Dialektika e Ndërgjegjes

Në punën ezoterike që lidhet me eliminimin e elementeve të padëshirueshme që mbartim brenda nesh, ndonjëherë shfaqet mërzitja, lodhja dhe mërzitja.

Padyshim që duhet t’i rikthehemi gjithmonë pikës fillestare dhe të rivlerësojmë themelet e punës psikologjike, nëse me të vërtetë dëshirojmë një ndryshim rrënjësor.

Ta duash punën ezoterike është thelbësore kur me të vërtetë dëshiron një transformim të plotë të brendshëm.

Për sa kohë që nuk e duam punën psikologjike që çon në ndryshim, rivlerësimi i parimeve rezulton diçka më shumë se e pamundur.

Do të ishte absurde të supozonim se mund të interesoheshim për punën, nëse në të vërtetë nuk kemi arritur t’i duam.

Kjo do të thotë se dashuria është e pashmangshme kur herë pas here përpiqemi të rivlerësojmë themelet e punës psikologjike.

Para së gjithash, duhet të dimë se çfarë është ajo që quhet ndërgjegje, sepse ka shumë njerëz që kurrë nuk janë interesuar të dinë asgjë për të.

Çdo person i zakonshëm nuk do të injoronte kurrë se një boksier kur bie i nokautuar në ring humbet vetëdijen.

Është e qartë se kur vjen në vete, boksieri i pafat e fiton përsëri vetëdijen.

Në mënyrë sekuenciale, kushdo e kupton se ekziston një ndryshim i qartë midis personalitetit dhe ndërgjegjes.

Kur vijmë në botë të gjithë kemi në ekzistencë tre për qind vetëdije dhe nëntëdhjetë e shtatë për qind të shpërndarë midis nënvetëdijes, infra-vetëdijes dhe pavetëdijes.

Tre për qind e vetëdijes së zgjuar mund të rritet ndërsa punojmë mbi veten tonë.

Nuk është e mundur të rritet vetëdija përmes procedurave ekskluzivisht fizike ose mekanike.

Padyshim që vetëdija mund të zgjohet vetëm në bazë të punës së ndërgjegjshme dhe vuajtjeve vullnetare.

Ekzistojnë disa lloje energjie brenda vetes sonë, duhet të kuptojmë: E para.- energji mekanike. E dyta.- energji jetësore. E treta.- energji psikike. E katërta.- energji mendore. E pesta.- energji e vullnetit. E gjashta.- energji e vetëdijes. E shtata.- energji e shpirtit të pastër. Sado që të shumëzonim energjinë striktisht mekanike, kurrë nuk do të arrinim të zgjonim vetëdijen.

Sado që të rrisnim forcat jetësore brenda organizmit tonë, kurrë nuk do të arrinim të zgjonim vetëdijen.

Shumë procese psikologjike kryhen brenda vetvetes, pa ndërhyrjen e vetëdijes fare.

Sado të mëdha të jenë disiplinat e mendjes, energjia mendore kurrë nuk do të arrijë të zgjojë funksionalizmat e ndryshëm të vetëdijes.

Forca e vullnetit edhe nëse do të shumëzohej deri në pafundësi nuk arrin të zgjojë vetëdijen.

Të gjitha këto lloje energjie renditen në nivele dhe dimensione të ndryshme që nuk kanë asnjë lidhje me vetëdijen.

Vetëdija mund të zgjohet vetëm përmes punës së ndërgjegjshme dhe përpjekjeve të drejta.

Përqindja e vogël e vetëdijes që njerëzimi posedon, në vend që të rritet, shpesh shpërdorohet kot në jetë.

Është e qartë se duke u identifikuar me të gjitha ngjarjet e ekzistencës sonë, ne shpërdorojmë kot energjinë e vetëdijes.

Ne duhet ta shohim jetën si një film pa u identifikuar kurrë me ndonjë komedi, dramë ose tragjedi, kështu do të kursenim energji vetëdije.

Vetëdija në vetvete është një lloj energjie me frekuencë vibratore shumë të lartë.

Nuk duhet ta ngatërrojmë vetëdijen me kujtesën, sepse ato janë aq të ndryshme nga njëra-tjetra, sa drita e fenerëve të makinës me rrugën ku ecim.

Shumë veprime kryhen brenda nesh, pa ndonjë pjesëmarrje të asaj që quhet vetëdije.

Në organizmin tonë ndodhin shumë rregullime dhe ri-rregullime, pa pjesëmarrjen e vetëdijes në to.

Qendra motorike e trupit tonë mund të drejtojë një makinë ose të drejtojë gishtat që prekin tastierën e një piano pa pjesëmarrjen më të vogël të vetëdijes.

Vetëdija është drita që pavetëdija nuk e percepton.

As i verbëri nuk e percepton dritën fizike diellore, por ajo ekziston në vetvete.

Ne duhet të hapemi në mënyrë që drita e vetëdijes të depërtojë në errësirat e tmerrshme të vetvetes, të vetvetes.

Tani do ta kuptojmë më mirë kuptimin e fjalëve të Gjonit, kur në Ungjill thotë: “Drita erdhi në errësirë, por errësira nuk e kuptoi”.

Por do të ishte e pamundur që drita e vetëdijes të depërtonte brenda errësirave të vetvetes, nëse më parë nuk do të përdornim sensin e mrekullueshëm të vetë-vëzhgimit psikologjik.

Duhet t’i hapim rrugën dritës për të ndriçuar thellësitë e errëta të Unë-së së Psikologjisë.

Njëri nuk do të vetë-vëzhgonte kurrë nëse nuk do të kishte interes të ndryshonte, një interes i tillë është i mundur vetëm kur dikush i do vërtetë mësimet ezoterike.

Tani lexuesit tanë do të kuptojnë arsyen pse këshillojmë rivlerësimin herë pas here të udhëzimeve në lidhje me punën mbi veten.

Vetëdija e zgjuar, na lejon të përjetojmë drejtpërdrejt realitetin.

Fatkeqësisht, kafsha intelektuale, e quajtur gabimisht njeri, e mahnitur nga fuqia formuluese e logjikës dialektike, ka harruar dialektikën e vetëdijes.

Padyshim që fuqia për të formuluar koncepte logjike rezulton në thelb jashtëzakonisht e varfër.

Nga teza mund të kalojmë në antitezë dhe nëpërmjet diskutimit të arrijmë në sintezë, por kjo e fundit në vetvete vazhdon të jetë një koncept intelektual që në asnjë mënyrë nuk mund të përkojë me realitetin.

Dialektika e Vetëdijes është më e drejtpërdrejtë, na lejon të përjetojmë realitetin e çdo fenomeni në vetvete.

Fenomenet natyrore në asnjë mënyrë nuk përkojnë saktësisht me konceptet e formuluara nga mendja.

Jeta zhvillohet nga momenti në moment dhe kur e kapim për ta analizuar, e vrasim.

Kur përpiqemi të nxjerrim koncepte duke vëzhguar këtë apo atë fenomen natyror, në fakt pushojmë së perceptuari realitetin e fenomenit dhe shohim në të vetëm pasqyrimin e teorive dhe koncepteve të vjetra që në asnjë mënyrë nuk kanë lidhje me faktin e vëzhguar.

Halucinacioni intelektual është magjepsës dhe ne duam me forcë që të gjitha fenomenet e natyrës të përkojnë me logjikën tonë dialektike.

Dialektika e vetëdijes bazohet në përvojat e jetuara dhe jo në racionalizmin thjesht subjektiv.

Të gjitha ligjet e natyrës ekzistojnë brenda vetes sonë dhe nëse brenda nesh nuk i zbulojmë, kurrë nuk do t’i zbulojmë jashtë vetes.

Njeriu përmbahet në Universit dhe Universi përmbahet në njeriun.

Reale është ajo që njëri e përjeton vetë në brendësi të tij, vetëm vetëdija mund të përjetojë realitetin.

Gjuha e vetëdijes është simbolike, intime, thellësisht domethënëse dhe vetëm të zgjuarit mund ta kuptojnë.

Kushdo që dëshiron të zgjojë vetëdijen duhet të eliminojë nga brenda tij të gjitha elementet e padëshirueshme që përbëjnë Egon, Unë-në, Vetveten time, brenda të cilave ndodhet e mbyllur thelbi.