Thjeshtësia

Është urgjente, është thelbësore të zhvillojmë të kuptuarin krijues sepse ai i sjell qenies njerëzore lirinë e vërtetë të jetesës. Pa të kuptuar, është e pamundur të arrihet aftësia e vërtetë kritike e analizës së thellë.

Mësuesit dhe mësueset e shkollave, kolegjeve dhe universiteteve duhet t’i udhëheqin nxënësit dhe studentët e tyre nëpër rrugën e të kuptuarit vetëkritik.

Në kapitullin tonë të kaluar tashmë studiuam gjerësisht proceset e zilisë dhe nëse duam të zhdukim të gjitha nuancat e xhelozisë, qofshin ato fetare, pasionante, etj., duhet të bëhemi plotësisht të vetëdijshëm për atë që është realisht zilia, sepse vetëm duke e kuptuar thellë dhe në mënyrë intime proceset e pafundme të zilisë, arrijmë të zhdukim xhelozitë e çdo lloji.

Xhelozitë shkatërrojnë martesat, xhelozitë shkatërrojnë miqësitë, xhelozitë provokojnë luftëra fetare, urrejtje vëllavrasëse, vrasje dhe vuajtje të çdo lloji.

Zilia me të gjitha nuancat e saj të pafundme fshihet pas qëllimeve sublime. Ekziston zili tek ai që është informuar për ekzistencën e shenjtorëve sublime. Mahatmas ose Guru, dëshiron gjithashtu të bëhet shenjtor. Ekziston zili tek filantropi që përpiqet t’i tejkalojë filantropët e tjerë. Ekziston zili tek çdo individ që lakmon virtyte sepse ka pasur informacione, sepse në mendjen e tij ka të dhëna për ekzistencën e individëve të shenjtë plot virtyte.

Dëshira për të qenë shenjtor, dëshira për të qenë i virtytshëm, dëshira për të qenë i madh e ka themelin tek zilia.

Shenjtorët me virtytet e tyre kanë shkaktuar shumë dëme. Na vjen ndërmend rasti i një njeriu që e konsideronte veten shumë të shenjtë.

Në një rast, një poet i uritur dhe i mjerë trokiti në derën e tij për t’i lënë në dorë një varg të bukur të dedikuar posaçërisht shenjtorit të historisë sonë. Poeti priste vetëm një monedhë për të blerë ushqim për trupin e tij të rraskapitur dhe të plakur.

Poeti e imagjinonte çdo gjë, përveç një fyerjeje. Habia e tij ishte e madhe kur shenjtori me shikim të mëshirshëm dhe me vetulla të vrenjtura e mbylli derën duke i thënë poetit të palumtur: “largohu nga këtu mik, larg, larg… mua nuk më pëlqejnë këto gjëra, e urrej lajkën… nuk më pëlqejnë kotësitë e botës, kjo jetë është iluzion… unë ndjek shtegun e përulësisë dhe modestisë. Poeti i palumtur që dëshironte vetëm një monedhë në vend të saj mori fyerjen e shenjtorit, fjalën që plagos, shuplakën dhe me zemër të thyer dhe lira të thyera shkoi nëpër rrugët e qytetit ngadalë… ngadalë… ngadalë.

Gjenerata e re duhet të ngrihet mbi bazën e të kuptuarit autentik sepse ky është plotësisht krijues.

Memoria dhe kujtesa nuk janë krijuese. Memoria është varri i së kaluarës. Memoria dhe kujtesa janë vdekje.

Të kuptuarit e vërtetë është faktori psikologjik i çlirimit total.

Kujtimet e memories kurrë nuk mund të na sjellin çlirim të vërtetë sepse i përkasin së kaluarës dhe për këtë arsye janë të vdekur.

Të kuptuarit nuk është çështje e së kaluarës dhe as e së ardhmes. Të kuptuarit i përket momentit që po jetojmë këtu dhe tani. Memoria gjithmonë sjell idenë e së ardhmes.

Është urgjente të studiojmë shkencë, filozofi, art dhe fe, por studimet nuk duhet t’i besohen besnikërisë së memories sepse ajo nuk është besnike.

Është absurde të depozitojmë njohuritë në varrin e memories. Është budallallëk të varrosim në gropën e së kaluarës njohuritë që duhet të kuptojmë.

Ne kurrë nuk mund të prononcohemi kundër studimit, kundër mençurisë, kundër shkencës, por rezulton e papajtueshme të depozitojmë xhevahirët e gjallë të njohurisë mes varrit të korruptuar të memories.

Bëhet e nevojshme të studiojmë, bëhet e nevojshme të hulumtojmë, bëhet e nevojshme të analizojmë, por duhet të meditojmë thellë për të kuptuar në të gjitha nivelet e mendjes.

Njeriu vërtet i thjeshtë është thellësisht i kuptueshëm dhe ka mendje të thjeshtë.

E rëndësishme në jetë nuk është ajo që kemi akumuluar në varrin e memories, por ajo që kemi kuptuar jo vetëm në nivelin intelektual, por edhe në terrenet e ndryshme nënndërgjegjëse të pavetëdijshme të mendjes.

Shkenca, dija, duhet të shndërrohen në të kuptuar të menjëhershëm. Kur njohuria, kur studimi janë transformuar në të kuptuar autentik krijues, mund t’i kuptojmë atëherë të gjitha gjërat menjëherë sepse të kuptuarit bëhet i menjëhershëm, i çastit.

Në njeriun e thjeshtë nuk ekzistojnë ndërlikime në mendje sepse çdo ndërlikim i mendjes i detyrohet memories. UNË-ja makiaveliste që mbartim brenda është memorie e akumuluar.

Eksperiencat e jetës duhet të transformohen në të kuptuar të vërtetë.

Kur eksperiencat nuk shndërrohen në të kuptuar, kur eksperiencat vazhdojnë në memorie, përbëjnë kalbëzimin e varrit mbi të cilin digjet flaka e kotë dhe luciferike e intelektit.

Është e nevojshme të dimë se intelekti animal i privuar plotësisht nga çdo spiritualitet është vetëm verbalizimi i memories, qiriu varrosës që digjet mbi pllakën mortore.

Njeriu i thjeshtë e ka mendjen të lirë nga eksperiencat sepse ato janë bërë ndërgjegje, janë transformuar në të kuptuar krijues.

Vdekja dhe jeta janë të lidhura ngushtë. Vetëm duke vdekur kokrra lind bima, vetëm duke vdekur eksperienca lind të kuptuarit. Ky është një proces i transformimit autentik.

Njeriu i ndërlikuar e ka memorien plot me eksperienca.

Kjo tregon mungesën e tij të të kuptuarit krijues sepse kur eksperiencat janë kuptuar plotësisht në të gjitha nivelet e mendjes, ato pushojnë së ekzistuari si eksperienca dhe lindin si të kuptuar.

Është e nevojshme së pari të eksperimentojmë, por nuk duhet të qëndrojmë në terrenin e eksperiencës sepse atëherë mendja ndërlikohet dhe bëhet e vështirë. Është e nevojshme të jetojmë jetën intensivisht dhe t’i transformojmë të gjitha eksperiencat në të kuptuar autentik krijues.

Ata që supozojnë gabimisht se për të qenë të kuptueshëm, të thjeshtë dhe të thjeshtë duhet të braktisim botën, të bëhemi lypës, të jetojmë në kasolle të izoluara dhe të përdorim lecka në vend të kostumit elegant, janë plotësisht të gabuar.

Shumë anakoretë, shumë vetmitarë të vetmuar, shumë lypës, kanë mendje shumë të ndërlikuara dhe të vështira.

Është e kotë të largohesh nga bota dhe të jetosh si anakoret nëse memoria është plot me eksperienca që kushtëzojnë rrjedhën e lirë të mendimit.

Është e kotë të jetosh si vetmitarë duke dashur të bësh jetë shenjtorësh nëse memoria është e mbushur me informacione që nuk janë kuptuar siç duhet, që nuk janë bërë ndërgjegje në skutat e ndryshme, korridoret dhe rajonet e pavetëdijshme të mendjes.

Ata që transformojnë informacionet intelektuale në të kuptuar të vërtetë krijues, ata që transformojnë eksperiencat e jetës në të kuptuar të vërtetë thelbësor, nuk kanë asgjë në memorie, jetojnë nga momenti në moment të mbushur me plotësi të vërtetë, janë bërë të thjeshtë dhe të thjeshtë edhe pse jetojnë në rezidenca luksoze dhe brenda perimetrit të jetës urbane.

Fëmijët e vegjël para moshës shtatë vjeç janë plot me thjeshtësi dhe bukuri të vërtetë të brendshme për shkak se vetëm shprehet nëpërmjet tyre ESENCA e gjallë e jetës në mungesë totale të UNË-së PSIKOLOGJIKE.

Ne duhet të rimarrim fëmijërinë e humbur, në zemrën dhe në mendjen tonë. Ne duhet të rimarrim pafajësinë nëse me të vërtetë duam të jemi të lumtur.

Eksperiencat dhe studimi të transformuar në të kuptuar thelbësor nuk lënë mbetje në varrin e memories dhe atëherë, bëhemi të thjeshtë, të thjeshtë, të pafajshëm, të lumtur.

Meditimi thelbësor mbi eksperiencat dhe njohuritë e fituara, vetëkritika e thellë, psikoanaliza intime shndërrojnë, transformojnë gjithçka në të kuptuar të thellë krijues. Kjo është rruga e lumturisë autentike të lindur nga mençuria dhe dashuria.