De Ouderdom

De eerste veertig levensjaren geven ons het boek, de volgende dertig het commentaar.

Op je twintigste is een man een pauw; op zijn dertigste, een leeuw; op zijn veertigste, een kameel; op zijn vijftigste, een slang; op zijn zestigste, een hond; op zijn zeventigste, een aap, en op zijn tachtigste, slechts een stem en een schaduw.

De tijd onthult alle dingen: het is een zeer interessante praatjesmaker die uit zichzelf spreekt, zelfs als er hem niets wordt gevraagd.

Er is niets gemaakt door de hand van het arme INTELLECTUELE DIER, valselijk mens genoemd, dat vroeg of laat niet door de tijd wordt vernietigd.

“FUGIT IRRÉPARABILE TEMPUS”, de tijd die vlucht, kan niet worden hersteld.

De tijd brengt alles wat nu verborgen is in het openbaar en verbergt en verhult alles wat op dit moment schittert met pracht en praal.

Ouderdom is als liefde, het kan niet worden verborgen, zelfs niet als het vermomd is in de kleren van de jeugd.

Ouderdom breekt de trots van de mensen en vernedert hen, maar het is één ding om nederig te zijn en iets anders om vernederd te worden.

Wanneer de dood nadert, vinden de oude, teleurgestelde mensen in het leven dat ouderdom geen last meer is.

Alle mensen koesteren de hoop om lang te leven en oud te worden, en toch maakt de ouderdom hen bang.

De ouderdom begint op vijftigjarige leeftijd en verloopt vervolgens in septenaire perioden die ons leiden tot de aftakeling en de dood.

De grootste tragedie van de ouderen is niet het feit zelf dat ze oud zijn, maar de dwaasheid om niet te willen erkennen dat ze oud zijn en de stommiteit om te geloven dat ze jong zijn alsof ouderdom een misdaad zou zijn.

Het beste van de ouderdom is dat je heel dicht bij het doel bent.

Het PSYCHOLOGISCHE IK, het ZELF, het EGO, wordt niet beter met de jaren en de ervaring; het wordt ingewikkelder, moeilijker, bewerkelijker, daarom zegt het volksgezegde: “EIGENHEID EN FIGUUR TOT AAN HET GRAF”.

Het PSYCHOLOGISCHE IK van moeilijke oude mensen troost zichzelf door mooie adviezen te geven vanwege hun onvermogen om slechte voorbeelden te geven.

Oude mensen weten heel goed dat de ouderdom een zeer verschrikkelijke tiran is die hen op straffe van de dood verbiedt te genieten van de genoegens van de wilde jeugd en ze troosten zichzelf liever door mooie adviezen te geven.

Het IK verbergt het IK, het IK verbergt een deel van zichzelf en alles wordt bestempeld met sublieme zinnen en mooie adviezen.

EEN deel van MIJN ZELF verbergt een ander deel van MIJN ZELF. Het IK verbergt wat niet uitkomt.

Het is volledig aangetoond door observatie en ervaring dat wanneer de ondeugden ons verlaten, we graag denken dat wij degenen waren die ze hebben verlaten.

Het hart van het INTELLECTUELE DIER wordt niet beter met de jaren, maar slechter, het versteent altijd en als we in onze jeugd hebzuchtig, leugenachtig en woedend waren, zullen we dat op onze oude dag nog veel meer zijn.

Oude mensen leven in het verleden, oude mensen zijn het resultaat van vele gisterens, ouderen negeren volledig het moment waarin we leven, oude mensen zijn een opeenstapeling van herinneringen.

De enige manier om de perfecte ouderdom te bereiken, is door het PSYCHOLOGISCHE IK op te lossen. Wanneer we leren om van moment tot moment te sterven, bereiken we de sublieme ouderdom.

De ouderdom heeft een grote betekenis, van rust en vrijheid voor degenen die het IK al hebben opgelost.

Wanneer de passies op een radicale, totale en definitieve manier zijn gestorven, is men niet vrij van één meester, maar van vele meesters.

Het is heel moeilijk om in het leven onschuldige ouderen te vinden die niet eens meer de restanten van het IK bezitten, die klasse van ouderen is oneindig gelukkig en leeft van moment tot moment.

De man gegrepen door WIJSHEID. De oudere in kennis, de heer van de liefde, wordt in feite de vuurtoren van licht die wijselijk de stroom van de talloze eeuwen leidt.

In de wereld hebben bestaan en bestaan momenteel nog steeds enkele OUDE MEESTERS die niet eens de laatste restanten van het IK hebben. Deze GNÔSTISCHE ARHATS zijn zo exotisch en goddelijk als de lotusbloem.

DE EERWAARDE OUDE MEESTER die het GEPLURALISEERDE IK op een radicale en definitieve manier heeft opgelost, is de perfecte uitdrukking van de PERFECTE WIJSHEID, van de GODDELIJKE LIEFDE EN DE SUBLIEME MACHT.

DE OUDE MEESTER die het IK niet meer heeft, is in feite de volledige manifestatie van het GODDELIJKE ZIJN.

Die SUBLIEME OUDEREN, die GNÔSTISCHE ARHATS hebben de wereld verlicht sinds de oude tijden, laten we BUDHA, MOZES, HERMES, RAMARKRISHNA, DANIEL, DE HEILIGE LAMA, enz., enz., enz. niet vergeten.

De leraren van scholen, hogescholen en universiteiten, de leraressen, de ouders, moeten de nieuwe generaties leren de ouderen te respecteren en te vereren.

DAT wat geen naam heeft, DAT wat GODDELIJK is, DAT wat het ECHTE is, heeft drie aspecten: WIJSHEID, LIEFDE, WOORD.

HET GODDELIJKE als VADER is de KOSMISCHE WIJSHEID, als MOEDER is het de ONEINDIGE LIEFDE, als Zoon is het het WOORD.

In de gezinsvader ligt het symbool van de wijsheid. In de huismoeder ligt de LIEFDE, de kinderen symboliseren het woord.

De oude Vader verdient alle steun van de kinderen. De reeds oude Vader kan niet werken en het is eerlijk dat de kinderen hem onderhouden en respecteren.

De Aanbiddelijke Moeder, reeds oud, kan niet werken en daarom is het noodzakelijk dat de zonen en dochters voor haar zorgen en van haar houden en van die liefde een religie maken.

Wie niet van zijn Vader weet te houden, wie zijn MOEDER niet weet te AANBIDDEN, gaat over het pad van de linkerhand, over het pad van de dwaling.

De kinderen hebben niet het recht om hun Ouders te beoordelen, niemand is perfect in deze wereld en degenen die in een bepaalde richting geen bepaalde gebreken hebben, hebben ze in een andere richting, we zijn allemaal uit hetzelfde hout gesneden.

Sommigen onderschatten de VADERLIJKE LIEFDE, anderen lachen zelfs om de VADERLIJKE LIEFDE. Degenen die zich zo gedragen in het leven zijn nog niet eens het pad ingegaan dat leidt naar DAT wat geen naam heeft.

De ondankbare zoon die zijn Vader verafschuwt en zijn Moeder vergeet, is werkelijk de ware perverseling die alles verafschuwt wat GODDELIJK is.

DE REVOLUTIE VAN HET BEWUSTZIJN betekent geen ONDANKBAARHEID, de vader vergeten, de aanbiddelijke Moeder onderschatten. DE REVOLUTIE VAN HET BEWUSTZIJN is WIJSHEID, LIEFDE en PERFECTE MACHT.

In de Vader ligt het symbool van de wijsheid en in de Moeder wordt de levende bron van de LIEFDE gevonden, zonder de zuiverste essentie is het werkelijk onmogelijk om de hoogste INTIEME REALISATIES te bereiken.