Ligji i Lavjerrësit

Është interesante të kesh një orë muri në shtëpi, jo vetëm për të ditur orën, por edhe për të reflektuar pak.

Pa lavjerrësin, ora nuk funksionon; lëvizja e lavjerrësit është thelbësore.

Në kohët e lashta, dogma e evolucionit nuk ekzistonte; atëherë, të urtët e kuptonin se proceset historike zhvillohen gjithmonë sipas Ligjit të Lavjerrësit.

Gjithçka rrjedh dhe tërhiqet, ngjitet dhe zbret, rritet dhe zvogëlohet, shkon dhe vjen sipas këtij Ligji të mrekullueshëm.

Nuk ka asgjë të çuditshme që gjithçka lëkundet, që gjithçka i nënshtrohet luhatjeve të kohës, që gjithçka evoluon dhe involuon.

Në njërin skaj të lavjerrësit është gëzimi, në tjetrin dhimbja; të gjitha emocionet, mendimet, aspiratat, dëshirat tona, lëkunden sipas Ligjit të Lavjerrësit.

Shpresa dhe dëshpërimi, pesimizmi dhe optimizmi, pasioni dhe dhimbja, triumfi dhe dështimi, fitimi dhe humbja, korrespondojnë sigurisht me dy skajet e lëvizjes lavjerrëse.

U shfaq Egjipti me gjithë fuqinë dhe zotërinë e tij në brigjet e lumit të shenjtë, por kur lavjerrësi shkoi në anën tjetër, kur u ngrit nga skaji i kundërt, ra vendi i faraonëve dhe u ngrit Jeruzalemi, qyteti i dashur i Profetëve.

Izraeli ra kur lavjerrësi ndryshoi pozicionin dhe në skajin tjetër u ngrit Perandoria Romake.

Lëvizja lavjerrëse ngre dhe fundos Perandori, bën të ngrihen Civilizime të fuqishme dhe më pas i shkatërron ato, etj.

Mund të vendosim në skajin e djathtë të lavjerrësit shkollat e ndryshme pseudo-ezoterike dhe pseudo-okultiste, fetë dhe sektet.

Mund të vendosim në skajin e majtë të lëvizjes lavjerrëse të gjitha shkollat e tipit materialist, marksist, ateist, skeptik, etj. Antitezë e lëvizjes lavjerrëse, të ndryshueshme, subjekt i permutimit të vazhdueshëm.

Fanatiku fetar, për shkak të ndonjë ngjarjeje të pazakontë ose zhgënjimi, mund të shkojë në skajin tjetër të lavjerrësit, të bëhet ateist, materialist, skeptik.

Fanatiku materialist, ateist, për shkak të ndonjë fakti të pazakontë, ndoshta një ngjarje metafizike transhendentale, një moment tmerri të patreguar, mund ta çojë në skajin e kundërt të lëvizjes lavjerrëse dhe ta kthejë në një reaksionar fetar të padurueshëm.

Shembuj: Një prift i mundur në një polemikë nga një Ezoterist, i dëshpëruar u bë mosbesues dhe materialist.

Njohim rastin e një zonje ateiste dhe mosbesuese që, për shkak të një fakti metafizik përfundimtar dhe vendimtar, u bë një eksponente e shkëlqyer e ezoterizmit praktik.

Në emër të së vërtetës, duhet të deklarojmë se ateisti materialist i vërtetë dhe absolut është një farsë, nuk ekziston.

Para afërsisë së një vdekjeje të pashmangshme, para një çasti tmerri të patreguar, armiqtë e së përjetshmes, materialistët dhe mosbesuesit, kalojnë menjëherë në skajin tjetër të lavjerrësit dhe rezultojnë duke u lutur, duke qarë dhe duke bërtitur me besim të pafund dhe devotshmëri të madhe.

Vetë Karl Marksi, autor i Materializmit Dialektik, ishte një fanatik fetar hebre, dhe pas vdekjes së tij, i bënë pompa funerale të rabinit të madh.

Karl Marksi e përpunoi Dialektikën e tij Materialiste me një qëllim të vetëm: “TË KRIJOJË NJË ARMË PËR TË SHKATËRRUAR TË GJITHA FETË E BOTËS PËRMES SKEPTICIZMIT”.

Është rasti tipik i xhelozisë fetare të çuar në ekstrem; në asnjë mënyrë nuk mund ta pranonte Marksi ekzistencën e feve të tjera dhe preferoi t’i shkatërrojë ato përmes Dialektikës së tij.

Karl Marksi përmbushi një nga Protokollet e Sionit që thotë tekstualisht: “Nuk ka rëndësi që ta mbushim botën me materializëm dhe ateizëm të neveritshëm, ditën që ne të triumfojmë, do të mësojmë fenë e Moisiut të kodifikuar siç duhet dhe në formë dialektike, dhe nuk do të lejojmë në botë asnjë fe tjetër”.

Është shumë interesante që në Bashkimin Sovjetik fetë persekutohen dhe popullit i mësohet dialektika materialiste, ndërsa në sinagoga studiohet Talmudi, Bibla dhe feja, dhe punojnë lirshëm pa asnjë problem.

Zotërit e qeverisë ruse janë fanatikë fetarë të Ligjit të Moisiut, por ata e helmojnë popullin me farsën e Materializmit Dialektik.

Kurrë nuk do të prononcoheshim kundër popullit të Izraelit; ne po deklarojmë vetëm kundër një elite të caktuar me lojë të dyfishtë që, duke ndjekur qëllime të pa rrëfyeshme, e helmon popullin me Dialektikë Materialiste, ndërsa në fshehtësi praktikon fenë e Moisiut.

Materializmi dhe spiritualizmi, me të gjitha pasojat e tyre të teorive, paragjykimeve dhe parakonceptimeve të të gjitha llojeve, përpunohen në mendje sipas Ligjit të Lavjerrësit dhe ndryshojnë modën sipas kohës dhe zakoneve.

Shpirti dhe materia janë dy koncepte shumë të diskutueshme dhe të vështira që askush nuk i kupton.

Mendja nuk di asgjë për shpirtin, nuk di asgjë për materien.

Një koncept nuk është asgjë më shumë se kaq, një koncept. Realiteti nuk është një koncept, megjithëse mendja mund të krijojë shumë koncepte për realitetin.

Shpirti është shpirti (Qenia), dhe vetëm vetveten mund ta njohë.

Është shkruar: “QENIA ËSHTË QENIE DHE ARSYEJA E QENIES ËSHTË VETË QENIA”.

Fanatikët e Zotit materie, shkencëtarët e Materializmit Dialektik janë empirikë dhe absurdë në njëqind për qind. Ata flasin për materien me një vetë-mjaftueshmëri verbuese dhe budallaqe, kur në të vërtetë nuk dinë asgjë për të.

Çfarë është materia? Kush nga këta shkencëtarë budallenj e di? Materia e lakmuar është gjithashtu një koncept shumë i diskutueshëm dhe mjaft i vështirë.

Cila është materia?, pambuku?, hekuri?, mishi?, amidoni?, një gur?, bakri?, një re apo çfarë? Të thuash se gjithçka është materie do të ishte aq empirike dhe absurde sa të sigurosh se i gjithë organizmi njerëzor është një mëlçi, ose një zemër ose një veshkë. Padyshim, një gjë është një gjë dhe një gjë tjetër është një gjë tjetër, çdo organ është i ndryshëm dhe çdo substancë është e ndryshme. Atëherë, cila nga të gjitha këto substanca është materia e lakmuar?

Me konceptet e lavjerrësit luajnë shumë njerëz, por në të vërtetë konceptet nuk janë realiteti.

Mendja njeh vetëm forma iluzore të natyrës, por nuk di asgjë për të vërtetën e përmbajtur në këto forma.

Teoritë dalin nga moda me kohën dhe me vitet, dhe ajo që dikush mësoi në shkollë rezulton se më pas nuk shërben më; përfundim: askush nuk di asgjë.

Konceptet e ekstremit të djathtë ose të ekstremit të majtë të lavjerrësit kalojnë si modat e grave, të gjitha këto janë procese të mendjes, gjëra që ndodhin në sipërfaqen e kuptimit, budallalliqe, vanitet të intelektit.

Çdo disiplinë psikologjike i kundërvihet një disiplinë tjetër, çdo procesi psikologjik të strukturuar logjikisht, i kundërvihet një tjetër i ngjashëm, dhe pas gjithë kësaj, çfarë?

Ajo që është reale, e vërteta, është ajo që na intereson; por kjo nuk është çështje e lavjerrësit, nuk gjendet mes lëkundjes së teorive dhe besimeve.

E vërteta është e panjohura nga çast në çast, nga moment në moment.

E vërteta është në qendër të lavjerrësit, jo në ekstrem të djathtë dhe as në ekstrem të majtë.

Kur Jezusi u pyet: Çfarë është e vërteta?, ai mbajti një heshtje të thellë. Dhe kur Budës iu bë e njëjta pyetje, ai ktheu shpinën dhe u tërhoq.

E vërteta nuk është çështje opinionesh, as teorish, as paragjykimesh të ekstremit të djathtë ose të ekstremit të majtë.

Koncepti që mendja mund të krijojë për të vërtetën, nuk është kurrë e vërteta.

Ideja që kuptimi ka për të vërtetën, nuk është kurrë e vërteta.

Opinioni që kemi për të vërtetën, sado i respektueshëm që të jetë ai, në asnjë mënyrë nuk është e vërteta.

As rrymat spiritualiste dhe as kundërshtarët e tyre materialistë, nuk mund të na çojnë kurrë në të vërtetën.

E vërteta është diçka që duhet përjetuar në mënyrë të drejtpërdrejtë, si kur dikush fut gishtin në zjarr dhe digjet, ose si kur dikush gëlltit ujë dhe mbytet.

Qendra e lavjerrësit është brenda nesh dhe aty duhet të zbulojmë dhe të përjetojmë në mënyrë të drejtpërdrejtë atë që është reale, të vërtetën.

Duhet të vetë-eksplorojmë drejtpërdrejt për të vetë-zbuluar dhe njohur thellësisht vetveten.

Përvoja e së vërtetës vjen vetëm kur kemi eliminuar elementet e padëshirueshme që në tërësi përbëjnë unë vetë.

Vetëm duke eliminuar gabimin vjen e vërteta. Vetëm duke shpërbërë “Unë vetë”, gabimet, paragjykimet dhe frikërat e mia, pasionet dhe dëshirat e mia, besimet dhe kurvëritë e mia, kështjellat intelektuale dhe vetë-mjaftueshmëritë e të gjitha llojeve, vjen tek ne përvoja e asaj që është reale.

E vërteta nuk ka të bëjë fare me atë që është thënë ose lënë pa u thënë, me atë që është shkruar ose lënë pa u shkruar, ajo vjen vetëm tek ne kur “unë vetë” ka vdekur.

Mendja nuk mund ta kërkojë të vërtetën sepse nuk e njeh atë. Mendja nuk mund ta njohë të vërtetën sepse kurrë nuk e ka njohur atë. E vërteta vjen tek ne në mënyrë spontane kur kemi eliminuar të gjithë elementët e padëshirueshëm që përbëjnë “unë vetë”, “vetvetja”.

Për aq kohë sa ndërgjegjja vazhdon të jetë e shishezuar midis vetvetes, ajo nuk do të jetë në gjendje të përjetojë atë që është reale, atë që është përtej trupit, afekteve dhe mendjes, atë që është e vërteta.

Kur unë vetë reduktohet në pluhur kozmik, ndërgjegjja çlirohet për t’u zgjuar përfundimisht dhe për të përjetuar në mënyrë të drejtpërdrejtë të vërtetën.

Me të drejtë tha Kabiri i Madh Jezus: “NJIHENI TË VËRTETËN DHE AJO DO T’JU BËJË TË LIRË”.

Çfarë i vlen njeriut të njohë pesëdhjetë mijë teori nëse kurrë nuk e ka përjetuar të Vërtetën?

Sistemi intelektual i çdo njeriu është shumë i respektueshëm, por çdo sistemi i kundërvihet një tjetër dhe as njëri dhe as tjetri nuk është e vërteta.

Më mirë të vetë-eksplorojmë për të vetë-njohur dhe për të përjetuar një ditë në mënyrë të drejtpërdrejtë, atë që është reale, të VËRTETËN.