Personaliteti Njerëzor

Një burrë lindi, jetoi gjashtëdhjetë e pesë vjet dhe vdiq. Por ku ndodhej ai para vitit 1900 dhe ku mund të jetë pas vitit 1965? Shkenca zyrtare nuk di asgjë për këtë. Ky është formulimi i përgjithshëm i të gjitha pyetjeve rreth jetës dhe vdekjes.

Aksiomatikisht mund të pohojmë: “NJERIU VDES SEPSE KOHA E TIJ MBARON, NUK EKZISTON ASNJË E ARDHME PËR PERSONALITETIN E TË VDEKURIT”.

Çdo ditë është një valë e kohës, çdo muaj është një valë tjetër e kohës, çdo vit është gjithashtu një valë tjetër e kohës dhe të gjitha këto valë të lidhura së bashku përbëjnë VALËN E MADHE TË JETËS.

Koha është e rrumbullakët dhe jeta e PERSONALITETIT NJERËZOR është një kurbë e mbyllur.

Jeta e PERSONALITETIT NJERËZOR zhvillohet në kohën e tij, lind në kohën e tij dhe vdes në kohën e tij, kurrë nuk mund të ekzistojë përtej kohës së tij.

Kjo çështje e kohës është një problem që është studiuar nga shumë të mençur. Jashtë çdo dyshimi, koha është DIMENSIONI I KATËRT.

Gjeometria e EUKLIDIT është e zbatueshme vetëm në botën TRIDIMENSIONALE, por bota ka shtatë dimensione dhe E KATËRTA është KOHA.

Mendja njerëzore e koncepton PËRJETËSINË si zgjatje të kohës në një vijë të drejtë, asgjë nuk mund të jetë më e gabuar se ky koncept sepse PËRJETËSIA është DIMENSIONI I PESTË.

Çdo moment i ekzistencës ndodh në kohë dhe përsëritet përgjithmonë.

Vdekja dhe JETA janë dy ekstreme që takohen. Një jetë mbaron për njeriun që vdes, por fillon një tjetër. Një kohë mbaron dhe një tjetër fillon, vdekja është e lidhur ngushtë me RIKTHIMIN E PËRJETSHËM.

Kjo do të thotë se ne duhet të kthehemi, të rikthehemi në këtë botë pas vdekjes për të përsëritur të njëjtën dramë të ekzistencës, por nëse PERSONALITETI njerëzor zhduket me vdekjen, kush ose çfarë është ai që rikthehet?

Është e nevojshme të sqarohet njëherë e përgjithmonë se UNË-ja është ajo që vazhdon pas vdekjes, se UNË-ja është ajo që rikthehet, se UNË-ja është ajo që rikthehet në këtë luginë lotësh.

Është e nevojshme që lexuesit tanë të mos ngatërrojnë Ligjin e RIKTHIMIT me Teorinë e RILINDJES të mësuar nga TEOZOFIA MODERNE.

Teoria e lartpërmendur e RILINDJES e ka zanafillën në kultin e KRISHNA-s, që është një RELIGJION HINDUSTAN i tipit VEDIK, fatkeqësisht i retushuar dhe i falsifikuar nga reformatorët.

Në kultin autentik origjinal të Krishna-s, vetëm Heronjtë, Udhëheqësit, ata që tashmë posedojnë INDIVIDUALITET TË SHENJTË, janë të vetmit që rilindin.

UNË-ja E PLURALIZUAR RIKTHEHET, rikthehet, por kjo nuk është RILINDJE. Masat, turmat RIKTHEHEN, por kjo nuk është RILINDJE.

Ideja e RIKTHIMIT të gjërave dhe fenomeneve, ideja e përsëritjes së përjetshme nuk është shumë e vjetër dhe mund ta gjejmë në DITURINË PITAGORIANE dhe në kozmogoninë e lashtë të INDOSTANIT.

Rikthimi i përjetshëm i Ditëve dhe Netëve të BRAHAMA-s, përsëritja e vazhdueshme e KALPAVE, etj., janë të lidhura në mënyrë të pandryshueshme në formë shumë të ngushtë me Diturinë Pitagoriane dhe me Ligjin e RIPËRSËRITJES së përjetshme ose RIKTHIMIN e përjetshëm.

Gautama BUDHA e mësoi shumë mençurisht DOKTRINËN e RIKTHIMIT TË PËRJETSHËM dhe rrotën e jetëve të njëpasnjëshme, por DOKTRINA e tij u falsifikua shumë nga ndjekësit e tij.

Çdo RIKTHIM nënkupton sigurisht krijimin e një PERSONALITETI TË RI NJERËZOR, ky formohet gjatë shtatë viteve të para të fëmijërisë.

Ambienti familjar, jeta e rrugës dhe Shkolla, i japin PERSONALITETIT NJERËZOR, ngjyrën e tij origjinale karakteristike.

SHEMBULLI i të rriturve është vendimtar për personalitetin fëminor.

Fëmija mëson më shumë me shembull sesa me porosi. Mënyra e gabuar e jetesës, shembulli absurd, zakonet e degjeneruara të të rriturve, i japin personalitetit të fëmijës atë ngjyrë të veçantë skeptike dhe perverse të epokës në të cilën jetojmë.

Në këto kohë moderne, tradhtia bashkëshortore është bërë më e zakonshme se patatet dhe qepët dhe siç është logjike, kjo shkakton skena danteske brenda shtëpive.

Ka shumë fëmijë që në këto kohë duhet të durojnë të mbushur me dhimbje dhe hidhërim, kamxhikët dhe shkopat e njerkut ose të njerkës. Është e qartë se në atë mënyrë PERSONALITETI i fëmijës zhvillohet brenda kornizës së dhimbjes, zemërimit dhe urrejtjes.

Ekziston një thënie vulgare që thotë: “Fëmija i huaj kudo që shkon, vjen erë keq”. Natyrisht, edhe në këtë ka përjashtime, por këto mund të numërohen me gishtat e dorës dhe mbeten gishtat.

Sherret mes babait dhe nënës për çështje xhelozie, e qara dhe vajtimet e nënës së pikëlluar ose të burrit të shtypur, të rrënuar dhe të dëshpëruar, lënë në PERSONALITETIN e fëmijës një shenjë të pashlyeshme dhimbjeje dhe melankolie të thellë që kurrë nuk harrohet gjatë gjithë jetës.

Në shtëpitë elegante zonjat krenare keqtrajtojnë shërbëtoret e tyre kur ato shkojnë në sallon bukurie ose lyejnë fytyrën. Krenaria e zonjave ndihet e plagosur për vdekje.

Fëmija që shikon të gjitha këto skena infamie ndihet i lënduar në thellësinë e shpirtit, qoftë nëse ai bëhet pjesë e nënës së tij arrogante dhe krenare, qoftë pjesë e shërbëtores së pafat, të kotë dhe të poshtëruar dhe rezultati zakonisht është katastrofik për PERSONALITETIN FËMINOR.

Që kur u shpik televizioni, është humbur uniteti i familjes. Në kohë të tjera burri vinte nga rruga dhe pritej nga gruaja e tij me shumë gëzim. Sot gruaja nuk del më për të pritur burrin e saj në derë sepse është e zënë duke parë televizor.

Brenda shtëpive moderne babai, nëna, djemtë, vajzat duken si automatarë të pavetëdijshëm para ekranit të televizorit.

Tani burri nuk mund të komentojë absolutisht asgjë me gruan për problemet e ditës, punën, etj., etj., sepse ajo duket si somnambule duke parë filmin e djeshëm, skenat danteske të Al Kapones, vallëzimin e fundit të valës së re, etj., etj., etj.

Fëmijët e rritur në këtë lloj të ri shtëpie ultramoderne mendojnë vetëm për topa, pistoleta, mitralozë lodër për të imituar dhe jetuar në mënyrën e tyre të gjitha skenat danteske të krimit ashtu si i kanë parë në ekranin e televizorit.

Është për të ardhur keq që kjo shpikje e mrekullueshme e televizionit përdoret me qëllime shkatërruese. Nëse njerëzimi do ta përdorte këtë shpikje në mënyrë dinjitoze tashmë për të studiuar shkencat natyrore, tashmë për të mësuar artin e vërtetë mbretëror të NËNËS NATYRË, tashmë për t’u dhënë mësime sublime njerëzve, atëherë kjo shpikje do të ishte një bekim për njerëzimin, mund të përdorej në mënyrë inteligjente për të kultivuar personalitetin njerëzor.

Është krejtësisht absurde të ushqesh PERSONALITETIN FËMINOR me muzikë të parregullt, joharmonike, vulgare. Është budallallëk të ushqesh PERSONALITETIN e fëmijëve, me tregime hajdutësh dhe policësh, skena vesi dhe prostitucioni, drama tradhtie bashkëshortore, pornografi, etj.

Rezultatin e një veprimi të tillë mund ta shohim te Rebelët pa Shkak, vrasësit e parakohshëm, etj.

Është për të ardhur keq që nënat i rrahin fëmijët e tyre, i godasin me shkopinj, i ofendojnë me fjalë të shthurura dhe mizore. Rezultati i një sjelljeje të tillë është zemërimi, urrejtja, humbja e dashurisë, etj.

Në praktikë kemi mundur të shohim se fëmijët e rritur mes shkopinjve, kamxhikëve dhe britmave, shndërrohen në njerëz vulgarë plot patanerira dhe mungesa të çdo ndjenje respekti dhe nderimi.

Është urgjente të kuptohet nevoja për të vendosur një ekuilibër të vërtetë brenda shtëpive.

Është e domosdoshme të dihet se ëmbëlsia dhe ashpërsia duhet të ekuilibrohen reciprokisht në të dy anët e peshores së drejtësisë.

BABAI përfaqëson ASHPËRSINË, NËNA përfaqëson ËMBËLSINË. Babai personifikon DITURINË. NËNA simbolizon DASHURINË.

DITURIA dhe DASHURIA, ASHPËRSIA dhe ËMBËLSIA ekuilibrohen reciprokisht në të dy anët e peshores kozmike.

Baballarët dhe NËNAT e familjes duhet të ekuilibrohen reciprokisht për të mirën e shtëpive.

Është urgjente, është e nevojshme, që të gjithë Baballarët dhe NËNAT e familjes të kuptojnë nevojën për të mbjellë në mendjen fëminore VLERAT E PËRJETSHME të SHPIRTIT.

Është për të ardhur keq që fëmijët modernë nuk e posedojnë më ndjenjën e NDERIMIT, kjo për shkak të tregimeve të kaubojve hajdutësh dhe policësh, televizionit, kinemasë, etj., kanë pervertuar mendjen e fëmijëve.

PSIKOLOGJIA REVOLUCIONARE e LËVIZJES GNOSTIKE, në mënyrë të qartë dhe të saktë bën një dallim thelbësor midis EGO-s dhe ESENCËS.

Gjatë tre ose katër viteve të para të jetës, vetëm bukuria e ESENCËS manifestohet te fëmija, atëherë fëmija është i butë, i ëmbël, i bukur në të gjitha aspektet e tij Psikologjike.

Kur EGO-ja fillon të kontrollojë personalitetin e butë të fëmijës, e gjithë ajo bukuri e ESENCËS fillon të zhduket dhe në vend të saj shfaqen atëherë defektet Psikologjike të vetë njerëzimit.

Ashtu si duhet të bëjmë dallim midis EGO-s dhe ESENCËS, është e nevojshme të bëjmë dallim midis PERSONALITETIT dhe ESENCËS.

Qenia njerëzore lind me ESENCË por nuk lind me PERSONALITET, këtë të fundit është e nevojshme ta krijojmë.

PERSONALITETI dhe ESENCA duhet të zhvillohen në mënyrë harmonike dhe të ekuilibruar.

Në praktikë kemi mundur të verifikojmë se kur PERSONALITETI zhvillohet në mënyrë të ekzagjeruar në kurriz të ESENCËS, rezultati është HAJDUTI.

Vëzhgimi dhe përvoja e shumë viteve na kanë lejuar të kuptojmë se kur ESENCA zhvillohet plotësisht pa u kujdesur aspak për kultivimin harmonik të PERSONALITETIT, rezultati është mistiku pa intelekt, pa personalitet, fisnik në zemër por i papërshtatshëm, i paaftë.

Zhvillimi HARMONIK i PERSONALITETIT dhe ESENCËS rezulton në burra dhe gra gjeniale.

Në ESENCË kemi gjithçka që është e jona, në PERSONALITET gjithçka që është e huazuar.

Në ESENCË kemi cilësitë tona të lindura, në PERSONALITET kemi shembullin e të rriturve tanë, atë që kemi mësuar në Shtëpi, në Shkollë, në Rrugë.

Është urgjente që fëmijët të marrin ushqim për ESENCËN dhe ushqim për PERSONALITETIN.

ESENCA ushqehet me butësi, dashuri pa kufij, dashuri, muzikë, lule, bukuri, harmoni, etj.

PERSONALITETI duhet të ushqehet me shembullin e mirë të të rriturve tanë, me mësimet e mençura të shkollës, etj.

Është e domosdoshme që fëmijët të hyjnë në fillore në moshën shtatë vjeç pas kalimit nëpër kopsht.

Fëmijët duhet të mësojnë shkronjat e para duke luajtur, kështu studimi bëhet për ta, tërheqës, i këndshëm, i lumtur.

ARSIMIMI THEMELOR mëson se që nga vetë Kopshti apo kopshti për fëmijë, duhet të kujdeset në mënyrë të veçantë për secilin nga tre aspektet e PERSONALITETIT NJERËZOR, të njohur si mendim, lëvizje dhe veprim, kështu personaliteti i fëmijës zhvillohet në mënyrë harmonike dhe të ekuilibruar.

Çështja e krijimit të PERSONALITETIT të fëmijës dhe zhvillimit të tij, është e një përgjegjësie shumë të madhe për BABALLARËT E FAMILJES dhe MËSUESIT E SHKOLLËS.

Cilësia e PERSONALITETIT NJERËZOR varet ekskluzivisht nga lloji i materialit Psikologjik me të cilin u krijua dhe u ushqye.

Rreth PERSONALITETIT, ESENCËS, EGO-s ose UNË-s, ekziston midis studentëve të PSIKOLOGJISË shumë konfuzion.

Disa e ngatërrojnë PERSONALITETIN me ESENCËN dhe të tjerë e ngatërrojnë EGO-n ose UNË-n me ESENCËN.

Ka shumë Shkolla Pseudo-Ezoterike ose Pseudo-Okultiste që e kanë si qëllim të studimeve të tyre JETËN JOPERSONALE.

Është e nevojshme të sqarohet se nuk është PERSONALITETI ai që duhet të shpërbëjmë.

Është urgjente të dimë se ne duhet të çintegrojmë EGO-n, VETEN time, UNË-n ta reduktojmë në pluhur kozmik.

PERSONALITETI është vetëm një mjet veprimi, një mjet që ishte e nevojshme ta krijojmë, ta prodhojmë.

Në botë ekzistojnë KALIGULA, ATILA, HITLERË, etj. Çdo lloj personaliteti sado i pervers që të ketë qenë, mund të transformohet rrënjësisht kur EGO-ja ose UNË-ja të shpërbëhet plotësisht.

Kjo çështje e Shpërbërjes së EGO-s ose UNË-s i ngatërron dhe i shqetëson shumë Pseudo-Ezoteristë. Këta janë të bindur se EGO-ja është HYJNORE, ata besojnë se EGO-ja ose UNË-ja është vetë QENIA, MONADA HYJNORE, etj.

Është e nevojshme, është urgjente, është e pashmangshme të kuptohet se EGO-ja ose UNË-ja nuk ka asgjë HYJNORE.

EGO-ja ose UNË-ja është SATANI i BIBLËS, tufë kujtimesh, dëshirash, pasionesh, urrejtjesh, zemërimesh, epshesh, tradhtish bashkëshortore, trashëgimi familje, raca, komb, etj., etj., etj.

Shumë pohojnë në mënyrë budallaqe se në ne ekziston një UNË SUPERIOR ose HYJNOR dhe NJË UNË INFERIOR.

SUPERIOR dhe INFERIOR janë gjithmonë dy seksione të një të njëjtës gjë. UNË SUPERIOR, UNË INFERIOR, janë dy seksione të së njëjtës EGO.

QENIA HYJNORE, MONADA, SHPIRTI, nuk ka të bëjë asgjë me asnjë formë të UNË-s. QENIA është QENIA dhe kaq. Arsyeja e QENIES është vetë QENIA.

PERSONALITETI në vetvete është vetëm një mjet dhe asgjë më shumë. Nëpërmjet personalitetit mund të manifestohet EGO-ja ose QENIA, gjithçka varet nga vetë ne.

ËSHTË URGJENTE të shpërbëjmë UNË-n, EGO-n, në mënyrë që të manifestohet vetëm nëpërmjet PERSONALITETIT tonë, ESENCA PSIKOLOGJIKE e QENIES sonë TË VËRTETË.

Është e domosdoshme që EDUKATËSIT të kuptojnë plotësisht nevojën për të kultivuar në mënyrë harmonike tre aspektet e PERSONALITETIT NJERËZOR.

Një ekuilibër i përsosur midis personalitetit dhe ESENCËS, një zhvillim harmonik i MENDIMIT, EMOCIONIT dhe LËVIZJES, një ETIKË REVOLUCIONARE, përbëjnë themelet e ARSIMIMIT THEMELOR.