Të Akuzosh Veten

Esenca që secili prej nesh e mban brenda vetes vjen nga lart, nga Qielli, nga yjet… Pa dyshim, Esenca e mrekullueshme vjen nga nota “LA” (Rruga e Qumështit, Galaktika ku jetojmë).

Esenca e çmuar kalon nëpërmjet notës “SOL” (Dielli) dhe më pas notës “FA” (Zona Planetare) hyn në këtë botë dhe depërton në brendësinë tonë. Prindërit tanë krijuan trupin e përshtatshëm për pritjen e kësaj Esence që vjen nga Yjet…

Duke punuar intensivisht mbi veten tonë dhe duke u sakrifikuar për të afërmit tanë, do të kthehemi fitimtarë në gjirin e thellë të Urania… Ne po jetojmë në këtë botë për një arsye, për diçka, për një faktor të veçantë…

Padyshim që brenda nesh ka shumë gjëra që duhet të shohim, studiojmë dhe kuptojmë, nëse me të vërtetë dëshirojmë të dimë diçka për veten tonë, për jetën tonë… Tragjike është ekzistenca e atij që vdes pa e njohur arsyen e jetës së tij…

Secili prej nesh duhet të zbulojë për vete kuptimin e jetës së tij, atë që e mban të burgosur në burgun e dhimbjes… Dukshëm, te secili prej nesh ka diçka që na e hidhëron jetën dhe kundër së cilës duhet të luftojmë me vendosmëri… Nuk është e domosdoshme të vazhdojmë në fatkeqësi, është e pashmangshme ta reduktojmë në pluhur kozmik atë që na bën kaq të dobët dhe të palumtur.

Nuk vlen asgjë të mburremi me tituj, nderime, diploma, para, racionalizëm të kotë subjektiv, virtyte të mirënjohura, etj., etj., etj. Nuk duhet të harrojmë kurrë se hipokrizia dhe kotësitë e budallaqe të personalitetit të rremë na bëjnë njerëz të ngathët, të vjetëruar, të vonuar, reaksionarë, të paaftë për të parë të renë…

Vdekja ka shumë kuptime, si pozitive ashtu edhe negative. Le të shqyrtojmë atë vëzhgim të mrekullueshëm të “KABIR-it të Madh Jezus Krishtit”: “Të vdekurit le t’i varrosin të vdekurit e tyre”. Shumë njerëz, megjithëse jetojnë, janë në fakt të vdekur për çdo punë të mundshme mbi veten e tyre dhe për rrjedhojë, për çdo transformim intim.

Ata janë njerëz të burgosur mes dogmave dhe besimeve të tyre; njerëz të gurëzuar në kujtimet e shumë të kaluarave; individë plot paragjykime stërgjyshore; njerëz skllevër të asaj që do të thonë të tjerët, jashtëzakonisht të vakët, indiferentë, ndonjëherë “të ditur” të bindur se janë në të vërtetë sepse kështu u është thënë, etj., etj., etj.

Ata njerëz nuk duan të kuptojnë se kjo botë është një “Gjimnaz Psikologjik” nëpërmjet të cilit do të ishte e mundur të asgjësohej ajo shëmtia e fshehtë që të gjithë e mbajmë brenda… Nëse ata njerëz të mjerë do ta kuptonin gjendjen kaq të mjerueshme në të cilën ndodhen, do të dridheshin nga tmerri…

Megjithatë, njerëz të tillë mendojnë gjithmonë për veten e tyre më të mirën; mburren me virtytet e tyre, ndihen të përsosur, të sjellshëm, të gatshëm për të ndihmuar, fisnikë, bamirës, inteligjentë, përmbushës të detyrave të tyre, etj. Jeta praktike si shkollë është e jashtëzakonshme, por ta marrësh atë si qëllim në vetvete është padyshim absurde.

Ata që e marrin jetën në vetvete, ashtu siç jetohet përditë, nuk e kanë kuptuar nevojën për të punuar mbi veten e tyre për të arritur një “Transformim Radikal”. Fatkeqësisht, njerëzit jetojnë mekanikisht, nuk kanë dëgjuar kurrë të thuhet diçka për punën e brendshme…

Të ndryshosh është e nevojshme, por njerëzit nuk dinë si të ndryshojnë; vuajnë shumë dhe as nuk e dinë pse vuajnë… Të kesh para nuk është gjithçka. Jeta e shumë njerëzve të pasur shpesh është vërtet tragjike…