. Детето што ѝ се обраќа на својата мајка никогаш нема посебни формули, го кажува она што излегува од неговото срце и тоа е сè.

Ниту едно „Јас“ не се распушта моментално; нашата Божествена Мајка мора да работи и дури да страда многу пред да постигне уништување на кое било „Јас“.

Свртете се кон внатрешноста, насочете ја својата молитва кон внатрешноста, барајќи ја вашата Божествена Госпоѓа во вашата внатрешност и со искрени молби можете да разговарате со неа. Замолете ја да го дезинтегрира тоа „Јас“ што претходно сте го набљудувале и процениле.

Чувството за интимно самонабљудување, како што се развива, ќе ви овозможи да го проверите прогресивниот напредок на вашата работа.

Разбирањето, разликувањето, се од суштинско значење, меѓутоа, потребно е нешто повеќе ако навистина сакаме да го дезинтегрираме „САМИОТ СЕБЕ“.

Умот може да си дозволи да етикетира било која мана, да ја премести од еден оддел во друг, да ја изложи, да ја скрие итн., но никогаш не би можел фундаментално да ја промени.

Потребна е „посебна моќ“ поголема од умот, огнена моќ способна да ја сведе секоја мана во пепел.

STELLA MARIS, нашата Божествена Мајка, ја има таа моќ, може да ја претвори во прав секоја психолошка мана.

Нашата Божествена Мајка живее во нашата интимност, надвор од телото, наклонетоста и умот. Таа сама по себе е огнена моќ поголема од умот.

Нашата Космичка Мајка, посебна, индивидуална, поседува Мудрост, Љубов и Моќ. Во неа постои апсолутно совршенство.

Добрите намери и постојаното повторување на истите не служат за ништо, не водат кон ништо.

Не би послужило да се повторува: „нема да бидам похотлив“; Јас-овите на развратноста во секој случај ќе продолжат да постојат во самото дно на нашата психа.

Не би послужило секојдневно да се повторува: „нема повеќе да имам гнев“. „Јас-овите“ на гневот ќе продолжат да постојат во нашите психолошки длабочини.

Не би послужило секојдневно да се кажува: „нема повеќе да бидам алчен“. „Јас-овите“ на алчноста ќе продолжат да постојат во различните заднини на нашата психа.

Не би послужило да се оддалечиме од светот и да се затвориме во манастир или да живееме во некоја пештера; „Јас-овите“ во нас ќе продолжат да постојат.

Некои пештерски анахорети врз основа на ригорозни дисциплини стигнале до екстазата на светците и биле однесени на небото, каде виделе и слушнале работи што на човечките суштества не им е дадено да ги разберат; сепак „Јас-овите“ продолжиле да постојат во нивната внатрешност.

Неспорно е дека Суштината може да побегне од „Јас“ врз основа на ригорозни дисциплини и да ужива во екстазата, сепак, по среќата, се враќа во внатрешноста на „Самиот Себе“.

Оние кои се навикнале на екстазата, без да го распуштат „Егото“, веруваат дека веќе го достигнале ослободувањето, се самоизмамуваат верувајќи се дека се Мајстори и дури влегуваат во потоната Инволуција.

Никогаш не би се изјасниле против мистичното занесување, против екстазата и среќата на Душата во отсуство на ЕГО.

Само сакаме да го нагласиме распуштањето на „Јас-овите“ за да се постигне конечното ослободување.

Суштината на секој дисциплиниран анахорет, навикнат да бега од „Јас“, го повторува тој подвиг по смртта на физичкото тело, ужива некое време во екстазата и потоа се враќа како Џинот од ламбата на Аладин во внатрешноста на шишето, во Егото, во Самиот Себе.

Тогаш не му преостанува ништо друго освен да се врати во ново физичко тело, со цел да го повтори својот живот на тепихот на постоењето.

Многу мистици кои се разделиле од телото во пештерите на Хималаите, во Централна Азија, сега се вулгарни, обични и нормални луѓе во овој свет, и покрај тоа што нивните следбеници сè уште ги обожуваат и почитуваат.

Секој обид за ослободување колку и да е грандиозен, ако не ја земе предвид потребата да се распушти Егото, е осуден на неуспех.