Shteti i Brendshëm

Të dish të kombinosh saktë gjendjet e brendshme me ngjarjet e jashtme do të thotë të dish të jetosh me inteligjencë… Çdo ngjarje e jetuar me inteligjencë kërkon gjendjen e saj të brendshme specifike…

Megjithatë, fatkeqësisht njerëzit kur rishikojnë jetën e tyre, mendojnë se ajo në vetvete përbëhet ekskluzivisht nga ngjarje të jashtme… Të mjerët! Mendojnë se nëse kjo apo ajo ngjarje nuk do t’u kishte ndodhur, jeta e tyre do të kishte qenë më e mirë…

Supozojnë se fati i zuri ngushtë dhe humbën mundësinë për të qenë të lumtur… Vajtojnë për atë që humbën, qajnë për atë që përbuzën, rënkojnë duke kujtuar pengesat dhe fatkeqësitë e vjetra…

Njerëzit nuk duan ta kuptojnë se të vegjetosh nuk do të thotë të jetosh dhe se aftësia për të ekzistuar me vetëdije varet ekskluzivisht nga cilësia e gjendjeve të brendshme të Shpirtit… Sigurisht që nuk ka rëndësi sa të bukura mund të jenë ngjarjet e jashtme të jetës, nëse nuk gjendemi në ato momente në gjendjen e brendshme të duhur, ngjarjet më të mira mund të na duken monotone, të lodhshme ose thjesht të mërzitshme…

Dikush pret me ankth dasmën, është një ngjarje, por mund të ndodhë që të jetë aq i shqetësuar në momentin e duhur të ngjarjes, saqë të mos shijojë asnjë kënaqësi dhe e gjithë ajo të bëhet aq e thatë dhe e ftohtë sa një protokoll…

Eksperienca na ka mësuar se jo të gjithë njerëzit që marrin pjesë në një banket apo një vallëzim, shijojnë vërtet… Asnjëherë nuk mungon një i mërzitur në festën më të mirë dhe pjesët më të shijshme gëzojnë disa dhe bëjnë të tjerë të qajnë…

Shumë të rrallë janë njerëzit që dinë të kombinojnë në mënyrë konfidenciale ngjarjen e jashtme me gjendjen e brendshme të duhur… Është për të ardhur keq që njerëzit nuk dinë të jetojnë me vetëdije: qajnë kur duhet të qeshin dhe qeshin kur duhet të qajnë…

Kontrolli është i ndryshëm: I urti mund të jetë i gëzuar por asnjëherë i mbushur me një çmenduri të çmendur; i trishtuar por asnjëherë i dëshpëruar dhe i rrënuar… i qetë në mes të dhunës; abstenues në orgji; i dëlirë mes epshit, etj.

Njerëzit melankolikë dhe pesimistë mendojnë më të keqen për jetën dhe sinqerisht nuk dëshirojnë të jetojnë… Çdo ditë shohim njerëz që jo vetëm që janë të palumtur, por për më tepër – dhe çfarë është më e keqja – e bëjnë edhe jetën e të tjerëve të hidhur…

Njerëz të tillë nuk do të ndryshonin as duke jetuar çdo ditë nga festa në festë; sëmundjen psikologjike e mbajnë brenda tyre… njerëz të tillë posedojnë gjendje intime definitivisht perverse…

Megjithatë këta subjekte vetë-etiketohen si të drejtë, të shenjtë, të virtytshëm, fisnikë, të dobishëm, martirë, etj., etj., etj. Janë njerëz që e konsiderojnë shumë veten; njerëz që e duan shumë veten…

Individë që e ndjejnë shumë keq veten dhe që gjithmonë kërkojnë rrugëdalje për t’iu shmangur përgjegjësive të tyre… Njerëz të tillë janë mësuar me emocionet inferiore dhe është e dukshme që për këtë arsye krijojnë çdo ditë elemente psikike çnjerëzore.

Ngjarjet e pafat, fatkeqësitë, mjerimi, borxhet, problemet, etj., janë ekskluzivitet i atyre njerëzve që nuk dinë të jetojnë… Kushdo mund të formojë një kulturë të pasur intelektuale, por shumë pak njerëz kanë mësuar të jetojnë drejt…

Kur dikush dëshiron të ndajë ngjarjet e jashtme nga gjendjet e brendshme të vetëdijes, demonstron konkretisht paaftësinë e tij për të ekzistuar me dinjitet. Ata që mësojnë të kombinojnë me vetëdije ngjarjet e jashtme dhe gjendjet e brendshme, ecin në rrugën e suksesit…