Dashuria

Që nga bankat e shkollës, nxënësit duhet të kuptojnë në mënyrë TË PLOTË atë që quhet DASHURI.

FRIKA dhe VARËSIA shpesh ngatërrohen me DASHURINË, por nuk janë DASHURI.

Nxënësit varen nga prindërit dhe mësuesit e tyre dhe është e qartë se i respektojnë dhe i frikësohen në të njëjtën kohë.

Fëmijët, të rinjtë varen nga prindërit e tyre për veshje, ushqim, para, strehim etj. dhe është e qartë se ndihen të mbrojtur, e dinë që varen nga prindërit e tyre dhe për këtë arsye i respektojnë dhe madje i frikësohen, por kjo nuk është DASHURI.

Si shembull i asaj që po themi, mund të verifikojmë me saktësi të plotë se çdo fëmijë, i ri, ka më shumë besim te miqtë e tij të shkollës sesa te vetë prindërit.

Në të vërtetë, fëmijët, të rinjtë flasin me shokët e tyre gjëra intime që kurrë në jetë nuk do t’i flisnin me vetë prindërit.

Kjo po na tregon se nuk ka besim të vërtetë mes fëmijëve dhe prindërve, se nuk ka DASHURI të vërtetë.

Është URGJENTE të kuptohet se ekziston një ndryshim rrënjësor midis DASHURISË dhe asaj që është respekt, frikë, varësi, frikë.

Është URGJENTE të dimë t’i respektojmë prindërit dhe mësuesit tanë, por të mos e ngatërrojmë respektin me DASHURINË.

RESPEKTI dhe DASHURIA duhet të jenë TË LIDHURA NGUSHTË, por nuk duhet ta ngatërrojmë njërin me tjetrin.

Prindërit kanë frikë për fëmijët e tyre, u dëshirojnë atyre më të mirën, një profesion të mirë, një martesë të mirë, mbrojtje etj. dhe e ngatërrojnë atë frikë me DASHURINË e vërtetë.

Është e nevojshme të kuptojmë se pa DASHURI TË VËRTETË është e pamundur që prindërit dhe mësuesit t’i udhëheqin brezat e rinj me mençuri edhe kur ka qëllime shumë të mira.

Rruga që të çon në HUMNERË është e shtruar me QËLLIME SHUMË TË MIRA.

Shohim rastin e njohur botërisht të “REBELËVE PA SHKAK”. Kjo është një epidemi mendore që është përhapur në të gjithë botën. Shumë “FËMIJË TË MIRË”, gjoja të dashur shumë nga prindërit e tyre, shumë të llastuar, shumë të dashur, sulmojnë kalimtarë të pafuqishëm, rrahin dhe dhunojnë gra, vjedhin, gjuajnë me gurë, enden në banda duke shkaktuar dëme kudo, nuk i respektojnë mësuesit dhe prindërit etj. etj. etj.

“REBELËT PA SHKAK” janë produkt i mungesës së DASHURISË së vërtetë.

Aty ku ekziston DASHURI e vërtetë nuk mund të ekzistojnë “REBELË PA SHKAK”.

Nëse prindërit do t’i DASHURONIN vërtet fëmijët e tyre, do të dinin t’i orientonin me inteligjencë dhe atëherë nuk do të ekzistonin “REBELËT PA SHKAK”.

Rebelët pa shkak janë produkt i një orientimi të keq.

Prindërit nuk kanë pasur DASHURI të mjaftueshme për t’iu përkushtuar vërtet orientimit të fëmijëve të tyre me mençuri.

Prindërit modernë mendojnë vetëm për para dhe t’i japin fëmijës gjithnjë e më shumë, dhe makinë të modelit të fundit, dhe kostume të modës së fundit etj. por nuk duan vërtet, nuk dinë të duan dhe për këtë arsye ekzistojnë “rebelët pa shkak”.

Superficialiteti i kësaj epoke është për shkak të mungesës së DASHURISË SË VËRTETË.

Jeta moderne është e ngjashme me një pellg pa thellësi, pa thellësi.

Në liqenin e thellë të jetës, mund të jetojnë shumë krijesa, shumë peshq, por pellgu i vendosur në buzë të rrugës, thahet shpejt me rrezet e zjarrta të diellit dhe atëherë e vetmja gjë që mbetet është balta, kalbëzimi, shëmtia.

Është e pamundur të kuptosh bukurinë e jetës në gjithë shkëlqimin e saj, nëse nuk kemi mësuar të DUAM.

Njerëzit e ngatërrojnë respektin dhe frikën me atë që quhet DASHURI.

I respektojmë eprorët tanë dhe u frikësohemi dhe atëherë besojmë se i duam.

Fëmijët u frikësohen prindërve dhe mësuesve të tyre dhe i respektojnë dhe atëherë besojnë se i duan.

Fëmija i frikësohet kamxhikut, shkopit, notës së keqe, qortimit në shtëpi ose në shkollë etj. dhe atëherë beson se i do prindërit dhe mësuesit e tij, por në të vërtetë vetëm u frikësohet.

Varemi nga puna, nga shefi, i frikësohemi mjerimit, të mbetemi pa punë dhe atëherë besojmë se e duam shefin dhe madje kujdesemi për interesat e tij, kujdesemi për pronat e tij, por kjo nuk është DASHURI, kjo është frikë.

Shumë njerëz kanë frikë të mendojnë vetë për misteret e jetës dhe të vdekjes, frikë të pyesin, hetojnë, kuptojnë, studiojnë etj. dhe atëherë thërrasin ¡UNË E DUA ZOTIN, DHE ME KËTË ËSHTË E MJAFTUESHME!

Besojnë se e duan ZOTIN, por në të vërtetë nuk DUAN, kanë frikë.

Në kohë lufte, gruaja ndjen se e adhuron burrin e saj më shumë se kurrë dhe dëshiron me ankth të pafund kthimin e tij në shtëpi, por në të vërtetë nuk e do, vetëm ka frikë të mbetet pa burrë, pa mbrojtje etj. etj. etj.

Skllavëria psikologjike, varësia, të varet nga dikush, nuk është DASHURI. Është vetëm FRIKË dhe kaq.

Fëmija në studimet e tij varet nga MËSUESI ose MËSUESJA dhe është e qartë se i frikësohet PËRZËNJES, notës së keqe, qortimit dhe shpeshherë beson se e DO, por ajo që ndodh është se i frikësohet.

Kur gruaja është duke lindur ose në rrezik vdekjeje nga çdo sëmundje, burri beson se e do shumë më tepër, por në të vërtetë ajo që ndodh është se ka frikë ta humbasë, varet nga ajo në shumë gjëra, si ushqimi, seksi, larja e rrobave, përkëdheljet etj. dhe ka frikë ta humbasë. Kjo nuk është DASHURI.

Të gjithë thonë se e adhurojnë të gjithë botën, por nuk është kështu: Është shumë e rrallë të gjesh në jetë dikë që di të DASHUROJË VËRTET.

Nëse prindërit do t’i donin vërtet fëmijët e tyre, nëse fëmijët do t’i donin vërtet prindërit e tyre, nëse mësuesit do t’i donin vërtet nxënësit e tyre, nuk do të mund të kishte luftëra. Luftërat do të ishin të pamundura në njëqind për qind.

Ajo që ndodh është se njerëzit nuk e kanë kuptuar se çfarë është dashuria dhe çdo frikë dhe çdo skllavëri psikologjike dhe çdo pasion etj. e ngatërrojnë me atë që quhet DASHURI.

Njerëzit nuk dinë të DUAN, nëse njerëzit do të dinin të donin, jeta do të ishte në të vërtetë një parajsë.

TË DASHURUARIT besojnë se po duan dhe shumë madje do të ishin të aftë të betoheshin me gjak se po duan. Por vetëm janë TË PASIONUAR. Sapo të kënaqet PASIONI, kështjella e kartave shembet.

PASIONI zakonisht gënjen MENDJEN dhe ZEMRËN. Çdo I PASIONUAR beson se është I DASHURUAR.

Është shumë e rrallë të gjesh në jetë ndonjë çift vërtet të dashuruar. Ka plot çifte TË PASIONUAR, por është shumë e vështirë të gjesh një çift TË DASHURUAR.

Të gjithë artistët i këndojnë DASHURISË, por nuk e dinë se çfarë është DASHURIA dhe e ngatërrojnë PASIONIN me DASHURINË.

Nëse ka diçka shumë të vështirë në këtë jetë, është TË MOS e ngatërrosh PASIONIN me DASHURINË.

PASIONI është helmi më i shijshëm dhe më subtil që mund të konceptohet, gjithmonë përfundon duke triumfuar me çmimin e gjakut.

PASIONI është SEKSUAL njëqind për qind, PASIONI është shtazor, por disa herë është edhe shumë i rafinuar dhe subtil. Gjithmonë ngatërrohet me DASHURINË.

Mësuesit duhet t’u mësojnë nxënësve, të rinjve, të dallojnë midis DASHURISË dhe PASIONIT. Vetëm kështu do të shmangen më vonë shumë tragjedi në jetë.

Mësuesit janë të detyruar të formojnë përgjegjësinë e nxënësve dhe për këtë arsye duhet t’i përgatisin siç duhet që të mos shndërrohen në tragjikë në jetë.

Është e nevojshme të kuptohet ajo që është DASHURI, ajo që nuk mund të përzihet me xhelozinë, pasionet, dhunën, frikën, lidhjet, varësinë psikologjike etj. etj. etj.

DASHURIA për fat të keq nuk ekziston te qeniet njerëzore, por as nuk është diçka që mund të FITOHET, blihet, kultivohet si lule serë etj.

DASHURIA duhet të LINDË në ne dhe lind vetëm kur kemi kuptuar thellësisht atë që është URREJTJA që mbajmë brenda, atë që është FRIKA, PASIONI SEKSUAL, frika, skllavëria psikologjike, varësia etj. etj. etj.

Duhet të kuptojmë se çfarë janë këto defekte PSIKOLOGJIKE, duhet të kuptojmë se si përpunohen në ne jo vetëm në nivelin intelektual të jetës, por edhe në nivele të tjera të fshehura dhe të panjohura të SUBNDIJDETËS.

Është e nevojshme të nxirren nga cepet e ndryshme të mendjes të gjitha ato defekte. Vetëm kështu lind në ne në mënyrë spontane dhe të pastër, ajo që quhet DASHURI.

Është e pamundur të duash të transformosh botën pa flakën e DASHURISË. Vetëm DASHURIA mund ta transformojë vërtet botën.