Rruga E Vështirë

Padyshim që ekziston një anë e errët e vetvetes që nuk e njohim ose nuk e pranojmë; duhet të sjellim dritën e vetëdijes në atë anë të errët të vetes.

I gjithë qëllimi i studimeve tona Gnostike është që njohja e vetes të bëhet më e vetëdijshme.

Kur ke shumë gjëra brenda vetes që nuk i njeh as i pranon, atëherë gjëra të tilla ta ndërlikojnë jetën në mënyrë të tmerrshme dhe shkaktojnë vërtet të gjitha llojet e situatave që mund të shmangeshin përmes njohjes së vetes.

Më e keqja nga të gjitha është se e projektojmë atë anë të panjohur dhe të pavetëdijshme të vetes te njerëzit e tjerë dhe pastaj e shohim atë tek ata.

Për shembull: i shohim sikur të ishin gënjeshtarë, të pabesë, të këqij, etj., në lidhje me atë që mbartim brenda vetes.

Gnoza thotë për këtë, se jetojmë në një pjesë shumë të vogël të vetes.

Kjo do të thotë se vetëdija jonë shtrihet vetëm në një pjesë shumë të vogël të vetes.

Ideja e punës ezoterike Gnostike është të zgjerojmë qartë vetëdijen tonë.

Pa dyshim, derisa të mos jemi në marrëdhënie të mira me veten, nuk do të jemi në marrëdhënie të mira me të tjerët dhe rezultati do të jenë konflikte të çdo lloji.

Është thelbësore të bëhemi shumë më të vetëdijshëm për veten përmes një vëzhgimi të drejtpërdrejtë të vetes.

Një rregull Gnostik i përgjithshëm në punën ezoterike Gnostike është se kur nuk merremi vesh me një person, mund të jemi të sigurt se kjo është vetë gjëja kundër së cilës duhet të punojmë mbi veten tonë.

Ajo që kritikohet kaq shumë te të tjerët është diçka që qëndron në anën e errët të vetes dhe që nuk njihet, as nuk dëshirohet të njihet.

Kur jemi në një gjendje të tillë, ana e errët e vetes është shumë e madhe, por kur drita e vëzhgimit të vetes ndriçon atë anë të errët, vetëdija rritet përmes njohjes së vetes.

Kjo është Shtegu i Brishtit të Briskut, më i hidhur se vrerri, shumë e fillojnë, shumë të rrallë janë ata që arrijnë në synim.

Ashtu si Hëna ka një anë të fshehtë që nuk shihet, një anë të panjohur, po ashtu ndodh edhe me Hënën Psikologjike që mbartim brenda vetes.

Evidentisht, një Hënë e tillë Psikologjike është formuar nga Egoja, Unë-ja, Vetë unë, Vetvetja.

Në këtë hënë psikologjike mbartim elemente çnjerëzore që frikësojnë, që tmerrojnë dhe që në asnjë mënyrë nuk do të pranonim t’i kishim.

Rrugë e ashpër është kjo e VETË-REALIZIMIT TË NGUSHTË TË QENIES, Sa humnera!, Sa hapa të vështirë!, Sa labirinte të tmerrshme!.

Ndonjëherë rruga e brendshme pas shumë kthesash dhe rrotullimesh, ngjitjesh të tmerrshme dhe zbritjesh shumë të rrezikshme, humbet në shkretëtira rëre, nuk dihet nga vazhdon dhe asnjë rreze drite nuk të ndriçon.

Shteg plot rreziqe nga brenda dhe nga jashtë; rrugë misteresh të patregueshme, ku fryn vetëm një frymë vdekjeje.

Në këtë rrugë të brendshme kur dikush mendon se po shkon shumë mirë, në të vërtetë po shkon shumë keq.

Në këtë rrugë të brendshme kur dikush mendon se po shkon shumë keq, ndodh që po ecën shumë mirë.

Në këtë rrugë sekrete ekzistojnë çaste në të cilat dikush as nuk e di se çfarë është e mira dhe çfarë është e keqja.

Ajo që normalisht ndalohet, ndonjëherë rezulton se është e drejta; kështu është rruga e brendshme.

Të gjitha Kodet morale në rrugën e brendshme dalin të tepërta; një maksimë e bukur ose një parim i bukur moral, në momente të caktuara mund të shndërrohet në një pengesë shumë serioze për Vetë-Realizimin e ngushtë të Qenies.

Fatmirësisht Krishti i Ngushtë nga vetë thellësia e Qenies sonë punon intensivisht, vuan, qan, shpërbën elemente shumë të rrezikshme që mbartim brenda nesh.

Krishti lind si fëmijë në zemrën e njeriut por ndërsa eliminon elementet e padëshirueshme që mbartim brenda, rritet pak nga pak derisa të bëhet një burrë i plotë.