Lumturia

Njerëzit punojnë çdo ditë, luftojnë për të mbijetuar, duan të ekzistojnë disi, por nuk janë të lumtur. Ajo e lumturisë është punë kineze - siç thuhet aty këtu - më e rënda është se njerëzit e dinë, por mes kaq shumë hidhërimeve, duket se nuk e humbasin shpresën për ta arritur gëzimin ndonjë ditë, pa ditur si dhe në çfarë mënyre.

Të shkretët njerëz! Sa vuajnë! Dhe, megjithatë, duan të jetojnë, kanë frikë të humbasin jetën.

Nëse njerëzit do të kuptonin diçka për Psikologjinë revolucionare, ndoshta do të mendonin edhe ndryshe; por në të vërtetë nuk dinë asgjë, duan të mbijetojnë mes fatkeqësisë së tyre dhe kjo është gjithçka.

Ekzistojnë momente të këndshme dhe shumë të mira, por kjo nuk është lumturi; njerëzit e ngatërrojnë kënaqësinë me lumturinë.

“Pachanga”, “Parranda”, dehje, orgji; është kënaqësi shtazarake, por jo lumturi… Megjithatë, ka festa të shëndetshme pa dehje, pa shtazarake, pa alkool, etj., por as kjo nuk është lumturi…

Je person i sjellshëm? Si ndihesh kur vallëzon? Je i dashuruar? A dashuron vërtet? Si ndihesh duke vallëzuar me qenien që adhuron? Më lejoni të bëhem pak mizor në këto momente duke ju thënë se as kjo nuk është lumturi.

Nëse jeni tashmë i vjetër, nëse nuk ju tërheqin këto kënaqësi, nëse ju shijojnë si buburrec; Më falni nëse ju them se do të ishit ndryshe nëse do të ishit i ri dhe plot iluzione.

Gjithsesi, thuhet çfarë thuhet, vallëzoni ose jo, dashuroni ose jo, keni ose jo atë që quhet para, ju nuk jeni të lumtur edhe pse mendoni të kundërtën.

Jetohet gjithë jetën duke kërkuar lumturinë kudo dhe vdes pa e gjetur atë.

Në Amerikën Latine janë të shumtë ata që kanë shpresa të fitojnë ndonjë ditë çmimin e madh të lotarisë, besojnë se kështu do ta arrijnë lumturinë; disa madje e fitojnë vërtet, por jo për këtë arrijnë lumturinë e shumëpritur.

Kur je djalosh, ëndërron për gruan ideale, ndonjë princeshë nga “Një Mijë e Një Netë”, diçka të jashtëzakonshme; vjen më pas realiteti i ashpër i fakteve: Grua, fëmijë të vegjël për të mbajtur, probleme të vështira ekonomike, etj.

Nuk ka dyshim se me rritjen e fëmijëve, problemet gjithashtu rriten dhe madje bëhen të pamundura…

Me rritjen e djalit ose vajzës, këpucët bëhen gjithnjë e më të mëdha dhe çmimi më i lartë, kjo është e qartë.

Me rritjen e krijesave, rrobat kushtojnë gjithnjë e më shumë; nëse ka para nuk ka problem në këtë, por nëse nuk ka, gjëja është e rëndë dhe vuhet tmerrësisht…

E gjithë kjo do të ishte pak a shumë e durueshme, nëse do të kishe një grua të mirë, por kur burri i shkretë tradhtohet, “kur i vënë brirët”, çfarë i duhet atëherë të luftojë për të siguruar para?

Për fat të keq ekzistojnë raste të jashtëzakonshme, gra të mrekullueshme, shoqe të vërteta si në pasuri ashtu edhe në fatkeqësi, por si kulm i të gjitha kulmeve atëherë burri nuk di ta vlerësojë dhe madje e braktis për gra të tjera që do t’ia hidhërojnë jetën.

Shumë janë zonjushat që ëndërrojnë për një “princ të kaltër”, për fat të keq vërtet, gjërat rezultojnë shumë ndryshe dhe në terrenin e fakteve martohet gruaja e shkretë me një xhelat…

Iluzioni më i madh i një gruaje është të ketë një shtëpi të bukur dhe të jetë nënë: “paracaktim i shenjtë”, megjithatë edhe nëse burri rezulton shumë i mirë, gjë që sigurisht është shumë e vështirë, në fund gjithçka kalon: bijtë dhe bijat martohen, largohen ose i paguajnë keq prindërit dhe shtëpia përfundon përfundimisht.

Gjithsej, në këtë botë mizore në të cilën jetojmë, nuk ka njerëz të lumtur… Të gjithë qeniet e shkreta njerëzore janë të palumtura.

Në jetë kemi njohur shumë gomarë të ngarkuar me para, plot probleme, grindje të çdo lloji, të mbingarkuar me taksa, etj. Nuk janë të lumtur.

Çfarë vlere ka të jesh i pasur nëse nuk ke shëndet të mirë? Të shkretët të pasur! Ndonjëherë janë më të pafat se çdo lypës.

Gjithçka kalon në këtë jetë: kalojnë gjërat, njerëzit, idetë, etj. Ata që kanë para kalojnë dhe ata që nuk kanë gjithashtu kalojnë dhe askush nuk e njeh lumturinë e vërtetë.

Shumë duan t’i shpëtojnë vetvetes nëpërmjet drogave ose alkoolit, por në të vërtetë jo vetëm që nuk e arrijnë këtë shpëtim, por ajo që është më e keqe, mbeten të bllokuar mes ferrit të vesit.

Miqtë e alkoolit ose të marihuanës ose të “L.S.D.”, etj., zhduken si me magji kur viciozi vendos të ndryshojë jetë.

Duke ikur nga “Unë Vetiu”, nga “Unë Vetë”, nuk arrihet lumturi. Interesante do të ishte “ta zije demin nga brirët”, ta vëzhgoje “Unë”, ta studioje me qëllim zbulimin e shkaqeve të dhimbjes.

Kur zbulohen shkaqet e vërteta të kaq shumë mjerimeve dhe hidhërimeve, është e qartë se diçka mund të bëhet…

Nëse arrihet të çrrënjoset “Unë Vetiu”, me “Dehjet e Mia”, me “Veset e Mia”, me “Dashuritë e Mia”, që kaq shumë dhimbje më shkaktojnë në zemër, me shqetësimet e mia që më shkatërrojnë trurin dhe më sëmuren, etj., etj., është e qartë se atëherë vjen ajo që nuk është e kohës, ajo që është përtej trupit, dashurive dhe mendjes, ajo që është vërtet e panjohur për kuptimin dhe që quhet: LUMTURI!

Pa dyshim, përderisa vetëdija vazhdon të jetë e shishezuar, e futur mes “UNË VETIU”, mes “UNË VETË”, në asnjë mënyrë nuk do të mund të njohë lumturinë e ligjshme.

Lumturia ka një shije që “UNË VETË”, “UNË VETIU”, kurrë nuk e ka njohur.