Vetëdija e Fëmijëve

Na është thënë me shumë urtësi se kemi nëntëdhjetë e shtatë për qind SUBCONSCIENZË dhe TRE PËR QIND KONSCIENZË.

Duke folur hapur dhe pa dredha, do të themi se nëntëdhjetë e shtatë për qind e Esencës që mbartim brenda nesh, gjendet e burgosur, e futur, e ngjeshur, brenda secilit nga Unë-të që në tërësi përbëjnë “Unë-në Tim”.

Evidentisht Esenca ose Konscienca e ngujuar midis çdo Unë, përpunohet në bazë të kushtëzimit të vet.

Çdo Unë i çintegruar liron një përqindje të caktuar të Konsciencës, emancipimi ose lirimi i Esencës ose Konsciencës, do të ishte i pamundur pa çintegrimin e çdo Unë.

Sa më shumë Unë të çintegruar, aq më shumë Vetë-Konsciencë. Sa më pak Unë të çintegruar, aq më e vogël përqindja e Konsciencës së zgjuar.

Zgjimi i Konsciencës është i mundur vetëm duke shpërbërë UNË-në, duke vdekur në vetvete, këtu dhe tani.

Padyshim, përderisa Esenca ose Konscienca është e futur midis secilit nga Unë-të që mbartim brenda nesh, ajo gjendet e fjetur, në gjendje subkonsciente.

Është urgjente ta transformojmë subkonscienten në konsciente dhe kjo është e mundur vetëm duke asgjësuar Unë-të; duke vdekur në vetvete.

Nuk është e mundur të zgjohesh pa vdekur paraprakisht në vetvete. Ata që përpiqen të zgjohen së pari për të vdekur më vonë, nuk posedojnë përvojë reale të asaj që pohojnë, ecin me vendosmëri në rrugën e gabimit.

Fëmijët e porsalindur janë të mrekullueshëm, gëzojnë vetë-konsciencë të plotë; gjenden plotësisht të zgjuar.

Brenda trupit të fëmijës së porsalindur gjendet e riinkorporuar Esenca dhe kjo i jep krijesës bukurinë e saj.

Nuk duam të themi se njëqind për qind e Esencës ose Konsciencës është e riinkorporuar në të porsalindurin, por po tre për qind e lirë që normalisht nuk është e ngujuar midis Unë-ve.

Megjithatë, kjo përqindje e Esencës së lirë e riinkorporuar midis organizmit të fëmijëve të porsalindur, u jep atyre vetë-konsciencë të plotë, luciditet, etj.

Të rriturit e shohin të porsalindurin me keqardhje, mendojnë se krijesa gjendet e pavetëdijshme, por e kanë gabim fatkeqësisht.

I porsalinduri e sheh të rriturin ashtu siç është në të vërtetë; i pavetëdijshëm, mizor, i pervers, etj.

Unë-të e të porsalindurit vijnë dhe shkojnë, rrotullohen rreth djepit, do të donin të futeshin midis trupit të ri, por për shkak se i porsalinduri ende nuk e ka fabrikuar personalitetin, çdo përpjekje e Unë-ve për të hyrë në trupin e ri, rezulton diçka më shumë se e pamundur.

Nganjëherë krijesat frikësohen kur i shohin ato fantazma ose Unë që i afrohen djepit të tyre dhe atëherë bërtasin, qajnë, por të rriturit nuk e kuptojnë këtë dhe supozojnë se fëmija është i sëmurë ose se ka uri ose etje; i tillë është pavetëdijshmëria e të rriturve.

Ndërsa personaliteti i ri po formohet, Unë-të që vijnë nga ekzistencat e mëparshme, depërtojnë pak nga pak në trupin e ri.

Kur tashmë tërësia e Unë-ve është riinkorporuar, shfaqemi në botë me atë shëmtirë të tmerrshme të brendshme që na karakterizon; atëherë, ecim si somnambulë kudo; gjithmonë të pavetëdijshëm, gjithmonë të perversë.

Kur vdesim, tri gjëra shkojnë në varr: 1) Trupi fizik. 2) Fondi vital organik. 3) Personaliteti.

Fondi vital, si fantazmë po çintegrohet pak nga pak, përballë gropës varrit ndërsa trupi fizik po çintegrohet gjithashtu.

Personaliteti është subkonscient ose infrakonscient, hyn dhe del nga varri sa herë që dëshiron, gëzohet kur ata që mbajnë zi i sjellin lule, i do familjarët e tij dhe po shpërbëhet shumë ngadalë derisa të shndërrohet në pluhur kozmik.

Ajo që vazhdon përtej varrit është EGO-ja, UNË-ja e shumës, unë vetë, një mal djajsh brenda të cilëve gjendet e ngujuar Esenca, Konscienca, që në kohën dhe orën e saj rikthehet, riinkorporohet.

Është e dëmshme që kur fabrikohet personaliteti i ri i fëmijës, riinkorporohen edhe Unë-të.