Puna Kristike

Krishti intim shfaqet brenda gjatë punës që lidhet me shpërbërjen e Egos Psikologjik.

Natyrisht, Krishti i brendshëm shfaqet vetëm në momentin kulmor të përpjekjeve tona të qëllimshme dhe vuajtjeve vullnetare.

Ardhja e zjarrit Krishtër është ngjarja më e rëndësishme e jetës sonë.

Krishti intim atëherë merr përsipër të gjitha proceset tona mendore, emocionale, motorike, instinktive dhe seksuale.

Pa dyshim, Krishti intim është shpëtimtari ynë i thellë i brendshëm.

Ai, duke qenë i përsosur kur hyn brenda nesh, do të dukej si i papërsosur; duke qenë i dëlirë do të dukej sikur nuk është; duke qenë i drejtë do të dukej sikur nuk është.

Kjo është e ngjashme me reflektime të ndryshme të dritës. Nëse përdorni syze blu, gjithçka do të na duket blu dhe nëse i përdorim me ngjyrë të kuqe do t’i shohim të gjitha gjërat me këtë ngjyrë.

Ai, edhe pse është i bardhë, i parë nga jashtë, secili do ta shohë përmes kristalit psikologjik me të cilin e shikon; prandaj njerëzit, duke e parë, nuk e shohin.

Duke marrë përsipër të gjitha proceset tona psikologjike, Zoti i përsosmërisë vuan të patregueshme.

I kthyer në njeri mes njerëzve, duhet të kalojë nëpër shumë prova dhe të durojë tundime të patregueshme.

Tundimi është zjarr, triumfi mbi tundimin është Dritë.

I iniciuari duhet të mësojë të jetojë rrezikshëm; kështu është shkruar; këtë e dinë Alkimistët.

I iniciuari duhet të ecë me vendosmëri në Rrugën e Briskut; në njërën dhe në tjetrën anë të rrugës së vështirë ekzistojnë humnera të tmerrshme.

Në rrugën e vështirë të shpërbërjes së Egos ekzistojnë rrugë komplekse që e kanë rrënjën pikërisht në rrugën mbretërore.

Natyrisht, nga rruga e Briskut shkëputen rrugë të shumta që nuk të çojnë askund; disa prej tyre na çojnë në humnerë dhe në dëshpërim.

Ekzistojnë rrugë që mund të na shndërrojnë në madhëri të zonave të tilla ose të atilla të universit, por që në asnjë mënyrë nuk do të na kthenin në gjirin e Atit të Përjetshëm Kozmik të Përbashkët.

Ekzistojnë rrugë magjepsëse, me pamje shumë të shenjtë, të patregueshme, fatkeqësisht vetëm mund të na çojnë në evolucionin e zhytur të botëve të ferrit.

Në punën e shpërbërjes së Unë-së ne duhet t’i dorëzohemi plotësisht Krishtit të Brendshëm.

Ndonjëherë shfaqen probleme të vështira për t’u zgjidhur; papritmas; rruga humbet në labirinte të pashpjegueshme dhe nuk dihet nga vazhdon; vetëm bindja absolute ndaj Krishtit të Brendshëm dhe Atit që është në fshehtësi mund të na orientojë me mençuri në raste të tilla.

Rruga e Briskut është plot rreziqe nga brenda dhe nga jashtë.

Morali konvencional nuk vlen asgjë; morali është skllav i zakoneve; i kohës; i vendit.

Ajo që ishte morale në epokat e kaluara tani rezulton imorale; ajo që ishte morale në mesjetë në këto kohë moderne mund të rezultojë imorale. Ajo që në një vend është morale në një vend tjetër është imorale, etj.

Në punën e shpërbërjes së Egos ndodh që ndonjëherë kur mendojmë se po shkojmë shumë mirë, rezulton se po shkojmë shumë keq.

Ndryshimet janë të domosdoshme gjatë përparimit ezoterik, por njerëzit reaksionarë mbeten të shishezuar në të kaluarën; ngurtësohen në kohë dhe bubullojnë dhe vetëtojnë kundër nesh ndërsa ne realizojmë përparime psikologjike të thella dhe ndryshime rrënjësore.

Njerëzit nuk i rezistojnë ndryshimeve të iniciuarit; duan që ky të vazhdojë i ngurtësuar në të kaluarat e shumta.

Çdo ndryshim që i iniciuari do të realizonte klasifikohet menjëherë si imoral.

Duke i parë gjërat nga ky këndvështrim në dritën e punës Krishtërore, mund të dëshmojmë qartë paefektshmërinë e kodeve të ndryshme të moralit që janë shkruar në botë.

Pa dyshim, Krishti i manifestuar dhe, megjithatë, i fshehur në zemrën e njeriut të vërtetë; duke marrë përsipër gjendjet tona të ndryshme psikologjike, duke qenë i panjohur për njerëzit, në fakt cilësohet si mizor, imoral dhe i pervers.

Rezulton paradoksale që njerëzit ta adhurojnë Krishtin dhe, megjithatë, t’i vendosin cilësime kaq të tmerrshme.

Natyrisht, njerëzit e pavetëdijshëm dhe të fjetur duan vetëm një Krisht historik, antropomorfik, të statujave dhe dogmave të pathyeshme, të cilave mund t’u përshtatin lehtësisht të gjitha kodet e tyre të moralit të dobët dhe të vjetëruar dhe të gjitha paragjykimet dhe kushtet e tyre.

Njerëzit nuk mund ta konceptojnë kurrë Krishtin Intim në zemrën e njeriut; turmat adhurojnë vetëm Krishtin statujë dhe kjo është gjithçka.

Kur dikush u flet turmave, kur dikush u deklaron realizmin e ashpër të Krishtit revolucionar; të Krishtit të kuq, të Krishtit rebel, menjëherë merr cilësime si vijon: blasfem, heretik, i lig, profanues, sakrilegj, etj.

Kështu janë turmat, gjithmonë të pavetëdijshme; gjithmonë të fjetura. Tani do të kuptojmë pse Krishti i kryqëzuar në Golgota thërret me të gjitha forcat e shpirtit të tij: Ati im fal ata sepse nuk dinë çfarë bëjnë!

Krishti në vetvete duke qenë një, shfaqet si shumë; prandaj është thënë se është njësi e shumfishtë e përsosur. Atij që di, fjala i jep fuqi; askush nuk e shqiptoi, askush nuk do ta shqiptojë, por vetëm ai që E KA TË INKORPORUAR.

Inkorporimi i tij është themelor në punën e avancuar të Unë-së të pluralizuar.

Zoti i përsosmërisë punon në ne ndërsa ne përpiqemi me vetëdije në punën mbi veten tonë.

Rezulton tmerrësisht e dhimbshme puna që Krishti Intim duhet të realizojë brenda psikikës sonë.

Në të vërtetë, Mësuesi ynë i brendshëm duhet të jetojë të gjithë kryqëzatën e tij në thellësinë e shpirtit tonë.

Është shkruar: “Lutju Zotit dhe godit me çekan”. Gjithashtu është shkruar: “Ndihmo veten tënde dhe unë do të të ndihmoj”.

Lutja e Nënës hyjnore Kundalini është thelbësore kur bëhet fjalë për shpërbërjen e agregateve psikike të padëshirueshme, megjithatë Krishti Intim në sfondet më të thella të vetvetes, vepron me mençuri në përputhje me përgjegjësitë e veta që ai hedh mbi supet e tij.