Il-Ħajja

Għalkemm jidher inkredibbli, huwa veru ħafna u ta’ kull verità, li din iċ-ċivilizzazzjoni moderna tant imfaħħra hija terriblement kerha, ma tissodisfax il-karatteristiċi traxxendentali tas-sens estetiku, hija mċaħħda mis-sbuħija interjuri.

Huwa ħafna dak li nippreżumu b’dawk il-bini orribbli ta’ dejjem, li jidhru qishom nases tal-ġrieden veri.

Id-dinja saret tremendament tedjanti, l-istess toroq ta’ dejjem u djar orribbli kullimkien.

Dan kollu sar tedjanti, fit-Tramuntana u fin-Nofsinhar, fil-Lvant u fil-Punent tad-Dinja.

Huwa l-istess uniformi ta’ dejjem: orribbli, imqalla’, sterili. “Moderniżmu!”, jgħajtu l-folol.

Nidhru qishom paguni vanitużi bil-libsa li nġorru u biż-żraben tleqq ħafna, għalkemm hawn, hemm u hemmhekk jiċċirkolaw miljuni ta’ nies sfortunati bil-ġuħ, sotto-nutriti, miżerabbli.

Is-sempliċità u s-sbuħija naturali, spontanja, inġenwa, mingħajr artifiċji u żebgħat vanitużi, sparixxew fis-Sess Femminili. Issa aħna moderni, hekk hi l-ħajja.

In-nies saru terriblement krudili: il-karità kesħet, ħadd ma jibqa’ impressjonat b’ħadd aktar.

Il-vetrini jew il-vetrini tal-ħwienet lussużi jiddi b’merkanzija lussuża li definittivament mhix aċċessibbli għall-infelici.

L-unika ħaġa li jistgħu jagħmlu l-Parija tal-ħajja hija li jikkontemplaw ħarir u ġojjelli, fwejjaħ fi fliexken lussużi u umbrelel għax-xita; jaraw mingħajr ma jkunu jistgħu jmissu, turment simili għal dak ta’ Tantalu.

In-nies ta’ dawn iż-żminijiet moderni saru goffi wisq: il-fwieħa tal-ħbiberija u l-fwieħa tas-sinċerità sparixxew radikalment.

Il-folol jilmentaw mgħobbija bit-taxxi; kulħadd jinsab fl-inkwiet, għandhomna u għandna; jiġġudikawna u m’għandna xejn biex inħallsu, it-tħassib iqatta’ l-imħuħ, ħadd ma jgħix fil-paċi.

Il-burokrati bil-kurva tal-hena f’żaqqhom u sigarru tajjeb f’ħalqhom, li fuqu jappoġġjaw psikoloġikament, jagħmlu ġugarelli politiċi bil-moħħ mingħajr ma jimpurtahom xejn mill-uġigħ tal-popli.

Ħadd mhu kuntent f’dawn iż-żminijiet u wisq inqas il-klassi tan-nofs, din tinsab bejn ix-xabla u l-ħajt.

Għonja u foqra, jemmnu u ma jemmnux, negozjanti u tallaba, skarpani u landiera, jgħixu għax iridu jgħixu, jegħrqu t-torturi tagħhom fl-inbid u anke jsiru vizzjużi tad-droga biex jaħarbu minnhom infushom.

In-nies saru malizzjużi, suspettużi, xettiċi, għaqlin, perversi; ħadd ma jemmen f’ħadd aktar; kuljum jiġu vvintati kundizzjonijiet ġodda, ċertifikati, restrizzjonijiet ta’ kull tip, dokumenti, kredenzjali, eċċ., u xorta waħda xejn minn dan ma jservi aktar, l-għaqlin jidħku b’dan id-dwejjaq kollu: ma jħallsux, jaħarbu mil-liġi anke jekk ikollhom imorru bil-għadam tagħhom il-ħabs.

L-ebda impjieg ma jagħti l-hena; is-sens ta’ mħabba vera ntilef u n-nies jiżżewġu llum u jiddivorzjaw għada.

L-unità tad-djar intilfet b’mod lamentabbli, il-mistħija organika ma teżistix aktar, il-lesbjaniżmu u l-omosesswaliżmu saru aktar komuni mill-ħasil tal-idejn.

Li tkun taf xi ħaġa dwar dan kollu, li tipprova tkun taf il-kawża ta’ tant tħassir, li tinvestiga, li tfittex, huwa ċertament dak li nipproponu f’dan il-ktieb.

Qed nitkellem fil-lingwa tal-ħajja prattika, nixtieq inkun naf x’hemm moħbi wara dik il-maskra orribbli tal-eżistenza.

Qed naħseb b’leħen għoli u ħalli l-ħallelin tal-intellett jgħidu dak li jridu.

It-teoriji diġà saru tedjanti u anke jinbiegħu u jerġgħu jinbiegħu fis-suq. Allura xiex?

It-teoriji jservu biss biex jikkawżawlna tħassib u jagħmlu l-ħajja aktar morra.

Bir-raġun qal Goethe: “Kull teorija hija griża u s-siġra tal-frott tad-deheb li hija l-ħajja biss hija ħadra”…

In-nies foqra diġà għajjew b’tant teoriji, issa qed nitkellmu ħafna dwar il-prattiċiżmu, jeħtieġ li nkunu prattiċi u nkunu nafu verament il-kawżi tat-tbatija tagħna.