Imitimi

Tashmë është vërtetuar plotësisht se FRIKA pengon INICIATIVËN e lirë. Situata e keqe ekonomike e miliona njerëzve, pa asnjë dyshim, i atribuohet asaj që quhet FRIKË.

Fëmija i trembur kërkon nënën e tij të dashur dhe i ngjitet asaj në kërkim të sigurisë. Burri i trembur i ngjitet gruas së tij dhe ndjen se e do shumë më tepër. Gruaja e trembur kërkon burrin dhe fëmijët e saj dhe ndjen se i do shumë më tepër.

Nga pikëpamja psikologjike, rezulton shumë kurioze dhe interesante të dish se frika shpesh maskohet me rrobat e DASHURISË.

Njerëzit që brenda vetes kanë shumë pak VLERA SHPIRTËRORE, njerëzit e varfër brenda vetes, gjithmonë kërkojnë diçka jashtë për t’u plotësuar.

Njerëzit e varfër brenda vetes, jetojnë gjithmonë duke kurdisur, gjithmonë në marrëzira, thashetheme, kënaqësi shtazarake, etj.

Njerëzit e varfër brenda vetes jetojnë nga frika në frikë dhe siç është e natyrshme, i ngjiten burrit, gruas, prindërve, fëmijëve, traditave të vjetra të vjetruara dhe të degjeneruara, etj. etj. etj.

Çdo i vjetër i sëmurë dhe i varfër në aspektin PSIKOLOGJIK është zakonisht plot me frikë dhe tmerrohet me ankth të pafund nga paratë, traditat e familjes, nipërit, kujtimet e tij, etj. sikur të kërkonte siguri. Kjo është diçka që të gjithë mund ta vërtetojmë duke vëzhguar me kujdes të moshuarit.

Sa herë që njerëzit kanë frikë, ata fshihen pas mburojës mbrojtëse të RESPEKTIT. Duke ndjekur një traditë, qoftë të racës, qoftë të familjes, kombit, etj. etj. etj.

Në të vërtetë, çdo traditë është një përsëritje e thjeshtë pa asnjë kuptim, e zbrazët, pa vlerë të vërtetë.

Të gjithë njerëzit kanë një prirje të theksuar për të IMITUAR atë që është e huaj. Ajo e IMITIMIT është produkt i FRIKËS.

Njerëzit me frikë IMITOJNË të gjithë ata të cilëve u ngjiten. Imitojnë burrin, gruan, fëmijët, vëllezërit, miqtë që i mbrojnë, etj. etj. etj.

IMITIMI është rezultat i FRIKËS. IMITIMI shkatërron plotësisht INICIATIVËN e lirë.

Në shkolla, në kolegje, në universitete, mësuesit dhe mësueset bëjnë gabimin t’u mësojnë studentëve meshkuj dhe femra atë që quhet IMITIM.

Në klasat e pikturës dhe vizatimit u mësohet nxënësve të kopjojnë, të pikturojnë imazhe të pemëve, shtëpive, maleve, kafshëve, etj. Kjo nuk është krijim. Kjo është IMITIM, FOTOGRAFIM.

Të krijosh nuk është të IMITOSH. Të krijosh nuk është të FOTOGRAFOSH. Të krijosh është të përkthesh, të transmetosh me penel dhe gjallërisht pemën që na pëlqen, perëndimin e bukur të diellit, agimin me meloditë e tij të pashprehshme, etj. etj.

Ka krijim të vërtetë në artin Kinez dhe Japonez TË ZEN-IT, në artin abstrakt dhe gjysmë-abstrakt.

Çdo piktor kinez i CHAN-IT dhe ZEN-IT nuk është i interesuar të IMITOJË, të fotografojë. Piktorët e Kinës dhe Japonisë: shijojnë krijimin dhe rikrijimin përsëri.

Piktorët e ZEN-IT dhe CHAN-IT, nuk imitojnë, KRIJOJNË dhe kjo është puna e tyre.

Piktorët e KINËS dhe JAPONISË nuk janë të interesuar të pikturojnë ose të fotografojnë një grua të bukur, ata shijojnë transmetimin e bukurisë së saj abstrakte.

Piktorët e KINËS dhe JAPONISË nuk do të imitonin kurrë një perëndim të bukur të diellit, ata shijojnë transmetimin në bukuri abstrakte të gjithë magjinë e perëndimit të diellit.

E rëndësishme nuk është të IMITOSH, të kopjosh në të zezë ose në të bardhë; e rëndësishme është të ndjesh domethënien e thellë të bukurisë dhe të dish ta transmetosh atë, por për këtë duhet që të mos ketë frikë, lidhje me rregullat, me traditën, ose frikë nga ajo që do të thonë të tjerët ose nga qortimi i mësuesit.

Është URGJENTE që mësuesit dhe mësueset të kuptojnë nevojën që nxënësit dhe nxënëset të zhvillojnë fuqinë krijuese.

Në çdo pikëpamje rezulton absurde t’u mësohet studentëve të IMITOJNË. Është më mirë t’u mësohet të krijojnë.

Qenia njerëzore fatkeqësisht është një automat i fjetur i pavetëdijshëm, që di vetëm të IMITOJË.

Imitojmë rrobat e huaja dhe nga ky imitimi dalin rrymat e ndryshme të modës.

Imitojmë zakonet e huaja edhe kur këto janë shumë të gabuara.

Imitojmë veset, imitojmë gjithçka që është absurde, atë që gjithmonë përsëritet në kohë, etj.

Është e nevojshme që MËSUESIT DHE MËSUESET e shkollës t’u mësojnë studentëve të mendojnë vetë në mënyrë të pavarur.

Mësuesit duhet t’u ofrojnë studentëve të gjitha mundësitë që ata të mos jenë më AUTOMATË IMITUES.

Mësuesit duhet t’u lehtësojnë studentëve mundësitë më të mira që ata të zhvillojnë fuqinë krijuese.

Është URGJENTE që studentët të njohin lirinë e vërtetë, në mënyrë që pa asnjë frikë të mund të mësojnë të mendojnë vetë, lirisht.

Mendja që jeton si skllave e AJO QË DO TË THONË TË TJERËT, mendja që IMITON, nga frika se do të shkelë traditat, rregullat, zakonet, etj. Nuk është mendje krijuese, nuk është mendje e lirë.

Mendja e njerëzve është si shtëpi e mbyllur dhe e vulosur me shtatë vula, shtëpi ku asgjë e re nuk mund të ndodhë, shtëpi ku nuk hyn dielli, shtëpi ku mbretëron vetëm vdekja dhe dhimbja.

E REJA mund të ndodhë vetëm atje ku nuk ka frikë, ku nuk ekziston IMITIMI, ku nuk ekzistojnë lidhje me gjërat, me paratë, me njerëzit, me traditat, me zakonet, etj.

Njerëzit jetojnë skllevër të intrigës, të zilisë, të zakoneve të familjes, të zakoneve, të dëshirës së pangopur për të fituar pozicione, për të ngjitur, për t’u ngritur, për t’u kacavjerrë në majë të shkallës, për t’u bërë të ndihen, etj. etj.

Është URGJENTE që MËSUESIT dhe MËSUESET t’u mësojnë studentëve të tyre meshkuj dhe femra, nevojën për të mos IMITUAR gjithë këtë rend të vjetëruar dhe të degjeneruar të gjërave të vjetra.

Është URGJENTE që NXËNËSIT të mësojnë në shkollë të krijojnë lirisht, të mendojnë lirisht, të ndjejnë lirisht.

Nxënësit dhe nxënëset kalojnë pjesën më të mirë të jetës së tyre në shkollë duke fituar INFORMACION dhe megjithatë nuk u mbetet kohë për të menduar për të gjitha këto gjëra.

Dhjetë ose pesëmbëdhjetë vjet në shkollë duke jetuar jetën e automatëve të pavetëdijshëm dhe dalin nga shkolla me vetëdijen e fjetur, por ata dalin nga shkolla duke menduar se janë shumë të zgjuar.

Mendja e qenies njerëzore jeton e mbyllur mes ideve konservatore dhe reaksionare.

Qenia njerëzore nuk mund të mendojë me liri të vërtetë sepse është plot me FRIKË.

Qenia njerëzore ka FRIKË nga jeta, FRIKË nga vdekja, FRIKË nga ajo që do të thonë të tjerët, nga ajo që thuhet, nga thashethemet, nga humbja e punës, nga shkelja e rregulloreve, nga frika se dikush do t’i marrë bashkëshortin ose bashkëshorten, etj., etj., etj.

Në shkollë na mësojnë të IMITOJMË dhe dalim nga shkolla të shndërruar në IMITUES.

Nuk kemi INICIATIVË të lirë sepse që nga bankat e shkollës na u mësua të IMITOJMË.

Njerëzit IMITOJNË nga frika e asaj që mund të thonë njerëzit e tjerë, nxënësit dhe nxënëset IMITOJNË sepse MËSUESIT i kanë vërtet të terrorizuar studentët e varfër, ata kërcënohen në çdo çast, ata kërcënohen me një notë të keqe, ata kërcënohen me dënime të caktuara, ata kërcënohen me përjashtim, etj.

Nëse me të vërtetë duam të bëhemi krijues në kuptimin më të plotë të fjalës, duhet të bëhemi të vetëdijshëm për të gjithë atë seri IMITIMESH që fatkeqësisht na mbajnë të zënë rob.

Kur jemi në gjendje të njohim të gjithë serinë e IMITIMEVE, kur kemi analizuar me kujdes secilin nga IMITIMET, bëhemi të vetëdijshëm për to dhe si pasojë logjike, lind atëherë në ne në mënyrë spontane, fuqia për të krijuar.

Është e nevojshme që nxënësit dhe nxënëset e shkollës, kolegjit ose universitetit, të çlirohen nga çdo IMITIM në mënyrë që të bëhen krijues të vërtetë.

Gabojnë mësuesit dhe mësueset që supozojnë gabimisht se nxënësit dhe nxënëset kanë nevojë të IMITOJNË për të mësuar. Ai që IMITON nuk mëson, ai që IMITON shndërrohet në një AUTOMAT dhe kjo është gjithçka.

Nuk bëhet fjalë për të IMITUAR atë që thonë autorët e gjeografisë, fizikës, aritmetikës, historisë, etj. Të IMITOSH, të MEMORIZOSH, të përsëritësh si papagaj ose lori, është budallallëk, më mirë është të KUPTOSH VETËDIJSHËM atë që po studiojmë.

ARSIMIMI THEMELOR është SHKENCA E VETËDIJES, shkenca që na lejon të zbulojmë marrëdhënien tonë me qeniet njerëzore, me natyrën, me të gjitha gjërat.

Mendja që di vetëm të IMITOJË është MEKANIKE, është një makinë që funksionon, NUK është krijuese, nuk është në gjendje të krijojë, nuk mendon vërtet, vetëm përsërit dhe kjo është gjithçka.

Mësuesit dhe mësueset duhet të shqetësohen për zgjimin e VETËDIJES në çdo student.

Nxënësit dhe nxënëset shqetësohen vetëm për të kaluar vitin dhe pastaj… jashtë shkollës, në jetën praktike, shndërrohen në punonjës zyre ose makina për të bërë fëmijë.

Dhjetë ose pesëmbëdhjetë vjet studime për të dalë të shndërruar në automatë fjalëshumë, lëndët e studiuara harrohen pak nga pak dhe në fund nuk mbetet asgjë në kujtesë.

Nëse studentët do të bënin VETËDIJE për lëndët e studiuara, nëse studimi i tyre nuk do të bazohej vetëm në INFORMACION, IMITIM dhe KUJTESË, do të këndonin KËNGË tjetër. Do të dilnin nga shkolla me njohuri TË VETËDIJSHME, TË PAHARRUESHME, TË PLOTA, që nuk do t’i nënshtroheshin KUJTESËS tradhtare.

ARSIMIMI THEMELOR do t’i ndihmojë studentët duke u zgjuar VETËDIJEN dhe INTELIGJENCËN.

ARSIMIMI THEMELOR i çon të rinjtë në rrugën e REVOLUCIONIT TË VËRTETË.

Nxënësit dhe nxënëset duhet të insistojnë që MËSUESIT dhe MËSUESET t’u japin ARSIMIMIN E VËRTETË, ARSIMIMIN THEMELOR.

Nuk mjafton që nxënësit dhe nxënëset të ulen në bankat e shkollës për të marrë informacion nga ndonjë mbret ose nga ndonjë luftë, nevojitet diçka më shumë, nevojitet ARSIMIMI THEMELOR për të zgjuar VETËDIJEN.

ËSHTË URGJENTE që nxënësit të dalin nga shkolla të pjekur, TË VETËDIJSHËM vërtet, INTELIGJENTË, në mënyrë që të mos shndërrohen në pjesë të thjeshta automatike të makinerisë sociale.