Het Psychologische Lied

Het is tijd om heel serieus na te denken over wat “interne consideratie” wordt genoemd.

Er bestaat geen twijfel over het desastreuze aspect van “intieme zelfbeschouwing”; naast het hypnotiseren van het bewustzijn, zorgt dit ervoor dat we veel energie verliezen.

Als men niet de fout zou maken zich zozeer met zichzelf te identificeren, zou innerlijke zelfbeschouwing meer dan onmogelijk zijn.

Wanneer men zich met zichzelf identificeert, houdt men te veel van zichzelf, voelt men medelijden met zichzelf, overweegt men zichzelf, denkt men dat men zich altijd goed heeft gedragen tegenover die en die, tegenover de vrouw, de kinderen, enz., en dat niemand het heeft geweten waarderen, enz. Kortom, men is een heilige en alle anderen zijn slechteriken, schurken.

Een van de meest voorkomende vormen van intieme zelfbeschouwing is de bezorgdheid over wat anderen over jezelf zouden kunnen denken; misschien nemen ze aan dat we niet eerlijk, oprecht, waarheidsgetrouw, moedig, enz. zijn.

Het meest curieuze van dit alles is dat we helaas de enorme energieverlies negeren dat deze vorm van zorgen ons brengt.

Veel vijandige houdingen tegenover bepaalde mensen die ons geen kwaad hebben gedaan, zijn juist te wijten aan dergelijke zorgen die voortkomen uit intieme zelfbeschouwing.

In deze omstandigheden, zoveel van zichzelf houden, zichzelf op deze manier beschouwen, is het duidelijk dat het IK, of beter gezegd de Ikken, in plaats van te verdwijnen, dan vreselijk versterken.

Geïdentificeerd met zichzelf heeft men veel medelijden met zijn eigen situatie en gaat men zelfs rekeningen maken.

Zo denkt men dat die en die, dat de compadre, dat de comadre, dat de buurman, dat de baas, dat de vriend, enz., enz., enz., hem niet naar behoren hebben betaald ondanks al zijn bekende vriendelijkheid en opgesloten hierin wordt men onverdraaglijk en vervelend voor iedereen.

Met zo’n persoon is het praktisch onmogelijk om te praten, omdat elk gesprek zeker zal uitmonden in zijn boekhouding en zijn zogenaamde lijden.

Er staat geschreven dat in het esoterische Gnostische werk alleen animische groei mogelijk is door vergeving van anderen.

Als iemand van moment tot moment leeft, lijdt aan wat hem verschuldigd is, aan wat hem is aangedaan, aan het verdriet dat hem is veroorzaakt, altijd met hetzelfde lied, kan er niets in hem groeien.

Het Onze Vader heeft gezegd: “Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij onze schuldenaars vergeven”.

Het gevoel dat men iets verschuldigd is, de pijn door het kwaad dat anderen hebben veroorzaakt, enz., stopt elke innerlijke vooruitgang van de ziel.

Jezus de Grote KABIR zei: “Wees het eens met uw tegenstander spoedig, zolang u met hem onderweg bent, opdat de tegenstander u niet overlevert aan de rechter, en de rechter aan de gerechtsdienaar, en u in de gevangenis wordt geworpen. Voorwaar, Ik zeg u, u zult daar niet uitkomen voordat u de laatste penning hebt betaald.” (Matteüs, V, 25, 26)

Als ze ons iets verschuldigd zijn, zijn wij het verschuldigd. Als we eisen dat ze ons tot de laatste cent terugbetalen, moeten we eerst tot de laatste cent betalen.

Dit is de “Wet van Vergelding”, “Oog om oog en tand om tand”. “Vicieuze cirkel”, absurd.

De excuses, de volledige genoegdoening en de vernederingen die we van anderen eisen voor het kwaad dat ze ons hebben aangedaan, worden ook van ons geëist, ook al beschouwen we onszelf als zachtmoedige schapen.

Jezelf onder onnodige wetten plaatsen is absurd, het is beter om jezelf onder nieuwe invloeden te plaatsen.

De Wet van Barmhartigheid is een hogere invloed dan de Wet van de gewelddadige mens: “Oog om oog, tand om tand”.

Het is dringend, onmisbaar, onvermijdelijk om onszelf op intelligente wijze onder de wonderbaarlijke invloeden van het esoterische Gnostische werk te plaatsen, te vergeten dat ze ons iets verschuldigd zijn en elke vorm van zelfbeschouwing in onze psyche te elimineren.

We mogen nooit gevoelens van wraak, wrok, negatieve emoties, angsten over het kwaad dat ze ons hebben aangedaan, geweld, afgunst, voortdurende herinnering aan schulden, enz., enz., enz. toelaten.

De gnosis is bestemd voor die oprechte aspiranten die werkelijk willen werken en veranderen.

Als we de mensen observeren, kunnen we direct aantonen dat elke persoon zijn eigen lied heeft.

Iedereen zingt zijn eigen psychologische lied; ik wil nadrukkelijk verwijzen naar de kwestie van de psychologische rekeningen; voelen dat men iets verschuldigd is, klagen, zichzelf beschouwen, enz.

Soms “zingen mensen hun lied, gewoon zomaar”, zonder dat ze worden opgewonden, zonder dat ze worden aangemoedigd, en andere keren na een paar glazen wijn…

Wij zeggen dat ons saaie lied moet worden geëlimineerd; het maakt ons innerlijk onbekwaam, het steelt veel energie van ons.

In kwesties van Revolutionaire Psychologie kan iemand die te goed zingt - we verwijzen niet naar de mooie stem, noch naar het fysieke zingen - zeker niet verder gaan dan zichzelf; hij blijft in het verleden…

Een persoon die wordt belemmerd door trieste liedjes kan zijn niveau van zijn niet veranderen; hij kan niet verder gaan dan wat hij is.

Om naar een hoger niveau van zijn te gaan, is het noodzakelijk om niet langer te zijn wat men is; we moeten niet zijn wat we zijn.

Als we blijven wie we zijn, zullen we nooit naar een hoger niveau van zijn kunnen gaan.

In de praktische levenssfeer gebeuren er ongewone dingen. Heel vaak sluit iemand vriendschap met een ander, alleen omdat het gemakkelijk is om zijn lied voor hem te zingen.

Helaas eindigen dergelijke relaties wanneer de zanger wordt gevraagd om stil te zijn, de plaat te verwisselen, over iets anders te praten, enz.

Dan gaat de verbitterde zanger op zoek naar een nieuwe vriend, iemand die bereid is om voor onbepaalde tijd naar hem te luisteren.

De zanger eist begrip, iemand die hem begrijpt, alsof het zo gemakkelijk is om een andere persoon te begrijpen.

Om een andere persoon te begrijpen, is het noodzakelijk om zichzelf te begrijpen.

Helaas denkt de goede zanger dat hij zichzelf begrijpt.

Er zijn veel teleurgestelde zangers die het lied zingen van niet begrepen worden en dromen van een prachtige wereld waar zij de centrale figuren zijn.

Niet alle zangers zijn echter publiek, er zijn ook gereserveerde zangers; ze zingen hun lied niet direct, maar zingen het in het geheim.

Het zijn mensen die hard hebben gewerkt, die te veel hebben geleden, zich bedrogen voelen, denken dat het leven hen alles verschuldigd is wat ze nooit hebben kunnen bereiken.

Ze voelen meestal een innerlijke droefheid, een gevoel van eentonigheid en vreselijke verveling, intieme vermoeidheid of frustratie waar rondom de gedachten zich ophopen.

Het is onbetwistbaar dat geheime liedjes de weg blokkeren naar de intieme zelfrealisatie van het zijn.

Helaas blijven dergelijke geheime innerlijke liedjes onopgemerkt voor zichzelf, tenzij we ze opzettelijk observeren.

Het is duidelijk dat elke zelfobservatie het licht in zichzelf laat doordringen, in zijn intieme diepten.

Geen enkele innerlijke verandering kan in onze psyche plaatsvinden, tenzij deze naar het licht van zelfobservatie wordt gebracht.

Het is onmisbaar om jezelf te observeren als je alleen bent, net als wanneer je in contact staat met mensen.

Als je alleen bent, verschijnen er heel verschillende “Ikken”, heel verschillende gedachten, negatieve emoties, enz.

Je bent niet altijd in goed gezelschap als je alleen bent. Het is heel normaal, het is heel natuurlijk om in volledige eenzaamheid in heel slecht gezelschap te zijn. De meest negatieve en gevaarlijke “Ikken” verschijnen wanneer je alleen bent.

Als we onszelf radicaal willen transformeren, moeten we onze eigen lijden opofferen.

Vaak uiten we ons lijden in gearticuleerde of ongearticuleerde liedjes.