Jeta

Edhe pse duket e pabesueshme, është shumë e vërtetë dhe e vërtetë, që kjo qytetërim modern, për të cilin flitet kaq shumë, është jashtëzakonisht i shëmtuar, nuk i plotëson karakteristikat thelbësore të ndjenjës estetike, është i zhveshur nga bukuria e brendshme.

Është shumë ajo që hamendësojmë me ato ndërtesa të tmerrshme të përhershme, që duken si kurthe miu të vërteta.

Bota është bërë jashtëzakonisht e mërzitshme, të njëjtat rrugë të përhershme dhe banesa të tmerrshme kudo.

E gjithë kjo është kthyer në diçka të bezdisshme, në Veri dhe në Jug, në Lindje dhe në Perëndim të Botës.

Është e njëjta uniformë e përhershme: e tmerrshme, neveritëse, sterile. “Modernizëm!”, thërrasin turmat.

Dukemi si gjela deti të vërtetë vanitozë me kostumin që mbajmë dhe me këpucët shumë të shndritshme, megjithëse këtu, atje dhe andej përreth qarkullojnë miliona të mjerë të uritur, të kequshqyer, të padenjë.

Thjeshtësia dhe bukuria natyrore, spontane, naive, e zhveshur nga artificet dhe pikturat vanitoze, ka humbur në Seksin Femëror. Tani jemi modernë, kështu është jeta.

Njerëzit janë bërë jashtëzakonisht të egër: bamirësia është ftohur, askush nuk e ndjen më keqardhjen për askënd.

Vitrinat ose raftet e dyqaneve luksoze shkëlqejnë me mallra luksoze që definitivisht janë jashtë mundësive të të pafatëve.

E vetmja gjë që mund të bëjnë të padenjtë e jetës është të sodisin mëndafshe dhe stoli, parfume në shishe luksoze dhe çadra për shirat e rrëmbyeshëm; të shohin pa mundur të prekin, mundim i ngjashëm me atë të Tantalit.

Njerëzit e këtyre kohëve moderne janë bërë tepër të vrazhdë: parfumi i miqësisë dhe aroma e sinqeritetit kanë humbur rrënjësisht.

Rënkojnë turmat e mbingarkuara me taksa; të gjithë janë në telashe, na kanë borxh dhe kemi borxhe; na gjykojnë dhe nuk kemi me çfarë të paguajmë, shqetësimet shkatërrojnë trutë, askush nuk jeton i qetë.

Burokratët me kthesën e lumturisë në barkun e tyre dhe një puro të mirë në gojë, në të cilën mbështeten psikologjikisht, luajnë me shkathtësi politike me mendjet pa u shqetësuar fare për dhimbjen e popujve.

Askush nuk është i lumtur në këto kohë dhe aq më pak klasa e mesme, kjo e fundit gjendet mes dy zjarreve.

Të pasur dhe të varfër, besimtarë dhe jobesimtarë, tregtarë dhe lypës, këpucarë dhe llamarinxhinj, jetojnë sepse duhet të jetojnë, mbytin në verë torturat e tyre dhe madje bëhen të varur nga droga për t’i shpëtuar vetvetes.

Njerëzit janë bërë keqdashës, të dyshimtë, mosbesues, të zgjuar, të perversë; askush nuk i beson më askujt; shpiken çdo ditë kushte të reja, certifikata, kufizime të çdo lloji, dokumente, kredenciale, etj., dhe gjithsesi asgjë nga këto nuk vlen më, të zgjuarit tallen me të gjitha këto budallallëqe: nuk paguajnë, i shmangen ligjit edhe nëse u duhet të shkojnë me eshtrat e tyre në burg.

Asnjë punë nuk jep lumturi; ndjenja e dashurisë së vërtetë ka humbur dhe njerëzit martohen sot dhe divorcohen nesër.

Uniteti i familjeve ka humbur për fat të keq, turpi organik nuk ekziston më, lezbizmi dhe homoseksualizmi janë bërë më të zakonshme sesa larja e duarve.

Të dish diçka për të gjitha këto, të përpiqesh të njohësh shkakun e kaq shumë kalbëzimi, të pyesësh, të kërkosh, është me siguri ajo që synojmë në këtë libër.

Po flas në gjuhën e jetës praktike, i etur të di se çfarë fshihet pas asaj maske të tmerrshme të ekzistencës.

Po mendoj me zë të lartë dhe le të thonë zuzarët e intelektit çfarë të duan.

Teoritë tashmë janë bërë të bezdisshme dhe madje shiten dhe rishiten në treg. Atëherë çfarë?

Teoritë shërbejnë vetëm për të na shkaktuar shqetësime dhe për të na hidhëruar më shumë jetën.

Me të drejtë tha Goethe: “Çdo teori është gri dhe vetëm jeshile është pema e frutave të arta që është jeta”…

Njerëzit e varfër tashmë janë lodhur me kaq shumë teori, tani flitet shumë për praktikizëm, duhet të jemi praktikë dhe të njohim vërtet shkaqet e vuajtjeve tona.