Qendra e Përhershme e Rëndesës

Duke mos ekzistuar një individualitet i vërtetë, është e pamundur të ketë vazhdimësi qëllimesh.

Nëse nuk ekziston individi psikologjik, nëse brenda secilit prej nesh jetojnë shumë njerëz, nëse nuk ka subjekt përgjegjës, do të ishte absurde t’i kërkohej dikujt vazhdimësi qëllimesh.

E dimë mirë se brenda një personi jetojnë shumë njerëz, atëherë kuptimi i plotë i përgjegjësisë nuk ekziston realisht brenda nesh.

Ajo që një Unë i caktuar pohon në një moment të caktuar, nuk mund të ketë asnjë seriozitet për shkak të faktit konkret se çdo Unë tjetër mund të pohojë saktësisht të kundërtën në çdo moment tjetër.

E rënda e gjithë kësaj është se shumë njerëz besojnë se e posedojnë ndjenjën e përgjegjësisë morale dhe mashtrojnë veten duke pohuar se janë gjithmonë të njëjtët.

Ka njerëz që në çdo moment të ekzistencës së tyre vijnë në studiot Gnostike, shkëlqejnë me forcën e dëshirës, entuziazmohen me punën ezoterike dhe madje betohen se do t’ia kushtojnë tërë ekzistencën e tyre këtyre çështjeve.

Pa dyshim, të gjithë vëllezërit e lëvizjes sonë arrijnë të admirojnë një entuziast të tillë.

Njëri nuk mund të mos ndjejë gëzim të madh kur dëgjon njerëz të kësaj klase, kaq të devotshëm dhe përfundimisht të sinqertë.

Megjithatë, idili nuk zgjat shumë, çdo ditë për shkak të këtij apo atij motivi të drejtë apo të padrejtë, të thjeshtë apo të ndërlikuar, personi tërhiqet nga Gnoza, atëherë braktis punën dhe për të drejtuar të keqen, ose duke u përpjekur të justifikojë veten, anëtarësohet në çdo organizatë tjetër mistike dhe mendon se tani shkon më mirë.

E gjithë kjo shkuarje dhe ardhje, e gjithë kjo ndryshim i vazhdueshëm i shkollave, sekteve, feve, i atribuohet shumëllojshmërisë së Uneve që brenda nesh luftojnë mes tyre për epërsinë e tyre.

Pasi që çdo Unë posedon kriteret e veta, mendjen e vet, idetë e veta, është krejt normale ky ndryshim i mendimeve, kjo fluturim i vazhdueshëm nga organizata në organizatë, nga ideali në ideal, etj.

Subjekti në vetvete nuk është gjë tjetër veçse një makinë që sa shërben si mjet transporti për një Unë, po aq edhe për një tjetër.

Disa Une mistike mashtrojnë veten, pasi braktisin këtë apo atë sekt vendosin të besojnë se janë Zotëra, shkëlqejnë si drita të rreme dhe së fundmi zhduken.

Ka njerëz që për një moment dalin në punën ezoterike dhe më pas në çastin kur ndërhyn një Unë tjetër, braktisin përfundimisht këto studime dhe e lënë veten të gëlltitet nga jeta.

Evidentisht, nëse dikush nuk lufton kundër jetës, kjo e fundit e gëlltit dhe janë të rrallë aspirantët që vërtet nuk e lënë veten të gëlltitet nga jeta.

Duke ekzistuar brenda nesh një shumëllojshmëri e tërë Uneve, qendra e gravitetit e përhershme nuk mund të ekzistojë.

Është krejt normale që jo të gjithë subjektet të vetë-realizohen në mënyrë intime. E dimë mirë se vetë-realizimi intim i qenies kërkon vazhdimësi qëllimesh dhe pasi që është shumë e vështirë të gjesh dikë që ka një qendër graviteti të përhershme, atëherë nuk është e çuditshme që është shumë e rrallë personi që arrin vetë-realizimin e thellë të brendshëm.

Normale është që dikush të entuziazmohet për punën ezoterike dhe më pas ta braktisë; e çuditshme është që dikush të mos e braktisë punën dhe të arrijë në cak.

Sigurisht dhe në emër të së vërtetës, pohojmë se Dielli po kryen një eksperiment laboratori shumë të komplikuar dhe tepër të vështirë.

Brenda kafshës intelektuale të quajtur gabimisht njeri, ekzistojnë mikrobe që të zhvilluara në mënyrë të përshtatshme mund të shndërrohen në njerëz diellorë.

Megjithatë, nuk është tepër të sqarojmë se nuk është e sigurt që ato mikrobe do të zhvillohen, normale është që ato të degjenerojnë dhe të humbasin për fat të keq.

Në çdo rast, mikrobet e përmendura që duhet të na shndërrojnë në njerëz diellorë kanë nevojë për një ambient të përshtatshëm, pasi dihet mirë se fara, në një mjedis steril nuk mbin, humbet.

Që fara reale e njeriut e depozituar në gjëndrat tona seksuale të mund të mbijë, nevojitet vazhdimësi qëllimesh dhe trup fizik normal.

Nëse shkencëtarët vazhdojnë të bëjnë prova me gjëndrat e sekretimit të brendshëm, çdo mundësi zhvillimi e mikrobeve të përmendura mund të humbasë.

Edhe pse duket e pabesueshme, milingonat tashmë kanë kaluar nëpër një proces të ngjashëm, në një të kaluar të largët arkaike të planetit tonë Tokë.

Njëri mbushet me habi kur sodit përsosmërinë e një pallati milingonash. Nuk ka dyshim se rendi i vendosur në çdo fole milingonash është i jashtëzakonshëm.

Ata Iniciatë që e kanë zgjuar ndërgjegjen e dinë nga përvoja mistike e drejtpërdrejtë, se milingonat në kohë që as nuk i dyshojnë historianët më të mëdhenj të botës, ishin një racë njerëzore që krijoi një civilizim socialist shumë të fuqishëm.

Atëherë eliminuan diktatorët e asaj familje, sektet e ndryshme fetare dhe vullnetin e lirë, pasi e gjithë kjo u hiqte fuqi dhe ata kishin nevojë të ishin totalitarë në kuptimin më të plotë të fjalës.

Në këto kushte, e eliminuar iniciativa individuale dhe e drejta fetare, kafsha intelektuale u hodh në rrugën e involucionit dhe degjenerimit.

Të gjithë asaj që u tha më parë iu shtuan eksperimentet shkencore; transplantet e organeve, gjëndrave, provat me hormone, etj., etj., etj., rezultati i të cilave ishte zvogëlimi gradual dhe alterimi morfologjik i atyre organizmave njerëzore derisa u shndërruan së fundmi në milingonat që njohim.

E gjithë ajo qytetërim, të gjitha ato lëvizje që lidhen me rendin shoqëror të vendosur u kthyen mekanike dhe u trashëguan nga prindërit te fëmijët; sot njëri mbushet me habi kur sheh një fole milingonash, por nuk mund të mos e vajtojmë mungesën e inteligjencës së tyre.

Nëse nuk punojmë mbi veten tonë, involucionojmë dhe degjenerojmë në mënyrë të frikshme.

Eksperimenti që Dielli po kryen në laboratorin e natyrës, sigurisht që përveçse i vështirë ka dhënë shumë pak rezultate.

Të kriosh njerëz diellorë është e mundur vetëm kur ekziston bashkëpunim i vërtetë në secilin prej nesh.

Nuk është e mundur krijimi i njeriut diellor nëse nuk vendosim më parë një qendër graviteti të përhershme brenda nesh.

Si mund të kemi vazhdimësi qëllimesh nëse nuk vendosim në psikikën tonë qendrën e gravitetit?

Çdo racë e krijuar nga Dielli, sigurisht që nuk ka objektiv tjetër në natyrë, veçse të shërbejë interesat e këtij krijimi dhe të eksperimentit diellor.

Nëse Dielli dështon në eksperimentin e tij, humbet çdo interes për një racë të tillë dhe kjo de fakto mbetet e dënuar me shkatërrim dhe me involucion.

Secila nga racat që kanë ekzistuar mbi faqen e Tokës ka shërbyer për eksperimentin diellor. Nga secila racë Dielli ka arritur disa triumfe, duke korrur grupe të vogla njerëzish diellorë.

Kur një racë i ka dhënë frytet e saj, zhduket në mënyrë progresive ose vdes dhunshëm nëpërmjet katastrofave të mëdha.

Krijimi i njerëzve diellorë është i mundur kur dikush lufton për t’u pavarësuar nga forcat hënore. Nuk ka dyshim se të gjitha këto Une që mbartim në psikikën tonë, janë të tipit ekskluzivisht hënor.

Në asnjë mënyrë nuk do të ishte e pamundur të çlirohemi nga forca hënore nëse nuk do të vendosnim paraprakisht brenda nesh një qendër graviteti të përhershme.

Si mund të shpërbëjmë tërësinë e Unit të pluralizuar nëse nuk kemi vazhdimësi qëllimesh? Në çfarë mënyre mund të kemi vazhdimësi qëllimesh pa vendosur paraprakisht në psikikën tonë një qendër graviteti të përhershme?

Pasi që raca aktuale në vend që të pavarësohet nga ndikimi hënor, ka humbur çdo interes për inteligjencën diellore, pa dyshim e ka dënuar veten drejt Involucionit dhe degjenerimit.

Nuk është e mundur që njeriu i vërtetë të shfaqet nëpërmjet mekanikës evolutive. E dimë mirë se evolucioni dhe motra e tij binjake involucioni, janë vetëm dy ligje që përbëjnë boshtin mekanik të gjithë natyrës. Evolucionohet deri në një pikë të përcaktuar në mënyrë të përsosur dhe më pas vjen procesi involutiv; çdo ngjitje e pason një zbritje dhe anasjelltas.

Ne jemi ekskluzivisht makina të kontrolluara nga Une të ndryshme. I shërbejmë ekonomisë së natyrës, nuk kemi një individualitet të përcaktuar siç supozojnë gabimisht shumë pseudo-ezoteristë dhe pseudo-okultistë.

Duhet të ndryshojmë me urgjencë maksimale në mënyrë që mikrobet e njeriut të japin frytet e tyre.

Vetëm duke punuar mbi veten tonë me vazhdimësi të vërtetë qëllimesh dhe ndjenjë të plotë përgjegjësie morale mund të shndërrohemi në njerëz diellorë. Kjo nënkupton t’ia kushtojmë tërë ekzistencën tonë punës ezoterike mbi veten tonë.

Ata që kanë shpresë të arrijnë në gjendjen diellore nëpërmjet mekanikës së evolucionit, mashtrojnë veten dhe dënojnë de fakto veten me degjenerimin Involutiv.

Në punën ezoterike nuk mund të na e lejojmë luksin e shkathtësisë; ata që kanë ide si një pupëzë ere, ata që sot punojnë mbi psikikën e tyre dhe nesër e lënë veten të gëlltitet nga jeta, ata që kërkojnë shmangie, justifikime, për të braktisur punën ezoterike do të degjenerojnë dhe involucionojnë.

Disa e shtyjnë gabimin, e lënë gjithçka për një të nesërme derisa të përmirësojnë situatën e tyre ekonomike, pa marrë parasysh se eksperimenti diellor është diçka shumë e ndryshme nga kriteri i tyre personal dhe nga projektet e tyre të njohura.

Nuk është aq e lehtë të shndërrohesh në njeri diellor kur mbartim Hënën brenda nesh, (Ego është hënor).

Toka ka dy hëna; e dyta e kësaj quhet Lilith dhe ndodhet pak më larg se hëna e bardhë.

Astronomët zakonisht e shohin Lilithin si një thjerrëz pasi është shumë e vogël. Ajo është Hëna e zezë.

Forcat më të liga të Egos arrijnë në Tokë nga Lilith dhe prodhojnë rezultate psikologjike nënnjerëzore dhe shtazarake.

Krimet e shtypit të Kuq, vrasjet më monstruoze të historisë, krimet më të dyshimta, etj., etj., etj., i atribuohen valëve vibratore të Lilithit.

Ndikimi i dyfishtë hënor i përfaqësuar te qenia njerëzore nëpërmjet Egos që mbart brenda saj na bën ne një dështim të vërtetë.

Nëse nuk e shohim urgjencën e dhënies së tërë ekzistencës sonë punës mbi veten tonë me qëllim çlirimin nga forca e dyfishtë hënore, do të përfundojmë të gëlltitur nga Hëna, duke involucionuar, duke degjeneruar gjithnjë e më shumë brenda gjendjeve të caktuara që mirë mund t’i cilësonim të pavetëdijshme dhe nënvetëdijshme.

E rënda e gjithë kësaj është se nuk e posedojmë individualitetin e vërtetë, nëse do të kishim një qendër graviteti të përhershme do të punonim me të vërtetë seriozisht derisa të arrinim gjendjen diellore.

Ka kaq justifikime në këto çështje, ka kaq shmangie, ekzistojnë kaq tërheqje tërheqëse, saqë de fakto bëhet pothuajse e pamundur të kuptohet për këtë arsye urgjenca e punës ezoterike.

Megjithatë, diferenca e vogël që kemi nga vullneti i lirë dhe Mësimi Gnostik i orientuar drejt punës praktike, mund të na shërbejnë si bazament për qëllimet tona fisnike që lidhen me eksperimentin diellor.

Mendja si një pupëzë ere nuk e kupton atë që po themi këtu, lexon këtë kapitull dhe më pas e harron; vjen më pas një libër tjetër dhe një tjetër, dhe në fund përfundojmë duke u anëtarësuar në çdo institucion që na shet pasaportë për në qiell, që na flet në mënyrë më optimiste, që na siguron rehati në botën e përtejme.

Të tillë janë njerëzit, kukulla të thjeshta të kontrolluara nga fije të padukshme, kukulla mekanike me ide si një pupëzë ere dhe pa vazhdimësi qëllimesh.