Normat Intelektuale

Në fushën e jetës praktike, çdo person ka kriteret e veta, mënyrën e vet më shumë ose më pak të vjetër për të menduar dhe kurrë nuk hapet ndaj gjërave të reja; kjo është e pakundërshtueshme, e pathyeshme, e padiskutueshme.

Mendja e humanoidit intelektual është e degjeneruar, e dëmtuar, në një gjendje të hapur të involucionit.

Realiteti i të kuptuarit të njerëzimit aktual është i ngjashëm me një strukturë të vjetër mekanike inerte dhe absurde, e paaftë vetvetiu për çdo fenomen të elasticitetit autentik.

Mungon duktiliteti në mendje, ajo është e mbyllur në norma të shumta të ngurta dhe të vjetëruara.

Secili ka kriteret e veta dhe norma të caktuara të ngurta brenda të cilave vepron dhe reagon pandërprerë.

Gjëja më e rëndë në të gjithë këtë çështje është se miliona kritere janë të barabarta me miliona norma të kalbura dhe absurde.

Në çdo rast, njerëzit kurrë nuk ndihen të gabuar, çdo kokë është një botë dhe nuk ka dyshim se midis kaq shumë skutave mendore ekzistojnë shumë sofizma shpërqendrimi dhe budallallëqe të padurueshme.

Por kriteri i ngushtë i turmave as nuk e dyshon nga larg ngecjen intelektuale në të cilën ndodhet.

Këta njerëz modernë me tru buburreci mendojnë për veten e tyre më të mirën, mburren me liberalë, me super-gjeni, besojnë se kanë kritere shumë të gjera.

Injorantët e ilustruar rezultojnë të jenë më të vështirët, sepse në realitet, duke folur këtë herë në kuptimin Sokratik, do të themi: “jo vetëm që nuk dinë, por, për më tepër, nuk e dinë se nuk dinë”.

Hajdutët e intelektit të kapur pas atyre normave të vjetruara të së kaluarës përpunohen dhunshëm në bazë të ngecjes së tyre dhe refuzojnë në mënyrë kategorike të pranojnë diçka që nuk mund të përshtatet në asnjë mënyrë brenda normave të tyre të çelikut.

Të diturit e ilustruar mendojnë se gjithçka që për një arsye ose tjetër del nga rruga e ngurtë e procedurave të tyre të ndryshkura është absurde njëqind për qind. Kështu, në këtë mënyrë, ata njerëz të varfër me kritere kaq të vështira e mashtrojnë veten në mënyrë të mjerueshme.

Pseudo-të urtët e kësaj epoke mburren me gjeni, i shikojnë me përbuzje ata që kanë guximin të largohen nga normat e tyre të gërryera nga koha, më e keqja nga të gjitha është se as nuk e dyshojnë nga larg realitetin e ashpër të paaftësisë së tyre.

Pabesimi intelektual i mendjeve të vjetra është i tillë saqë i jep vetes luks të kërkojë demonstrime mbi atë që është reale, mbi atë që nuk është e mendjes.

Njerëzit e të kuptuarit të dobët dhe intolerant nuk duan të kuptojnë se përvoja e realitetit vjen vetëm në mungesë të egos.

Pa dyshim, në asnjë mënyrë nuk do të ishte e mundur të njiheshin drejtpërdrejt misteret e jetës dhe të vdekjes derisa të jetë hapur brenda vetes mendja e brendshme.

Nuk është e tepërt të përsëritet në këtë kapitull se vetëm vetëdija superlative e Qenies mund ta njohë të vërtetën.

Mendja e brendshme mund të funksionojë vetëm me të dhënat që ofron vetëdija Kozmike e QENIES.

Intelekti subjektiv, me dialektikën e tij arsyetuese, nuk mund të dijë asgjë për atë që i shpëton juridiksionit të tij.

Ne e dimë tashmë se konceptet e përmbajtjes së dialektikës arsyetuese janë përpunuar me të dhënat e ofruara nga shqisat e perceptimit të jashtëm.

Ata që janë të mbyllur brenda procedurave të tyre intelektuale dhe normave fikse, gjithmonë tregojnë rezistencë ndaj këtyre ideve revolucionare.

Vetëm duke shpërndarë EGO-n në mënyrë radikale dhe përfundimtare është e mundur të zgjohet vetëdija dhe të hapet me të vërtetë mendja e brendshme.

Sidoqoftë, meqenëse këto deklarata revolucionare nuk futen brenda logjikës formale, as brenda logjikës dialektike, reagimi subjektiv i mendjeve involutive i kundërvihet dhunshëm.

Ata njerëz të varfër të intelektit duan të fusin oqeanin brenda një gote kristali, supozojnë se universiteti mund të kontrollojë të gjithë urtësinë e universit dhe se të gjitha ligjet e Kozmosit janë të detyruara t’u nënshtrohen normave të tyre të vjetra akademike.

As nuk e dyshojnë nga larg ata injorantë, modele të urtësisë, gjendjen degjeneruese në të cilën ndodhen.

Ndonjëherë njerëz të tillë spikasin për një moment kur vijnë në botën Ezoterike, por shpejt shuhen si zjarre të kota, zhduken nga panorama e shqetësimeve shpirtërore, i gllabëron intelekti dhe zhduken nga skena përgjithmonë.

Superficialiteti i intelektit kurrë nuk mund të depërtojë në thellësinë e ligjshme të QENIES, por proceset subjektive të racionalizmit mund t’i çojnë budallenjtë në çdo lloj përfundimi shumë të shkëlqyeshëm, por absurd.

Fuqia formuluese e koncepteve logjike nuk nënkupton në asnjë mënyrë përvojën e realitetit.

Loja bindëse e dialektikës arsyetuese, e vetë-mahnit arsyetuesin duke e bërë atë të ngatërrojë gjithmonë macen me lepurin.

Procesioni i shkëlqyeshëm i ideve e errëson hajdutin e intelektit dhe i jep atij një vetë-mjaftueshmëri aq absurde sa të refuzojë gjithçka që nuk mban erë pluhuri bibliotekash dhe boje universiteti.

“Delirium tremens” i të dehurve alkoolikë ka simptoma të pagabueshme, por ai i të dehurve me teori ngatërrohet lehtësisht me gjeni.

Duke arritur në këtë pjesë të kapitullit tonë, do të themi se me siguri është shumë e vështirë të dish ku përfundon intelektualizmi i hajdutëve dhe ku fillon çmenduria.

Përderisa të vazhdojmë të jemi të mbyllur brenda normave të kalbura dhe të vjetra të intelektit, do të jetë diçka më shumë se e pamundur përvoja e asaj që nuk është e mendjes, e asaj që nuk është e kohës, e asaj që është reale.