Koncepti dhe Realiteti

Kush ose çfarë mund të garantojë që koncepti dhe realiteti do të rezultojnë absolutisht të njëjtë?

Koncepti është një gjë dhe realiteti është tjetër dhe ekziston tendenca për të mbivlerësuar konceptet tona.

Realitet i barabartë me koncept është diçka pothuajse e pamundur, megjithatë, mendja e hipnotizuar nga koncepti i saj supozon gjithmonë se ky dhe realiteti janë të njëjtë.

Një procesi psikologjik cilido qoftë i strukturuar saktë nëpërmjet një logjike të saktë, i kundërvihet një tjetër i ndryshëm i formuar mirë me logjikë të ngjashme ose superiore, atëherë çfarë?

Dy mendje të disiplinuara ashpër brenda strukturave të forta intelektuale duke debatuar midis tyre, duke polemizuar, rreth një realiteti të caktuar, secila beson në saktësinë e konceptit të vet dhe në falsitetin e konceptit të huaj, por cila prej tyre ka të drejtë? Kush mund të dalë sinqerisht garantues në njërin apo tjetrin rast? Në cilin prej tyre, koncepti dhe realiteti rezultojnë të njëjtë?

Pa dyshim, çdo kokë është një botë dhe në të gjithë dhe në secilin prej nesh ekziston një lloj dogmatizmi pontifik dhe diktatorial që dëshiron të na bëjë të besojmë në barazinë absolute të konceptit dhe realitetit.

Sado të forta të jenë strukturat e një arsyetimi, asgjë nuk mund të garantojë barazinë absolute të koncepteve dhe realitetit.

Ata që janë të vetë-mbyllur brenda çdo procedure logjistike intelektuale duan gjithmonë të bëjnë që realiteti i fenomeneve të përputhet me konceptet e përpunuara dhe kjo nuk është gjë tjetër veçse rezultati i halucinacionit arsyetues.

Hapja ndaj së resë është lehtësia e vështirë e klasikut; fatkeqësisht njerëzit duan të zbulojnë, të shohin në çdo fenomen natyror paragjykimet, konceptet, parakonceptet, opinionet dhe teoritë e tyre; askush nuk di të jetë pranues, të shohë të renë me mendje të pastër dhe spontane.

Që fenomenet t’i flasin të urtit do të ishte e udhës; për fat të keq dijetarët e këtyre kohëve nuk dinë t’i shohin fenomenet, por duan të shohin në to vetëm konfirmimin e të gjitha parakoncepteve të tyre.

Edhe pse duket e pabesueshme shkencëtarët modernë nuk dinë asgjë për fenomenet natyrore.

Kur shohim në fenomenet e natyrës ekskluzivisht konceptet tona, me siguri nuk po shohim fenomenet, por konceptet.

Por, të halucinuar shkencëtarët budallenj nga intelekti i tyre magjepsës, besojnë në mënyrë të marrë se secili prej koncepteve të tyre është absolutisht i barabartë me një fenomen të caktuar që vëzhgojnë, kur realiteti është i ndryshëm.

Nuk e mohojmë se pohimet tona do të refuzohen nga kushdo që është i vetë-mbyllur nga një procedurë e caktuar logjistike; pa dyshim gjendja pontifike dhe dogmatike e intelektit në asnjë mënyrë nuk mund të pranonte që një koncept i caktuar i përpunuar saktë, nuk përputhet saktësisht me realitetin.

Sapo mendja, nëpërmjet shqisave, vëzhgon një fenomen të caktuar, nxitohet menjëherë ta etiketojë me një term shkencor të caktuar që pa dyshim shërben vetëm si një arnim për të mbuluar injorancën e vet.

Mendja nuk di të jetë vërtet pranuese ndaj së resë, por di të shpikë terma shumë të ndërlikuar me të cilët pretendon të kualifikojë në mënyrë vetë-mashtruese atë që me siguri injoron.

Duke folur këtë herë në kuptimin Sokratik, do të themi se mendja jo vetëm që injoron, por, për më tepër, injoron se injoron.

Mendja moderne është tepër sipërfaqësore, është specializuar në shpikjen e termave të bërë shumë të vështirë për të mbuluar injorancën e vet.

Ekzistojnë dy lloje shkence: e para nuk është gjë tjetër veçse ai grumbullim i teorive subjektive që gjenden andej këndej. E dyta është shkenca e pastër e të ndriçuarve të mëdhenj, shkenca objektive e Qenies.

Pa dyshim, nuk do të ishte e mundur të depërtohej në amfiteatrin e shkencës kozmike, nëse më parë nuk kemi vdekur në vetvete.

Duhet të shpërbëjmë të gjitha ato elemente të padëshirueshme që mbartim në brendësinë tonë, dhe që në tërësinë e tyre përbëjnë vetveten e Psikologjisë.

Për sa kohë që vetëdija superlative e qenies vazhdon të jetë e mbushur mes vetes sime, midis koncepteve dhe teorive të mia subjektive, rezulton absolutisht e pamundur të njihet drejtpërdrejt realiteti i ashpër i fenomeneve natyrore në vetvete.

Çelësin e laboratorit të natyrës, e ka në dorën e djathtë Engjëlli i Vdekjes.

Shumë pak mund të mësojmë nga fenomeni i lindjes, por nga vdekja mund të mësojmë gjithçka.

Tempulli i paprekur i shkencës së pastër ndodhet në fund të varrit të zi. Nëse embrioni nuk vdes, bima nuk lind. Vetëm me vdekjen vjen e reja.

Kur Egoja vdes, vetëdija zgjohet për të parë realitetin e të gjitha fenomeneve të natyrës ashtu siç janë në vetvete dhe nga vetvetja.

Vetëdija e di atë që përjeton drejtpërdrejt nga vetja, realizmin e ashpër të jetës përtej trupit, afeksioneve dhe mendjes.