Të Kuptuarit dhe Kujtesa

Të kujtosh është të përpiqesh të ruash në mendje atë që kemi parë dhe dëgjuar, atë që kemi lexuar, atë që na kanë thënë të tjerët, atë që na ka ndodhur, etj. etj. etj.

Mësuesit dhe mësueset duan që nxënësit dhe nxënëset e tyre të ruajnë në kujtesën e tyre fjalët e tyre, frazat e tyre, atë që është shkruar në tekstet shkollore, kapituj të tërë, detyra rraskapitëse, me të gjitha pikët dhe presjet e tyre, etj.

Të kalosh provime do të thotë të kujtosh atë që na kanë thënë, atë që kemi lexuar mekanikisht, të verbalizojmë kujtesën, të përsërisim si papagaj, papagallë ose koko, gjithçka që kemi ruajtur në kujtesë.

Është e nevojshme që brezi i ri të kuptojë se të përsëritësh si disk Radiokonsola të gjitha regjistrimet e bëra në kujtesë, nuk do të thotë të kesh kuptuar thellësisht. Të kujtosh nuk është të kuptosh, nuk ka asnjë vlerë të kujtosh pa kuptuar, kujtimi i përket të kaluarës, është diçka e vdekur, diçka që nuk ka më jetë.

Është e domosdoshme, është urgjente dhe me aktualitet të fortë që të gjithë nxënësit dhe nxënëset e shkollave, kolegjeve dhe universiteteve të kuptojnë realisht kuptimin e thellë të të kuptuarit të thellë.

TË KUPTOSH është diçka e menjëhershme, e drejtpërdrejtë, diçka që e jetojmë intensivisht, diçka që e përjetojmë shumë thellë dhe që pashmangshmërisht vjen të bëhet burimi i vërtetë intim i veprimit të ndërgjegjshëm.

Të kujtosh, të rikujtosh është diçka e vdekur, i përket të kaluarës dhe fatkeqësisht bëhet ideal, moto, ide, idealizëm që duam të imitojmë mekanikisht dhe të ndjekim në mënyrë të pavetëdijshme.

Në KUPTIMIN E VËRTETË, në kuptimin e thellë, në kuptimin intim të thelbit ka vetëm presion intim të ndërgjegjes, presion të vazhdueshëm të lindur nga thelbi që mbartim brenda dhe kjo është gjithçka.

Kuptimi autentik manifestohet si veprim spontan, natyral, i thjeshtë, i lirë nga procesi deprimues i zgjedhjes; i pastër pa hezitime të çfarëdolloj natyre. KUPTIMI i kthyer në BURIM SEKRET të veprimit është i jashtëzakonshëm, i mrekullueshëm, ndërtues dhe thelbësisht dinjitoz.

Veprimi i bazuar në kujtesën e asaj që kemi lexuar, të idealit të cilit aspirojmë, të normës, të sjelljes që na kanë mësuar, të përvojave të grumbulluara në kujtesë, etj., është llogaritës, varet nga opsioni deprimues, është dualist, bazohet në zgjedhjen konceptuale dhe vetëm çon pashmangshmërisht në gabim dhe dhimbje.

Ajo e akomodimit të veprimit me kujtesën, ajo e përpjekjes për të modifikuar veprimin në mënyrë që të përkojë me kujtimet e grumbulluara në kujtesë, është diçka e sajuar, absurde pa spontanitet dhe që pashmangshmërisht vetëm mund të na çojë në gabim dhe dhimbje.

Ajo e kalimit të provimeve, ajo e kalimit të vitit, e bën çdo budalla që ka një dozë të mirë zgjuarsie dhe kujtese.

Të kuptosh lëndët që janë studiuar dhe në të cilat do të na testohet, është diçka shumë e ndryshme, nuk ka të bëjë fare me kujtesën, i përket inteligjencës së vërtetë që nuk duhet ngatërruar me intelektualizmin.

Ata njerëz që duan të bazojnë të gjitha aktet e jetës së tyre në idealet, teoritë dhe kujtimet e çdo lloji të grumbulluara në depot e kujtesës, ecin gjithmonë nga krahasimi në krahasim dhe ku ekziston krahasimi ekziston edhe zilia. Ata njerëz krahasojnë personat e tyre, familjarët e tyre, fëmijët e tyre me fëmijët e fqinjit, me personat fqinjë. Krahasojnë shtëpinë e tyre, mobiljet e tyre, rrobat e tyre, të gjitha gjërat e tyre, me gjërat e fqinjit ose të fqinjëve ose të afërmit. Krahasojnë idetë e tyre, inteligjencën e fëmijëve të tyre me idetë e njerëzve të tjerë, me inteligjencën e personave të tjerë dhe vjen zilia që bëhet atëherë burimi sekret i veprimit.

Për fat të keq të botës, i gjithë mekanizmi i shoqërisë bazohet në zili dhe shpirtin fitimtar. Të gjithë e kanë zili të gjithë. I kemi zili idetë, gjërat, personat dhe duam të fitojmë para dhe më shumë para, teori të reja, ide të reja që i grumbullojmë në kujtesë, gjëra të reja për të mahnitur të ngjashmit tanë, etj.

Në KUPTIMIN E VËRTETË, legjitim, autentik, ekziston dashuri e vërtetë dhe jo thjesht verbalizim i kujtesës.

Gjërat që kujtohen, ajo që i besohet kujtesës, shpejt bie në harresë sepse kujtesa është e pabesë. Studentët depozitojnë në depot e kujtesës, ideale, teori, tekste të plota që nuk shërbejnë për asgjë në jetën praktike sepse në fund zhduken nga kujtesa pa lënë asnjë gjurmë.

Njerëzit që jetojnë vetëm duke lexuar dhe lexuar mekanikisht, njerëzit që gëzojnë duke grumbulluar teori mes depove të kujtesës, e shkatërrojnë mendjen, e dëmtojnë mjerisht.

Ne nuk shprehemi kundër studimit të vërtetë të thellë dhe të ndërgjegjshëm të bazuar në kuptimin e thellë. Ne vetëm dënojmë metodat e vjetruara të pedagogjisë së pavend. Dënojmë çdo sistem mekanik studimi, çdo memorizim, etj. Rikujtimi është i tepërt aty ku ekziston kuptim i vërtetë.

Duhet të studiojmë, duhen libra të dobishëm, duhen mësues dhe mësuese shkolle, kolegji, universiteti. Duhet GURU-ja, udhërrëfyesit shpirtërorë, mahatmët, etj. por është e nevojshme të kuptojmë në mënyrë të plotë mësimet dhe jo thjesht t’i depozitojmë mes depove të kujtesës së pabesë.

Kurrë nuk mund të jemi vërtet të lirë për sa kohë që kemi shijen e keqe të krahasojmë veten me kujtesën e grumbulluar në kujtesë, me idealin, me atë që ambiciojmë të bëhemi dhe nuk jemi, etj. etj.

Kur vërtet t’i kuptojmë mësimet e marra, nuk kemi nevojë t’i kujtojmë në kujtesë, as t’i kthejmë në ideale.

Aty ku ekziston krahasimi i asaj që jemi këtu dhe tani me atë që duam të bëhemi më vonë, aty ku ekziston krahasimi i jetës sonë praktike me idealin ose modelin të cilit duam t’i përshtatemi, nuk mund të ekzistojë dashuri e vërtetë.

Çdo krahasim është i neveritshëm, çdo krahasim sjell frikë, zili, krenari, etj. Frikë se nuk do ta arrijmë atë që duam, zili për përparimin e huaj, krenari sepse besojmë se jemi superiorë ndaj të tjerëve. E rëndësishme në jetën praktike në të cilën jetojmë, qoftë se jemi të shëmtuar, ziliqarë, egoistë, lakmitarë, etj., është të mos pretendojmë se jemi shenjtorë, të nisemi nga zero absolute, dhe të kuptojmë veten thellësisht, ashtu si jemi dhe jo si duam të bëhemi ose si pretendojmë se jemi.

Është e pamundur të shpërbësh UNËN, VETVETEN, nëse nuk mësojmë të vëzhgojmë, të perceptojmë për të kuptuar atë që jemi realisht këtu dhe tani në formë efektive dhe absolutisht praktike.

Nëse realisht duam të kuptojmë duhet të dëgjojmë mësuesit tanë, mësueset tona, gurunët, priftërinjtë, edukatorët, udhërrëfyesit shpirtërorë, etj., etj.

Djemtë dhe vajzat e valës së re kanë humbur ndjenjën e respektit, të adhurimit ndaj prindërve tanë, mësuesve, mësueseve, udhërrëfyesve shpirtërorë, gurunëve, mahatmëve, etj.

Është e pamundur të kuptojmë mësimet kur nuk dimë të nderojmë dhe respektojmë prindërit tanë, mësuesit, edukatorët ose udhërrëfyesit shpirtërorë.

Kujtesa e thjeshtë mekanike e asaj që kemi mësuar vetëm përmendësh pa kuptim të thellë, gjymton mendjen dhe zemrën dhe gjeneron zili, frikë, krenari, etj.

Kur vërtet dimë të dëgjojmë në mënyrë të ndërgjegjshme dhe të thellë, lind brenda nesh një fuqi e mrekullueshme, një kuptim i jashtëzakonshëm, natyral, i thjeshtë, i lirë nga çdo proces mekanik, i lirë nga çdo cerebracion, i lirë nga çdo kujtesë.

Nëse shkarkohet truri i studentit nga përpjekja e madhe e kujtesës që duhet të realizojë, do të jetë plotësisht e mundur të mësohet struktura e bërthamës dhe tabela periodike e elementeve nxënësve të arsimit të mesëm dhe të bëhet e kuptueshme relativiteti dhe Kuanta një maturanti.

Siç kemi biseduar me disa profesorë dhe profesoresha të shkollave të mesme, kuptojmë se tmerrohen me fanatizëm të vërtetë nga pedagogjia e vjetër e vjetruar dhe e pavend. Duan që nxënësit dhe nxënëset të mësojnë gjithçka përmendësh edhe pse nuk e kuptojnë.

Ndonjëherë pranojnë se është më mirë të kuptosh sesa të memorizosh, por atëherë insistojnë që formulat e fizikës, kimisë, matematikës, etj. duhet të regjistrohen në kujtesë.

Është e qartë se koncepti i tillë është i rremë sepse kur një formulë e fizikës, kimisë, matematikës, etj., kuptohet siç duhet jo vetëm në nivelin intelektual, por edhe në nivelet e tjera të mendjes siç janë nënndërgjegjja, subndërgjegjja, infraconsciente etj. etj. etj. Nuk ka nevojë të regjistrohet në kujtesë, vjen të jetë pjesë e psikikës sonë dhe mund të manifestohet si njohuri instinktive e menjëhershme kur rrethanat e jetës e kërkojnë.

Kjo njohuri INTEGRE na vjen të na japë një formë OMNISHENCE, një mënyrë manifestimi të ndërgjegjshëm objektiv.

Kuptimi i thellë dhe në të gjitha nivelet e mendjes është i mundur vetëm përmes, meditimit introspektiv të thellë.