Krijesa Mekanike

Në asnjë mënyrë nuk mund ta mohojmë Ligjin e Përsëritjes që zhvillohet në çdo moment të jetës sonë.

Sigurisht, në çdo ditë të ekzistencës sonë, ka përsëritje të ngjarjeve, gjendjeve të vetëdijes, fjalëve, dëshirave, mendimeve, vullneteve, etj.

Është e qartë se kur dikush nuk vetë-vëzhgon, nuk mund ta kuptojë këtë përsëritje të pandërprerë ditore.

Rezulton e dukshme se kush nuk ndjen asnjë interes për të vëzhguar veten, nuk dëshiron as të punojë për të arritur një transformim të vërtetë rrënjësor.

Për ta mbushur kupën, ka njerëz që duan të transformohen pa punuar mbi veten e tyre.

Nuk e mohojmë faktin se secili ka të drejtë për lumturinë e vërtetë të shpirtit, por është gjithashtu e vërtetë se lumturia do të ishte më shumë se e pamundur nëse nuk punojmë mbi veten tonë.

Dikush mund të ndryshojë intimisht, kur me të vërtetë arrin të modifikojë reagimet e tij ndaj ngjarjeve të ndryshme që i ndodhin çdo ditë.

Por nuk do të mund të modifikonim mënyrën tonë të reagimit ndaj fakteve të jetës praktike, nëse nuk do të punonim seriozisht mbi veten tonë.

Duhet të ndryshojmë mënyrën tonë të të menduarit, të jemi më pak neglizhues, të bëhemi më seriozë dhe ta marrim jetën në një formë tjetër, në kuptimin e saj real dhe praktik.

Por, nëse vazhdojmë kështu siç jemi, duke u sjellë në të njëjtën mënyrë çdo ditë, duke përsëritur të njëjtat gabime, me të njëjtën neglizhencë si gjithmonë, çdo mundësi për ndryshim do të eliminohet de facto.

Nëse dikush me të vërtetë dëshiron të arrijë të njohë veten, duhet të fillojë duke vëzhguar sjelljen e tij, para ngjarjeve të çdo dite të jetës.

Me këtë nuk duam të themi se nuk duhet të vëzhgoni veten çdo ditë, thjesht duam të pohojmë se duhet të filloni duke vëzhguar një ditë të parë.

Në çdo gjë duhet të ketë një fillim, dhe të fillosh duke vëzhguar sjelljen tonë në çdo ditë të jetës sonë, është një fillim i mirë.

Të vëzhgojmë reagimet tona mekanike ndaj të gjitha atyre detajeve të vogla të dhomës së gjumit, shtëpisë, dhomës së ngrënies, shtëpisë, rrugës, punës, etj., etj., etj., atë që dikush thotë, ndjen dhe mendon, është me siguri më e duhura.

E rëndësishme është të shohim më pas se si ose në çfarë mënyre mund t’i ndryshojmë ato reagime; por, nëse besojmë se jemi njerëz të mirë, se kurrë nuk sillemi në mënyrë të pavetëdijshme dhe të gabuar, kurrë nuk do të ndryshojmë.

Para së gjithash, duhet të kuptojmë se jemi njerëz-makina, kukulla të thjeshta të kontrolluara nga agjentë sekretë, nga Unë të fshehura.

Brenda personit tonë jetojnë shumë njerëz, kurrë nuk jemi identikë; ndonjëherë shfaqet tek ne një person i ngushtë, herë të tjera një person i irrituar, në çdo çast tjetër një person i shkëlqyer, dashamirës, më vonë një person skandaloz ose shpifës, pastaj një shenjtor, pastaj një gënjeshtar, etj.

Kemi njerëz të çdo lloji brenda secilit prej nesh, Unë të çdo specie. Personaliteti ynë nuk është gjë tjetër veçse një kukull, një kukull që flet, diçka mekanike.

Le të fillojmë të sillemi në mënyrë të vetëdijshme gjatë një pjese të vogël të ditës; duhet të pushojmë së qeni makina të thjeshta, qoftë edhe për minuta të shkurtra në ditë, kjo do të ndikojë në mënyrë vendimtare në ekzistencën tonë.

Kur Vetë-Vëzhgojmë dhe nuk bëjmë atë që ky ose ai Unë dëshiron, është e qartë se fillojmë të pushojmë së qeni makina.

Një moment i vetëm, në të cilin jeni mjaft të vetëdijshëm, sa për të mos qenë makinë, nëse bëhet vullnetarisht, zakonisht modifikon në mënyrë rrënjësore shumë rrethana të pakëndshme.

Fatkeqësisht jetojmë çdo ditë një jetë mekaniciste, rutinore, absurde. Përsërisim ngjarje, zakonet tona janë të njëjta, kurrë nuk kemi dashur t’i modifikojmë, ato janë shinat mekanike ku qarkullon treni i ekzistencës sonë të mjerë, por ne mendojmë më të mirën për veten tonë…

Kudo ka “MITOMANË”, ata që e besojnë veten Zot, krijesa mekanike, rutinore, personazhe të baltës së tokës, kukulla të mjerueshme të lëvizura nga Unë të ndryshme; njerëz të tillë nuk do të punojnë mbi veten e tyre…