Waarnemer en Waargenomene

Het is heel duidelijk en niet moeilijk te begrijpen dat wanneer iemand serieus begint zichzelf te observeren vanuit het oogpunt dat hij niet Eén is maar Velen, hij werkelijk begint te werken aan alles wat hij innerlijk draagt.

De volgende psychologische defecten vormen een belemmering, hindernis, struikelblok, voor het werk van Intieme Zelfobservatie: Mythomanie (waan van grootheid, geloven dat je een God bent), Egolatrie (geloof in een Permanent IK; aanbidding van elke soort Alter-Ego), Paranoia (wijsneuzerij, zelfgenoegzaamheid, arrogantie, geloven dat je onfeilbaar bent, mystieke trots, persoon die niet in staat is het standpunt van anderen te zien).

Wanneer men doorgaat met de absurde overtuiging dat men Eén is, dat men een permanent IK bezit, is serieus werk aan zichzelf meer dan onmogelijk. Wie altijd gelooft dat hij Eén is, zal nooit in staat zijn zich los te maken van zijn eigen ongewenste elementen. Hij zal elke gedachte, elk gevoel, elke wens, elke emotie, elke passie, elke affectie, enz., enz., enz., beschouwen als verschillende, onveranderlijke functionalismen van zijn eigen natuur en zal zich zelfs rechtvaardigen tegenover anderen door te zeggen dat dergelijke persoonlijke gebreken erfelijk zijn…

Wie de Doctrine van de Vele IK’s accepteert, begrijpt op basis van observatie dat elke wens, gedachte, actie, passie, enz., overeenkomt met het ene of het andere verschillende IK… Elke atleet van de intieme Zelfobservatie werkt zeer serieus aan zichzelf en doet zijn best om de verschillende ongewenste elementen die hij innerlijk draagt uit zijn psyche te verwijderen…

Als men werkelijk en heel oprecht begint zichzelf intern te observeren, splitst men zich in tweeën: Waarnemer en Waargenomene. Als een dergelijke splitsing niet zou plaatsvinden, is het duidelijk dat we nooit een stap voorwaarts zouden zetten op het wonderbaarlijke Pad van Zelfkennis. Hoe zouden we onszelf kunnen observeren als we de fout maken onszelf niet te willen splitsen in Waarnemer en Waargenomene?

Als een dergelijke splitsing niet plaatsvindt, is het duidelijk dat we nooit een stap voorwaarts zouden zetten op het pad van Zelfkennis. Ongetwijfeld, wanneer deze splitsing niet plaatsvindt, blijven we geïdentificeerd met alle processen van het Gepluraliseerde IK… Wie zich identificeert met de verschillende processen van het Gepluraliseerde IK, is altijd slachtoffer van de omstandigheden.

Hoe zou iemand omstandigheden kunnen veranderen die zichzelf niet kent? Hoe zou iemand zichzelf kunnen kennen die zichzelf nooit intern heeft geobserveerd? Op welke manier zou iemand zichzelf kunnen observeren als hij zich niet eerst splitst in Waarnemer en Waargenomene?

Welnu, niemand kan radicaal beginnen te veranderen zolang hij niet in staat is te zeggen: “Deze wens is een dierlijk IK dat ik moet elimineren”; “deze egoïstische gedachte is een ander IK dat me kwelt en dat ik moet desintegreren”; “dit gevoel dat mijn hart kwetst is een indringend IK dat ik moet reduceren tot kosmisch stof”; enz., enz., enz. Natuurlijk is dit onmogelijk voor wie zich nooit heeft gesplitst in Waarnemer en Waargenomene.

Wie al zijn psychologische processen beschouwt als functionalismen van een Uniek, Individueel en Permanent IK, is zo geïdentificeerd met al zijn fouten, heeft ze zo met zichzelf verbonden, dat hij om die reden het vermogen heeft verloren ze van zijn psyche te scheiden. Het is duidelijk dat zulke mensen nooit radicaal kunnen veranderen, het zijn mensen die tot een roemloze mislukking zijn gedoemd.