Errësira

Një nga problemet më të vështira të kohës sonë me siguri del të jetë labirinti i ndërlikuar i teorive.

Pa dyshim, në këto kohë janë shtuar jashtëzakonisht këtu, atje dhe kudo shkollat pseudo-ezoterike dhe pseudo-okultiste.

Tregtia e shpirtrave, e librave dhe teorive është e tmerrshme, i rrallë është ai që mes rrjetës së merimangës së kaq shumë ideve kontradiktore arrin vërtet të gjejë rrugën sekrete.

Më e rënda nga të gjitha është magjepsja intelektuale; ekziston tendenca për t’u ushqyer rreptësisht në mënyrë intelektuale me gjithçka që vjen në mendje.

Endacakët e intelektit nuk kënaqen më me gjithë atë bibliotekë subjektive dhe të tipit të përgjithshëm që gjendet me bollëk në tregjet e librave, por tani dhe për t’i vënë kapak, mbushen dhe tretin me pseudo-ezoterizmin dhe pseudo-okultizmin e lirë që gjendet kudo si barërat e këqija.

Rezultati i të gjitha këtyre zhargoneve është konfuzioni dhe çorientimi i dukshëm i zuzarëve të intelektit.

Në mënyrë të vazhdueshme marr letra dhe libra të çdo lloji; dërguesit si gjithmonë më pyesin për këtë apo atë shkollë, për këtë apo atë libër, unë kufizohem t’u përgjigjem si më poshtë: Lëreni dembelizmin mendor; Ju nuk keni pse të shqetësoheni për jetën e të tjerëve, çintegroni unin kafshëror të kuriozitetit, Ju nuk duhet të shqetësoheni për shkollat e të tjerëve, bëhuni seriozë, njihni veten, studioni veten, vëzhgoni veten, etj., etj., etj.

Realitetisht, e rëndësishme është të njihni veten thellësisht në të gjitha nivelet e mendjes.

Errësira është pavetëdija; drita është vetëdija; duhet të lejojmë që drita të depërtojë në errësirën tonë; padyshim, drita ka fuqi për të mposhtur errësirën.

Fatkeqësisht, njerëzit janë të vetë-mbyllur brenda ambientit të ndyrë dhe të fëlliqur të mendjes së tyre, duke adhuruar Egon e tyre të dashur.

Njerëzit nuk duan të kuptojnë se nuk janë zotër të jetës së tyre, sigurisht që çdo person kontrollohet nga brenda nga shumë persona të tjerë, dua t’i referohem në mënyrë të theksuar të gjithë asaj shumëllojshmërie të unëve që mbajmë brenda.

Në mënyrë të dukshme secili prej atyre unëve vendos në mendjen tonë atë që duhet të mendojmë, në gojën tonë atë që duhet të themi, në zemrën tonë atë që duhet të ndjejmë, etj.

Në këto kushte personaliteti njerëzor nuk është gjë tjetër veçse një robot i qeverisur nga persona të ndryshëm që garojnë për epërsi dhe që aspirojnë për kontrollin suprem të qendrave kryesore të makinës organike.

Në emër të së vërtetës duhet të pohojmë solemnisht se kafsha e varfër intelektuale e quajtur gabimisht njeri, megjithëse e mendon veten shumë të ekuilibruar, jeton në një çekuilibër psikologjik të plotë.

Gjitarët intelektualë në asnjë mënyrë nuk janë të njëanshëm, nëse do të ishin, do të ishin të ekuilibruar.

Kafsha intelektuale është fatkeqësisht shumëpalëshe dhe kjo është demonstruar deri në ngopje.

Si mund të ishte i ekuilibruar humanoidi racional? Për të ekzistuar ekuilibri i përsosur nevojitet vetëdija e zgjuar.

Vetëm drita e vetëdijes e drejtuar jo nga këndet, por në formë të plotë qendrore mbi veten tonë, mund të zhdukë kontrastet, kontradiktat psikologjike dhe të vendosë në ne ekuilibrin e vërtetë të brendshëm.

Nëse shpërndajmë tërë atë bashkësi unësh që mbajmë brenda nesh, vjen zgjimi i vetëdijes dhe si sekuencë ose pasojë ekuilibri i vërtetë i psikikës sonë.

Për fat të keq, njerëzit nuk duan të kuptojnë pavetëdijen në të cilën jetojnë; flenë thellë.

Nëse njerëzit do të ishin të zgjuar, secili do t’i ndjente të afërmit e vet në vetvete.

Nëse njerëzit do të ishin të zgjuar, të afërmit tanë do të na ndjenin në brendësinë e tyre.

Atëherë padyshim që luftërat nuk do të ekzistonin dhe e gjithë toka do të ishte vërtet një parajsë.

Drita e vetëdijes, duke na dhënë ekuilibër të vërtetë psikologjik, vjen për të vendosur çdo gjë në vendin e vet, dhe ajo që më parë hynte në konflikt intim me ne, në fakt mbetet në vendin e duhur.

E tillë është pavetëdija e turmave saqë nuk janë në gjendje as të gjejnë lidhjen ekzistuese midis dritës dhe vetëdijes.

Pa dyshim, drita dhe vetëdija janë dy aspekte të së njëjtës gjë; aty ku ka dritë ka vetëdije.

Pavetëdija është errësirë dhe këto të fundit ekzistojnë brenda nesh.

Vetëm nëpërmjet vetë-vëzhgimit psikologjik lejojmë që drita të depërtojë në errësirën tonë.

“Drita erdhi në errësirë, por errësira nuk e kuptoi atë”.