Набљудување на Себеси

Интимното самонабљудување на самиот себе е практичен начин да се постигне радикална трансформација.

Знаењето и набљудувањето се различни. Многумина го мешаат набљудувањето на себе со знаењето. Знаеме дека седиме на стол во соба, но тоа не значи дека го набљудуваме столот.

Знаеме дека во даден момент се наоѓаме во негативна состојба, можеби со некој проблем или загрижени за тоа или она прашање, или во состојба на немир или неизвесност итн., но тоа не значи дека го набљудуваме тоа.

Дали чувствувате антипатија кон некого? Дали не ви се допаѓа одредена личност? Зошто? Ќе речете дека ја познавате таа личност… Ве молам!, Набљудувајте ја, знаењето никогаш не е набљудување; не го мешајте знаењето со набљудувањето…

Набљудувањето на себе, кое е сто проценти активно, е начин на промена на себе, додека знаењето, кое е пасивно, не е.

Секако, знаењето не е чин на внимание. Вниманието насочено кон внатре кон себе, кон она што се случува во нас, е нешто позитивно, активно…

Во случај на личност кон која имаме антипатија без причина, затоа што ни доаѓа така и многу пати без никаква причина, се забележува мноштвото мисли кои се собираат во умот, групата гласови кои зборуваат и викаат неорганизирано во нас, што зборуваат, непријатните емоции кои се појавуваат во нас, непријатниот вкус кој сето ова го остава во нашата психа, итн., итн., итн.

Очигледно во таква состојба сфаќаме и дека внатрешно лошо се однесуваме кон личноста кон која имаме антипатија.

Но, за да се види сето ова, несомнено е потребно внимание намерно насочено кон внатре кон себе; а не пасивно внимание.

Динамичното внимание навистина доаѓа од страната што набљудува, додека мислите и емоциите припаѓаат на страната што се набљудува.

Сето ова нè тера да сфатиме дека знаењето е нешто сосема пасивно и механичко, во очигледен контраст со набљудувањето на себе, кое е свесен чин.

Со ова не сакаме да кажеме дека не постои механичко набљудување на себе, но таков тип на набљудување нема никаква врска со психолошкото самонабљудување на кое се повикуваме.

Мислењето и набљудувањето исто така се многу различни. Секој субјект може да си го дозволи луксузот да мисли за себе колку што сака, но тоа не значи дека навистина се набљудува.

Треба да ги видиме различните „Јас-ови“ во акција, да ги откриеме во нашата психа, да сфатиме дека во секој од нив постои процент од нашата сопствена свест, да се покаеме што сме ги создале итн.

Тогаш ќе извикнеме. „Но, што прави ова Јас?“ „Што зборува?“ „Што сака?“ „Зошто ме измачува со својата похота?“, „Со својот гнев?“ итн., итн., итн.

Тогаш ќе видиме во себе, целиот тој воз на мисли, емоции, желби, страсти, приватни комедии, лични драми, разработени лаги, говори, изговори, морбидности, легла на задоволство, слики на развратност итн., итн., итн.

Многу пати пред да заспиеме, во точниот момент на премин помеѓу будност и сон, чувствуваме во нашиот ум различни гласови кои зборуваат меѓу себе, тоа се различните Јас-ови кои треба да ја прекинат во тие моменти секоја врска со различните центри на нашата органска машина со цел потоа да се нурнат во молекуларниот свет, во „Петтата димензија“.