Kuptimkrijues

Qenia dhe Dituria duhet të ekuilibrohen reciprokisht për të vendosur në psikikën tonë flakën e kuptimit.

Kur dituria është më e madhe se qenia, shkakton konfuzion intelektual të çdo lloji.

Nëse qenia është më e madhe se dituria, mund të japë raste aq të rënda sa ai i shenjtorit budalla.

Në terrenin e jetës praktike është e nevojshme të vetë-vëzhgohemi me qëllimin për t’u vetë-zbuluar.

Është pikërisht jeta praktike gjimnastika psikologjike përmes së cilës mund të zbulojmë defektet tona.

Në gjendje alerte perceptive, alerte risi, do të mund të verifikojmë drejtpërdrejt se defektet e fshehura dalin spontanisht.

Është e qartë se defekti i zbuluar duhet të punohet në mënyrë të ndërgjegjshme me qëllimin për ta ndarë atë nga psikika jonë.

Para së gjithash, nuk duhet të identifikohemi me asnjë unë-defekt nëse me të vërtetë dëshirojmë ta eliminojmë atë.

Nëse, të qëndruar mbi një dërrasë, dëshirojmë ta ngremë këtë për ta vendosur të mbështetur te një mur, kjo nuk do të ishte e mundur nëse do të vazhdonim të qëndronim mbi të.

Natyrisht, duhet të fillojmë duke e ndarë dërrasën nga vetja, duke u tërhequr prej saj dhe më pas, me duart tona, ta ngremë dërrasën dhe ta vendosim të mbështetur te muri.

Në mënyrë të ngjashme, nuk duhet të identifikohemi me asnjë shtesë psikike nëse me të vërtetë dëshirojmë ta ndajmë atë nga psikika jonë.

Kur dikush identifikohet me këtë apo atë unë, në fakt e forcon atë në vend që ta çintegrojë.

Supozojmë se një unë çfarëdo lakmie zotëron rrotullat që kemi në qendrën intelektuale për të projektuar në ekranin e mendjes skena lascivie dhe sëmundshmërie seksuale, nëse identifikohemi me ato tablo pasionare, padyshim që ai unë lakmues do të forcohet jashtëzakonisht shumë.

Por nëse ne, në vend që të identifikohemi me atë entitet, e ndajmë atë nga psikika jonë duke e konsideruar atë si një demon pushtues, padyshim që do të ketë lindur në intimitetin tonë kuptimi krijues.

Më pas, mund të kemi luksin ta gjykojmë analitikisht atë shtesë me qëllim që të bëhemi plotësisht të vetëdijshëm për të.

Gjëja e rëndë tek njerëzit konsiston pikërisht në identifikim dhe kjo është e trishtueshme.

Nëse njerëzit do të njihnin doktrinën e të shumtëve, nëse me të vërtetë do të kuptonin se as jeta e tyre nuk u përket, atëherë nuk do të bënin gabimin e identifikimit.

Skenat e zemërimit, tablotë e xhelozisë, etj., në terrenin e jetës praktike rezultojnë të dobishme kur ndodhemi në vetë-vëzhgim psikologjik të vazhdueshëm.

Atëherë vërtetojmë se as mendimet tona, as dëshirat tona dhe as veprimet tona nuk na përkasin.

Pa dyshim që shumë unë ndërhyjnë si pushtues ogurzi për të vendosur në mendjen tonë mendime dhe në zemrën tonë emocione dhe në qendrën tonë motorike veprime të çdo lloji.

Është e trishtueshme që nuk jemi zotër të vetvetes, që entitete të ndryshme psikologjike bëjnë me ne çfarë t’u vijë për mbarë.

Fatkeqësisht, as nuk e dyshojmë se çfarë na ndodh dhe veprojmë si kukulla të thjeshta të kontrolluara nga fije të padukshme.

Më e keqja e gjithë kësaj është se në vend që të luftojmë për t’u pavarësuar nga të gjithë këta tiranë të fshehtë, bëjmë gabimin t’i forcojmë ata dhe kjo ndodh kur identifikohemi.

Çdo skenë rrugësh, çdo dramë familjare, çdo grindje e kotë mes bashkëshortëve, i atribuohet padyshim këtij apo atij unë, dhe kjo është diçka që nuk duhet ta injorojmë kurrë.

Jeta praktike është pasqyra psikologjike ku mund ta shohim veten ashtu siç jemi.

Por para së gjithash, duhet të kuptojmë nevojën për ta parë veten, nevojën për të ndryshuar rrënjësisht, vetëm kështu do të kemi dëshirë të vëzhgohemi realisht.

Kush kënaqet me gjendjen në të cilën jeton, budallai, i vonuari, neglizhenti, nuk do të ndiejë kurrë dëshirën për ta parë veten, do ta dojë shumë veten dhe në asnjë mënyrë nuk do të jetë i gatshëm të rishikojë sjelljen dhe mënyrën e tij të të qenit.

Në mënyrë të qartë do të themi se në disa komedi, drama dhe tragjedi të jetës praktike ndërhyjnë disa unë që është e nevojshme të kuptohen.

Në çdo skenë xhelozie pasionare hyjnë në lojë unë të lakmisë, zemërimit, dashurisë për veten, xhelozisë, etj., etj., etj., që më vonë duhet të gjykohen analitikisht, secili veçmas me qëllim që t’i kuptojmë plotësisht me qëllimin e dukshëm për t’i çintegruar plotësisht.

Kuptimi rezulton shumë elastik, prandaj duhet të thellohemi gjithnjë e më thellë; atë që sot e kuptuam në një mënyrë, nesër do ta kuptojmë më mirë.

Të parë gjërat nga ky këndvështrim, mund të vërtetojmë vetë se sa të dobishme janë rrethanat e ndryshme të jetës kur vërtet i përdorim si pasqyrë për vetë-zbulimin.

Në asnjë mënyrë nuk do të përpiqeshim kurrë të pohojmë se dramat, komeditë dhe tragjeditë e jetës praktike rezultojnë gjithmonë të bukura dhe të përsosura, një pohim i tillë do të ishte i çmendur.

Megjithatë, sado absurde të jenë situatat e ndryshme të ekzistencës, ato rezultojnë të mrekullueshme si gjimnastikë psikologjike.

Puna që lidhet me shpërbërjen e elementeve të ndryshme që përbëjnë mua vetë, rezulton jashtëzakonisht e vështirë.

Ndërmjet kadencave të vargut fshihet edhe krimi. Ndërmjet aromës së këndshme të tempujve, fshihet krimi.

Krimi ndonjëherë bëhet aq i rafinuar sa ngatërrohet me shenjtërinë dhe aq mizor sa ngjan me ëmbëlsinë.

Krimi vishet me togën e gjyqtarit, me tunikën e Mësuesit, me veshjen e lypësit, me kostumin e zotërisë dhe madje edhe me tunikën e Krishtit.

Kuptimi është themelor, por në punën e shpërbërjes së shtesave psikike, nuk është gjithçka, siç do ta shohim në kapitullin e ardhshëm.

Rezulton urgjente, e pashmangshme, të bëhemi të vetëdijshëm për çdo Unë për ta ndarë atë nga Psikika jonë, por kjo nuk është gjithçka, mungon diçka më shumë, shihni kapitullin gjashtëmbëdhjetë.