Двата Света

Набљудувањето и самонабљудувањето се две сосема различни работи, сепак, и двете бараат внимание.

При набљудувањето, вниманието е насочено кон надвор, кон надворешниот свет, преку прозорците на сетилата.

При самонабљудување, вниманието е насочено кон внатре и за таа цел не служат сетилата за надворешна перцепција, што е повеќе од доволна причина за почетникот да му биде тешко да ги набљудува своите интимни психолошки процеси.

Почетната точка на официјалната наука во нејзината практична страна е набљудувањето. Почетната точка на работата на себе е самонабљудувањето, она што може да се самонабљудува.

Несомнено, овие две почетни точки цитирани погоре, нè водат во сосема различни насоки.

Некој може да остари заглавен меѓу попустливите догми на официјалната наука, проучувајќи надворешни феномени, набљудувајќи клетки, атоми, молекули, сонца, ѕвезди, комети итн., без да доживее никаква радикална промена во себе.

Видот на знаење што внатрешно трансформира некого, никогаш не би можел да се постигне преку надворешно набљудување.

Вистинското знаење што навистина може да предизвика фундаментална внатрешна промена во нас, се заснова на директно самонабљудување.

Итно е да им кажеме на нашите гностички студенти да се набљудуваат себеси и во која смисла треба да се самонабљудуваат и причините за тоа.

Набљудувањето е средство за менување на механичките услови на светот. Внатрешното самонабљудување е средство за интимна промена.

Како секвенца или последица на сето ова, можеме и треба нагласено да потврдиме дека постојат два вида знаење, надворешно и внатрешно, и дека освен ако немаме во себе магнетски центар што може да ги разликува квалитетите на знаењето, оваа мешавина на двата планови или редови на идеи може да нè доведе до забуна.

Возвишени псевдо-езотерични доктрини со изразен научен пристап, припаѓаат на теренот на набљудување, сепак, многу претенденти ги прифаќаат како внатрешно знаење.

Значи, се наоѓаме пред два света, надворешниот и внатрешниот. Првиот од нив се перцепира од сетилата за надворешна перцепција; вториот може да биде перцептивен само преку сетилото за внатрешно самонабљудување.

Мислите, идеите, емоциите, копнежите, надежите, разочарувањата итн., се внатрешни, невидливи за обичните, вообичаени сетила и сепак за нас се пореални од масата во трпезаријата или фотелјите во дневната соба.

Сигурно ние живееме повеќе во нашиот внатрешен свет отколку во надворешниот; ова е непобитно, неоспорливо.

Во нашите внатрешни светови, во нашиот таен свет, сакаме, посакуваме, се сомневаме, благословуваме, проколнуваме, копнееме, страдаме, уживаме, сме измамени, наградени итн., итн., итн.

Несомнено, двата света, внатрешниот и надворешниот, се експериментално проверливи. Надворешниот свет е она што може да се набљудува. Внатрешниот свет е она што може да се самонабљудува во себе и во себе, тука и сега.

Кој навистина сака да ги запознае „Внатрешните Светови“ на планетата Земја или на Сончевиот Систем или на галаксијата во која живееме, мора претходно да го запознае својот интимен свет, својот внатрешен, посебен живот, своите сопствени „Внатрешни Светови“.

„Човеку, спознај се себеси и ќе го спознаеш Универзумот и Боговите“.

Колку повеќе се истражува овој „Внатрешен Свет“ наречен „Самиот Себе“, толку повеќе ќе сфати дека живее истовремено во два света, во две реалности, во две области, надворешната и внатрешната.

На ист начин како што е неопходно да се научи да се оди во „надворешниот свет“, за да не се падне во бездна, да не се залута во улиците на градот, да се изберат пријателите, да не се дружи со изопачени луѓе, да не се јаде отров итн., така и преку психолошката работа на себе, учиме да одиме во „Внатрешниот Свет“, кој може да се истражува преку самонабљудување.

Навистина, сетилото за самонабљудување е атрофирано во декадентната човечка раса во оваа мрачна ера во која живееме.

Како што истрајуваме во самонабљудувањето, сетилото за интимно самонабљудување прогресивно ќе се развива.