Inteligjenca

Kemi mundur të verifikojmë se shumë mësues dhe mësuese të Historisë Universale në perëndimin e botës zakonisht tallen me BUDDHËN, Konfucionin, Muhamedin, Hermesi, Quetzacoal, Moisiun, Krishnën, etj.

Përtej çdo dyshimi, kemi mundur të vërtetojmë gjithashtu deri në ngopje, sarkazmën, talljen, ironinë e hedhur nga mësuesit dhe mësueset kundër feve të lashta, kundër perëndive, kundër mitologjisë, etj. E gjithë kjo është pikërisht mungesë inteligjence.

Në shkolla, kolegje dhe universitete, temat fetare duhet të trajtohen me më shumë respekt, me ndjenjë të lartë nderimi, me inteligjencë të vërtetë krijuese.

Format fetare ruajnë vlerat e përjetshme dhe janë të organizuara sipas nevojave psikologjike dhe historike të çdo populli, të çdo race.

Të gjitha fetë kanë të njëjtat parime, të njëjtat vlera të përjetshme dhe ndryshojnë vetëm në formë.

Nuk është inteligjente që një i krishterë të tallet me fenë e Budës ose me fenë Hebraike ose Hinduiste, sepse të gjitha fetë mbështeten në të njëjtat baza.

Satirat e shumë intelektualëve kundër feve dhe themeluesve të tyre i atribuohen helmit MARKSIST që po helmon të gjitha mendjet e dobëta në këto kohë.

Mësuesit dhe mësueset e shkollave, kolegjeve dhe universiteteve duhet t’i orientojnë nxënësit e tyre në rrugën e respektit të vërtetë ndaj të afërmve tanë.

Është krejtësisht perverse dhe e padenjë që një burracak, në emër të një teorie të çfarëdo lloji, të tallet me tempujt fetarë, sektet, shkollat ose shoqëritë shpirtërore.

Kur të largohen nga salla e studimit, studentët duhet të kenë të bëjnë me njerëz nga të gjitha fetë, shkollat, sektet dhe nuk është inteligjent ai që as nuk di të ruajë sjelljen e duhur në një tempull.

Kur të largohen nga salla e studimit pas dhjetë ose pesëmbëdhjetë vjet studimesh, të rinjtë dhe zonjushat i gjejnë aq të ngathët dhe të fjetur sa qeniet e tjera njerëzore, aq të mbushur me zbrazëti dhe pa inteligjencë sa ditën e parë kur hynë në shkollë.

Është urgjente që studentët, ndër të tjera, të zhvillojnë qendrën emocionale sepse jo gjithçka është intelekt. Është e nevojshme të mësojmë të ndiejmë harmonitë intime të jetës, bukurinë e pemës së vetmuar, këngën e zogut të vogël në pyll, simfoninë e muzikës dhe ngjyrave të një perëndimi të bukur.

Është gjithashtu e nevojshme të ndiejmë dhe të kuptojmë thellësisht të gjitha kontrastet e tmerrshme të jetës, siç është rendi social mizor dhe i pamëshirshëm i kësaj epoke në të cilën jetojmë, rrugët plot nëna të palumtura që me fëmijët e tyre të kequshqyer dhe të uritur lypin një copë bukë, ndërtesat e shëmtuara ku jetojnë mijëra familje të varfra, rrugët e neveritshme ku qarkullojnë mijëra makina të shtyra me ato lëndë djegëse që dëmtojnë organizmat, etj.

Studenti që largohet nga salla e studimit duhet të përballet jo vetëm me egoizmin e tij dhe me problemet e tij, por edhe me egoizmin e të gjithë njerëzve dhe me problemet e shumta të shoqërisë njerëzore.

Më e rënda nga të gjitha është se studenti që largohet nga salla e studimit, edhe pse ka përgatitje intelektuale, nuk ka inteligjencë, ndërgjegjja e tij është e fjetur, është i përgatitur në mënyrë të mangët për luftën me jetën.

Ka ardhur koha për të hetuar dhe zbuluar se çfarë është ajo që quhet INTELIGJENCË. Fjalori, enciklopedia, rezultojnë të paaftë për të përcaktuar seriozisht INTELIGJENCËN.

Pa inteligjencë nuk mund të ketë kurrë transformim rrënjësor dhe as lumturi të vërtetë dhe është shumë e rrallë në jetë të gjesh njerëz vërtet inteligjentë.

E rëndësishme në jetë nuk është vetëm të njohësh fjalën INTELIGJENCË, por të përjetosh brenda vetes kuptimin e saj të thellë.

Shumë janë ata që pretendojnë se janë inteligjentë, nuk ka të dehur që nuk pretendon se është inteligjent dhe Karl Marksi, duke e konsideruar veten tepër inteligjent, shkroi farsën e tij materialiste që i ka kushtuar botës humbjen e vlerave të përjetshme, pushkatimin e mijëra priftërinjve të feve të ndryshme, përdhunimin e murgeshave, Budiste, të krishtera, etj., shkatërrimin e shumë tempujve, torturën e mijëra dhe miliona njerëzve, etj etj. etj.

Kushdo mund të pretendojë se është inteligjent, e vështirë është të jesh vërtet.

Nuk është duke fituar më shumë informacion librash, më shumë njohuri, më shumë përvoja, më shumë gjëra për t’i mahnitur njerëzit, më shumë para për të blerë gjyqtarë dhe policë; etj. si do të arrihet ajo që quhet INTELIGJENCË.

Nuk është me atë MË SHUMË, si mund të arrihet të kesh INTELIGJENCË. Gabojnë plotësisht ata që supozojnë se inteligjenca mund të fitohet me procesin e MË SHUMË.

Është urgjente të kuptohet thellësisht dhe në të gjitha fushat e mendjes nënndërgjegjeshme dhe të pavetëdijshme, se çfarë është ai proces i dëmshëm i MË SHUMË, sepse në thelb fshihet shumë fshehurazi EGO-ja e dashur, UNË-ja, VETJA IMI, që dëshiron dhe do gjithmonë MË SHUMË dhe MË SHUMË për t’u shëndoshur dhe forcuar.

Ky Mefistofel që e kemi brenda, ky SATAN, ky UNË, thotë: UNË kam MË SHUMË para, më shumë bukuri, më shumë inteligjencë se ai, më shumë prestigj, më shumë zgjuarsi, etj. etj. etj.

Kushdo që dëshiron vërtet të kuptojë se çfarë është INTELIGJENCA, duhet të mësojë ta ndiejë, duhet ta jetojë dhe ta përjetojë përmes meditimit të thellë.

Gjithçka që njerëzit grumbullojnë midis varrit të kalbur të kujtesës jobesnike, informacion intelektual, përvoja të jetës, përkthehet gjithmonë fatalisht në terminin MË SHUMË dhe MË SHUMË. Në mënyrë që kurrë të mos arrijnë të njohin kuptimin e thellë të gjithë asaj që grumbullojnë.

Shumë lexojnë një libër dhe më pas e depozitojnë në kujtesë të kënaqur që kanë grumbulluar më shumë informacion, por kur thirren të përgjigjen për doktrinën e shkruar në librin që lexuan, rezulton se nuk e njohin kuptimin e thellë të mësimit, por UNË-ja do më shumë dhe më shumë informacion, më shumë dhe më shumë libra edhe kur nuk e ketë jetuar doktrinën e asnjërit prej tyre.

Inteligjenca nuk arrihet me më shumë informacion librash, as me më shumë përvojë, as me më shumë para, as me më shumë prestigj, inteligjenca mund të lulëzojë tek ne kur kuptojmë të gjithë procesin e UNË-së, kur e kuptojmë thellësisht të gjithë atë automatizëm psikologjik të MË SHUMË.

Është e domosdoshme të kuptohet se mendja është qendra bazë e MË SHUMË. Realisht ai MË SHUMË është e njëjta UNË psikologjike që kërkon dhe mendja është bërthama e saj themelore.

Kushdo që dëshiron të jetë inteligjent me të vërtetë, duhet të vendosë të vdesë jo vetëm në nivelin intelektual sipërfaqësor, por edhe në të gjitha fushat nënndërgjegjeshme dhe të pavetëdijshme të mendjes.

Kur UNË-ja vdes, kur UNË-ja shpërbëhet plotësisht, e vetmja gjë që mbetet brenda nesh është QENIA autentike, QENIA e vërtetë, inteligjenca legjitime aq e lakmuar dhe aq e vështirë.

Njerëzit besojnë se mendja është krijuese, gabojnë. UNË-ja nuk është krijuese dhe mendja është bërthama bazë e UNË-së.

Inteligjenca është krijuese sepse ajo është e QENIES, është një atribut i QENIES. Nuk duhet ta ngatërrojmë mendjen me INTELIGJENCËN.

Gabojnë PLOTËSISHT dhe në mënyrë radikale ata që supozojnë se INTELIGJENCA është diçka që mund të kultivohet si lule serë ose diçka që mund të blihet siç blihen titujt e fisnikërisë ose duke poseduar një bibliotekë të jashtëzakonshme.

Është e nevojshme të kuptohen thellësisht të gjitha proceset e mendjes, të gjitha reagimet, ai MË SHUMË psikologjik që grumbullon, etj. Vetëm kështu shpërthen tek ne në mënyrë natyrale dhe spontane flaka e zjarrtë e INTELIGJENCËS.

Sa më shumë që Mefistofeli që e kemi brenda shpërbëhet, aq më shumë zjarri i inteligjencës krijuese shfaqet pak nga pak brenda nesh, derisa të shkëlqejë flakërues.

QENIA jonë e vërtetë është DASHURIA dhe nga kjo DASHURI lind INTELIGJENCA autentike dhe legjitime që nuk është e kohës.