Tre Tradhtarët

Në punën e thellë të brendshme, brenda fushës së vetë-vëzhgimit të rreptë psikologjik, duhet të përjetojmë drejtpërdrejt të gjithë dramën kozmike.

Krishti i Brendshëm duhet të eliminojë të gjithë elementët e padëshirueshëm që mbartim brenda vetes sonë.

Agregatët e shumtë psikikë në thellësitë tona psikologjike bërtasin duke kërkuar kryqëzim për zotërinë e brendshëm.

Padyshim, secili prej nesh mban në psikikën e tij tre tradhtarët.

Judën, demoni i dëshirës; Pilatin demoni i mendjes; Kajafën, demoni i keqdashjes.

Këta tre tradhtarë e kryqëzuan zotërinë e Përsosmërive në thellësinë e shpirtit tonë.

Bëhet fjalë për tre lloje specifike të elementeve johumane themelore në dramën kozmike.

Pa dyshim, drama e lartpërmendur është jetuar gjithmonë fshehurazi në thellësitë e vetëdijes superlative të qenies.

Pra, drama kozmike nuk është pronë e Kabir Jezusit të Madh siç supozojnë gjithmonë injorantët e ndriçuar.

Të Inicuarit e të gjitha epokave, Mjeshtrit e të gjitha shekujve, kanë dashur të jetojnë dramën kozmike brenda vetes, këtu dhe tani.

Megjithatë, Jezusi Kabir i Madh pati guximin të përfaqësonte një dramë të tillë të brendshme publikisht, në rrugë dhe në dritën e ditës, për të hapur kuptimin e inicionit për të gjithë qeniet njerëzore, pa dallime race, seksi, kaste apo ngjyre.

Është e mrekullueshme që ka dikush që në mënyrë publike do të mësonte dramën intime të gjithë popujve të tokës.

Krishti i Brendshëm duke mos qenë një epshor duhet të eliminojë nga vetja elementët psikologjikë të epshit.

Krishti i Brendshëm duke qenë në vetvete paqe dhe dashuri duhet të eliminojë nga vetja elementët e padëshirueshëm të zemërimit.

Krishti i Brendshëm duke mos qenë koprrac duhet të eliminojë nga vetja elementët e padëshirueshëm të koprracisë.

Krishti i Brendshëm duke mos qenë ziliqar duhet të eliminojë nga vetja agregatët psikike të zilisë.

Krishti i Brendshëm duke qenë përulësi e përsosur, modesti e pafund, thjeshtësi absolute, duhet të eliminojë nga vetja elementët neveritës të krenarisë, të kotësisë, të mendjemadhësisë.

Krishti i Brendshëm, fjala, Logos Krijues duke jetuar gjithmonë në aktivitet të vazhdueshëm duhet të eliminojë në brendësinë tonë, në vetvete dhe prej vetes elementët e padëshirueshëm të inercisë, të dembelizmit, të stagnimit.

Zotëria i Përsosmërisë i mësuar me të gjitha agjërimet, i matur, kurrë mik i dehurve dhe i banketeve të mëdha duhet të eliminojë nga vetja elementët e neveritshëm të grykësisë.

Simbiozë e çuditshme ajo e Krishtit-Jezusit; Krishtit-Njeri; përzierje e rrallë e hyjnores dhe e njeriut, e së përsosurës dhe e së papërsosurës; provë gjithmonë e vazhdueshme për Logosin.

Më interesantja e gjithë kësaj është se Krishti sekret është gjithmonë një triumfues; dikush që i mund vazhdimisht errësirat; dikush që eliminon errësirat brenda vetes, këtu dhe tani.

Krishti Sekret është zotëria i Revolucionit të Madh, i refuzuar nga priftërinjtë, nga pleqtë dhe nga skribët e tempullit.

Priftërinjtë e urrejnë; domethënë, nuk e kuptojnë, duan që Zotëria i Përsosmërive të jetojë ekskluzivisht në kohë sipas dogmat e tyre të pathyeshme.

Pleqtë, domethënë, banorët e tokës, zotërinjtë e mirë të shtëpisë, njerëzit e arsyeshëm, njerëzit me përvojë e urrejnë Logosin, Krishtin e Kuq, Krishtin e Revolucionit të Madh, sepse ky del nga bota e zakoneve dhe traditave të tyre të vjetruara, reaksionare dhe të ngurosura në shumë të shkuara.

Skribët e tempullit, zuzarët e intelektit e urrejnë Krishtin e Brendshëm sepse ky është antiteza e Antikrishtit, armiku i deklaruar i gjithë atij kalbëzimi të teorive universitare që aq shumë gjendet në tregjet e trupave dhe të shpirtrave.

Tre tradhtarët e urrejnë për vdekje Krishtin Sekret dhe e çojnë atë drejt vdekjes brenda vetes dhe në hapësirën tonë psikologjike.

Juda, demoni i dëshirës e ndërron gjithmonë zotërinë për tridhjetë monedha argjendi, domethënë, për alkool, para, famë, kota, kurvëri, shkelje kurorë, etj.

Pilati, demoni i mendjes, gjithmonë i lan duart, gjithmonë deklarohet i pafajshëm, kurrë nuk e ka fajin, vazhdimisht justifikohet para vetes dhe para të tjerëve, kërkon shmangie, arratisje për t’iu shmangur përgjegjësive të tij, etj.

Kajafa, demoni i keqdashjes, tradhton pandërprerë zotërinë brenda vetes; i Adhurueshmi i Brendshëm i jep atij shkopin për të kullotur delet e tij, megjithatë, tradhtari cinik e kthen altarin në shtrat kënaqësish, kurvëron pandërprerë, shkel kurorën, i shet sakramentet, etj.

Këta tre tradhtarë e bëjnë të vuajë fshehurazi zotërinë e adhurueshëm të Brendshëm pa ndonjë mëshirë.

Pilati e bën t’i vënë kurorën e ferrave në tëmtha, vetë ego të liga e fshikullojnë, e fyejnë, e mallkojnë në hapësirën psikologjike intime pa mëshirë të asnjë lloji.