Враќање и Повторување

Човек е тоа што е неговиот живот, ако човекот не промени ништо во себе, ако радикално не го трансформира својот живот, ако не работи на себе, тој жално го губи своето време.

Смртта е враќање на самиот почеток на животот со можност повторно да се повтори.

Многу е кажано во псевдо-езотериската и псевдо-окултистичката литература, на темата за последователни животи, подобро е да се занимаваме со последователните егзистенции.

Животот на секој од нас со сите негови времиња е секогаш ист, повторувајќи се од егзистенција во егзистенција, низ безброј векови.

Несомнено продолжуваме во семето на нашите потомци; ова е нешто што веќе е докажано.

Животот на секој од нас посебно, е жив филм што, кога ќе умреме, го носиме во вечноста.

Секој од нас го носи својот филм и повторно го враќа за да го прикаже повторно на екранот на една нова егзистенција.

Повторувањето на драмите, комедиите и трагедиите е фундаментална аксиома на Законот за повторување.

Во секоја нова егзистенција секогаш се повторуваат истите околности. Актерите на таквите секогаш повторувани сцени се тие луѓе кои живеат во нашата внатрешност, „Јас-овите“.

Ако ги дезинтегрираме тие актери, тие „Јас-ови“ што ги создаваат секогаш повторуваните сцени од нашиот живот, тогаш повторувањето на таквите околности би станало нешто повеќе од невозможно.

Очигледно, без актери не може да има сцени; ова е нешто непобитно, неоспорливо.

Така можеме да се ослободиме од Законите за Враќање и Повторување; така можеме да станеме вистински слободни.

Очигледно, секој од ликовите (Јас-ови) што ги носиме во себе, ја повторува својата улога од егзистенција во егзистенција; ако го дезинтегрираме, ако актерот умре, улогата завршува.

Сериозно размислувајќи за Законот за Повторување или повторување на сцени во секое Враќање, откриваме со интимно само-набљудување, тајни механизми на ова прашање.

Ако во минатото постоење на возраст од дваесет и пет (25) години, сме имале љубовна авантура, тоа е несомнено дека „Јас-от“ на таквата врска ќе ја бара дамата од своите соништа на дваесет и пет (25) години од новата егзистенција.

Ако дамата во прашање тогаш имала само петнаесет (15) години, „Јас-от“ на таквата авантура ќе го бара својот сакан во новата егзистенција на истата точна возраст.

Јасно е да се разбере дека двата „Јас-ови“, и тој и таа, се бараат телепатски и повторно се среќаваат за да ја повторат истата љубовна авантура од минатото постоење…

Двајца непријатели кои се бореле до смрт во минатото постоење, повторно ќе се бараат во новата егзистенција за да ја повторат својата трагедија на соодветната возраст.

Ако две лица имале спор околу недвижен имот на возраст од четириесет (40) години во минатото постоење, на иста возраст телепатски ќе се бараат во новата егзистенција за да го повторат истото.

Во секој од нас живеат многу луѓе полни со обврски; тоа е неоспорно.

Еден крадец носи во себе пештера од крадци со различни криминални обврски. Убиецот носи во себе „клуб“ на убијци, а похотливиот во својата психа носи „Куќа за состаноци“.

Сериозното во сето ова е што интелектот го игнорира постоењето на такви луѓе или „Јас-ови“ во себе и на таквите обврски кои фатално се исполнуваат.

Сите овие обврски на Јас-овите што живеат во нас, се случуваат под нашата свест.

Тоа се факти што ги игнорираме, работи што ни се случуваат, настани што се обработуваат во потсвеста и несвеста.

Со право ни е кажано дека сè ни се случува, како кога врне или кога грми.

Навистина имаме илузија дека правиме, но ништо не правиме, ни се случува, тоа е фатално, механички…

Нашата личност е само инструмент на различни луѓе (Јас-ови), преку кој секој од тие луѓе (Јас-ови) ги исполнува своите обврски.

Под нашата когнитивна способност се случуваат многу работи, за жал игнорираме што се случува под нашата сиромашна свест.

Се сметаме за мудри кога во реалноста дури и не знаеме дека не знаеме.

Ние сме мизерни дрва, влечени од бесните бранови на морето на егзистенцијата.

Излегувањето од оваа несреќа, од оваа несвесност, од толку жалната состојба во која се наоѓаме, е можно само со умирање во себе…

Како би можеле да се разбудиме без претходно да умреме? Само со смртта доаѓа новото! Ако семето не умре, растението не се раѓа.

Оној кој навистина се буди, поради таа причина стекнува целосна објективност на својата свест, автентично просветлување, среќа…