Bujari

Është e nevojshme të duash dhe të jesh i dashur, por për fat të keq të botës, njerëzit as nuk duan, as nuk janë të dashur.

Ajo që quhet dashuri është diçka e panjohur për njerëzit dhe e ngatërrojnë lehtësisht me pasionin dhe frikën.

Nëse njerëzit do të mund të donin dhe të ishin të dashur, luftërat do të ishin plotësisht të pamundura në faqen e dheut.

Shumë martesa që mund të ishin vërtet të lumtura, për fat të keq nuk janë, për shkak të inateve të vjetra të grumbulluara në kujtesë.

Nëse bashkëshortët do të kishin bujari, do ta harronin të kaluarën e dhimbshme dhe do të jetonin në plotësi, të mbushur me lumturi të vërtetë.

Mendja e vret dashurinë, e shkatërron atë. Përvojat, pakënaqësitë e vjetra, xhelozitë e hershme, e gjithë kjo e grumbulluar në kujtesë, shkatërron dashurinë.

Shumë gra të inatosura mund të ishin të lumtura nëse do të kishin bujari të mjaftueshme për të harruar të kaluarën dhe për të jetuar në të tashmen duke e adhuruar bashkëshortin.

Shumë burra mund të ishin vërtet të lumtur me bashkëshortet e tyre nëse do të kishin bujari të mjaftueshme për të falur gabimet e vjetra dhe për të hedhur në harresë grindjet dhe hidhërimet e grumbulluara në kujtesë.

Është e nevojshme, është urgjente që martesat të kuptojnë domethënien e thellë të momentit.

Burrat dhe gratë duhet të ndihen gjithmonë si të sapomartuar, duke harruar të kaluarën dhe duke jetuar me gëzim në të tashmen.

Dashuria dhe inatet janë substanca atomike të papajtueshme. Në dashuri nuk mund të ekzistojnë inate të asnjë lloji. Dashuria është falje e përjetshme.

Ekziston dashuri tek ata që ndjejnë ankth të vërtetë për vuajtjet e miqve dhe armiqve të tyre. Ekziston dashuri e vërtetë tek ai që nga zemra punon për mirëqenien e të përulurve, të varfërve, të nevojtarëve.

Ekziston dashuri tek ai që në mënyrë spontane dhe natyrale ndjen simpati për fshatarin që ujit brazdën me djersën e tij, për fshatarin që vuan, për lypësin që kërkon një monedhë dhe për qenin e përulur të shqetësuar dhe të sëmurë që vdes nga uria buzë rrugës.

Kur nga zemra ndihmojmë dikë, kur në formë natyrale dhe spontane kujdesemi për pemën dhe ujitim lulet e kopshtit pa na e kërkuar askush, ka bujari autentike, simpati të vërtetë, dashuri të vërtetë.

Për fat të keq për botën, njerëzit nuk kanë bujari të vërtetë. Njerëzit shqetësohen vetëm për arritjet e tyre egoiste, dëshirat, sukseset, njohuritë, përvojat, vuajtjet, kënaqësitë, etj. etj.

Në botë ekzistojnë shumë persona, që zotërojnë vetëm bujari të rreme. Ekziston bujari e rreme tek politikani i zgjuar, tek dhelpra elektorale që shpërdoron para me qëllim egoist për të arritur pushtet, prestigj, pozicion, pasuri, etj., etj. Nuk duhet të ngatërrojmë macën me lepurin.

Bujaria e vërtetë është absolutisht e painteresuar, por lehtësisht mund të ngatërrohet me bujarinë e rreme egoiste të dhelprave të politikës, të hajnave kapitalistë, të satirëve që lakmojnë një grua, etj. etj.

Duhet të jemi bujarë nga zemra. Bujaria e vërtetë nuk është e Mendjes, bujaria autentike është parfumi i zemrës.

Nëse njerëzit do të kishin bujari, do të harronin të gjitha inatet e grumbulluara në kujtesë, të gjitha përvojat e dhimbshme të shumë të shkuarave dhe do të mësonin të jetonin nga momenti në moment, gjithmonë të lumtur, gjithmonë bujarë, të mbushur me sinqeritet të vërtetë.

Për fat të keq, UNË-ja është kujtesë dhe jeton në të kaluarën, dëshiron gjithmonë të kthehet në të kaluarën. E kaluara i mbaron njerëzit, shkatërron lumturinë, vret dashurinë.

Mendja e mbyllur në të kaluarën kurrë nuk mund ta kuptojë në formë të plotë domethënien e thellë të momentit në të cilin jetojmë.

Janë shumë njerëz që na shkruajnë duke kërkuar ngushëllim, duke kërkuar një balsam të çmuar për të shëruar zemrën e tyre të lënduar, por janë të paktë ata që shqetësohen për të ngushëlluar të pikëlluarin.

Janë shumë njerëz që na shkruajnë për të na treguar gjendjen e mjerueshme në të cilën jetojnë, por janë të rrallë ata që ndajnë bukën e vetme që do t’i ushqejë për ta ndarë me nevojtarët e tjerë.

Njerëzit nuk duan të kuptojnë se pas çdo efekti ekziston një shkak dhe se vetëm duke ndryshuar shkakun modifikojmë efektin.

UNË-ja, UNË-ja jonë e dashur, është energji që ka jetuar në paraardhësit tanë dhe që ka origjinuar shkaqe të caktuara të shkuara, efektet e të cilave të tanishme kushtëzojnë ekzistencën tonë.

Kemi nevojë për BUJARI për të modifikuar shkaqe dhe për të transformuar efekte. Kemi nevojë për bujari për të drejtuar me mençuri anijen e ekzistencës sonë.

Kemi nevojë për bujari për të transformuar rrënjësisht jetën tonë.

Bujaria e ligjshme efektive nuk është e mendjes. Simpatia autentike dhe afeksioni i vërtetë i sinqertë, kurrë nuk mund të jenë rezultat i frikës.

Është e nevojshme të kuptohet se frika shkatërron simpatinë, i jep fund bujarisë së zemrës dhe shfaros në ne parfumin e shijshëm të DASHURISË.

Frika është rrënja e çdo korrupsioni, origjina sekrete e çdo lufte, helmi vdekjeprurës që degjeneron dhe vret.

Mësuesit dhe mësueset e shkollave, kolegjeve dhe universiteteve duhet të kuptojnë nevojën për t’i udhëhequr nxënësit e tyre në rrugën e bujarisë së vërtetë, guximit dhe sinqeritetit të zemrës.

Njerëzit e ndryshkur dhe të topitur të brezit të kaluar, në vend që ta kuptonin se çfarë është ai helm i frikës, e kultivuan atë si lule fatale të serës. Rezultati i një veprimi të tillë ishte korrupsioni, kaosi dhe anarkia.

Mësuesit dhe mësueset duhet të kuptojnë orën në të cilën jetojmë, gjendjen kritike në të cilën ndodhemi dhe nevojën për të ngritur brezat e rinj mbi bazat e një etike revolucionare që është në harmoni me epokën atomike që në këto çaste ankthi dhe dhimbje po fillon mes bubullimave të larta të mendimit.

ARSIMIMI THEMELOR bazohet në një psikologji revolucionare dhe në një etikë revolucionare, në përputhje me ritmin e ri vibrator të epokës së re.

Ndjenja e bashkëpunimit do të duhet ta zhvendosë plotësisht betejën e tmerrshme të konkurrencës egoiste. Bëhet e pamundur të dish të bashkëpunosh kur përjashtojmë parimin e bujarisë efektive dhe revolucionare.

Është urgjente të kuptohet në formë të plotë, jo vetëm në nivel intelektual, por edhe në skutat e ndryshme të pavetëdijshme të mendjes të pavetëdijshme dhe nënndërgjegjeshme se çfarë është mungesa e bujarisë dhe tmerri i egoizmit. Vetëm duke u vetëdijesuar për atë që është në ne egoizmi dhe mungesa e bujarisë, buron në zemrën tonë aroma e shijshme e DASHURISË SË VËRTETË dhe e BUJARISË EFEKTIVE që nuk është e mendjes.