Retour en Terugkeer

Een man is wat zijn leven is, als een man niets in zichzelf verandert, als hij zijn leven niet radicaal transformeert, als hij niet aan zichzelf werkt, verdoet hij zijn tijd miserabel.

De dood is de terugkeer naar het begin van zijn leven met de mogelijkheid om het opnieuw te beleven.

Er is veel gezegd in de pseudo-esoterische en pseudo-occulte literatuur over het onderwerp van opeenvolgende levens, het is beter dat we ons bezighouden met opeenvolgende existenties.

Het leven van ieder van ons met al zijn tijden is altijd hetzelfde, zich herhalend van existentie naar existentie, door de talloze eeuwen heen.

Ongetwijfeld zetten we ons voort in het zaad van onze nakomelingen; dit is iets dat al is aangetoond.

Het leven van ieder van ons in het bijzonder is een levende film die we bij onze dood meenemen naar de eeuwigheid.

Ieder van ons neemt zijn film mee en brengt hem terug om hem opnieuw te projecteren op het scherm van een nieuwe existentie.

De herhaling van drama’s, komedies en tragedies is een fundamenteel axioma van de Wet van Terugkeer.

In elke nieuwe existentie worden altijd dezelfde omstandigheden herhaald. De acteurs van dergelijke steeds herhaalde scènes zijn die mensen die in ons innerlijk leven, de “ego’s”.

Als we die acteurs, die “ego’s” ontbinden die de steeds herhaalde scènes van ons leven veroorzaken, dan zou de herhaling van dergelijke omstandigheden meer dan onmogelijk worden.

Zonder acteurs kunnen er uiteraard geen scènes zijn; dit is iets onweerlegbaars, onomstotelijks.

Zo kunnen we ons bevrijden van de Wetten van Terugkeer en Recurrentie; zo kunnen we echt vrij worden.

Uiteraard herhaalt elk van de personages (ego’s) die we in ons innerlijk dragen van existentie naar existentie zijn dezelfde rol; als we hem ontbinden, als de acteur sterft, eindigt de rol.

Door serieus na te denken over de Wet van Recurrentie of herhaling van scènes bij elke Terugkeer, ontdekken we door intieme zelfobservatie de geheime drijfveren van deze kwestie.

Als we in de vorige existentie op de leeftijd van vijfentwintig (25) jaar een liefdesavontuur hadden, is het ongetwijfeld zo dat het “ego” van een dergelijke verbintenis de dame van zijn dromen zal zoeken op de leeftijd van vijfentwintig (25) jaar van de nieuwe existentie.

Als de dame in kwestie toen slechts vijftien (15) jaar oud was, zal het “ego” van een dergelijk avontuur zijn geliefde in de nieuwe existentie op dezelfde juiste leeftijd zoeken.

Het is duidelijk te begrijpen dat de twee “ego’s”, zowel die van hem als die van haar, elkaar telepathisch zoeken en elkaar opnieuw ontmoeten om hetzelfde liefdesavontuur van de vorige existentie te herhalen…

Twee vijanden die elkaar in de vorige existentie tot de dood bevochten, zullen elkaar weer opzoeken in de nieuwe existentie om hun tragedie op de corresponderende leeftijd te herhalen.

Als twee mensen op de leeftijd van veertig (40) jaar in de vorige existentie een rechtszaak hadden over onroerend goed, zullen ze elkaar op dezelfde leeftijd telepathisch opzoeken in de nieuwe existentie om hetzelfde te herhalen.

Binnenin ieder van ons leven veel mensen vol verplichtingen; dat is onweerlegbaar.

Een dief draagt in zijn innerlijk een grot vol dieven met diverse criminele verplichtingen. De moordenaar draagt in zichzelf een “club” van moordenaars en de wellustige draagt in zijn psyche een “Afspraakjeshuis”.

Het erge van dit alles is dat het intellect het bestaan negeert van dergelijke mensen of “ego’s” in zichzelf en van dergelijke verplichtingen die noodlottig worden nagekomen.

Al deze verplichtingen van de ego’s die in ons wonen, vinden plaats onder onze rede.

Het zijn feiten die we negeren, dingen die ons overkomen, gebeurtenissen die zich afspelen in het onderbewuste en onbewuste.

Met recht is ons gezegd dat alles ons overkomt, zoals wanneer het regent of wanneer het dondert.

We hebben werkelijk de illusie van doen, maar we doen niets, het overkomt ons, dit is fataal, mechanisch…

Onze persoonlijkheid is slechts het instrument van verschillende mensen (ego’s), waardoor elk van die mensen (ego’s) zijn verplichtingen nakomt.

Onder ons cognitieve vermogen gebeuren veel dingen, helaas negeren we wat er onder onze arme rede gebeurt.

We denken dat we wijs zijn, terwijl we in werkelijkheid niet eens weten dat we niet weten.

We zijn miserabele blokken hout, meegesleurd door de woeste golven van de zee van de existentie.

Uit dit ongeluk, uit dit onbewustzijn, uit de zo betreurenswaardige toestand waarin we ons bevinden, is het alleen mogelijk om in zichzelf te sterven…

Hoe zouden we kunnen ontwaken zonder eerst te sterven? Alleen met de dood komt het nieuwe! Als de kiem niet sterft, wordt de plant niet geboren.

Wie werkelijk ontwaakt, verwerft om die reden volledige objectiviteit van zijn bewustzijn, authentieke verlichting, geluk…