Taksatari Dhe Fariseu

Duke reflektuar pak mbi rrethanat e ndryshme të jetës, ia vlen të kuptohen seriozisht themelet mbi të cilat mbështetemi.

Një person mbështetet në pozicionin e tij, një tjetër në para, ai atje në prestigj, ajo atje në të kaluarën e tij, ky tjetër në këtë apo atë titull, etj., etj., etj.

Më kurioze është që të gjithë, qoftë i pasur apo lypës, kemi nevojë për të gjithë dhe jetojmë nga të gjithë, edhe pse jemi të fryrë nga krenaria dhe kotësia.

Të mendojmë për një moment se çfarë mund të na marrin. Cili do të ishte fati ynë në një revolucion gjaku dhe rakie? Si do të mbeteshin themelet mbi të cilat mbështetemi? Mjerë ne, mendojmë se jemi shumë të fortë dhe jemi tmerrësisht të dobët!

“Unë”-ja që ndjen në vetvete bazën mbi të cilën mbështetemi, duhet të shpërbëhet nëse me të vërtetë dëshirojmë Lumturinë e vërtetë.

Një “Unë” e tillë i nënvlerëson njerëzit, ndihet më mirë se të gjithë të tjerët, më i përsosur në çdo gjë, më i pasur, më inteligjent, më i aftë në jetë, etj.

Është shumë e përshtatshme të citojmë tani atë shëmbëlltyrë të Jezusit, KABIR-it të Madh, për dy burra që luteshin. U tha disa që kishin besim në veten e tyre si të drejtë dhe i përbuznin të tjerët.

Jezusi Krisht, tha: “Dy burra u ngjitën në tempull për t’u lutur; njëri ishte farise dhe tjetri publikan. Fariseu, duke qëndruar në këmbë, lutej me vete në këtë mënyrë: O Zot. Të falënderoj që nuk jam si njerëzit e tjerë, hajdutë, të padrejtë, kurorëshkelës, ashtu si ky publikan: agjëroj dy herë në javë, jap të dhjetën e gjithë asaj që fitoj. Por publikani, duke qëndruar larg, nuk donte as t’i ngrinte sytë drejt qiellit, por rrihte gjoksin duke thënë: “O Zot, ki mëshirë për mua, mëkatar”. Unë ju them se ky zbriti në shtëpinë e tij i justifikuar më parë se tjetri; sepse kushdo që lartësohet do të poshtërohet; dhe ai që përul veten do të lartësohet”. (LUKA XVIII, 10-14)

Të fillosh të kuptosh hiçvlerën dhe mjerimin tënd në të cilin gjendemi, është absolutisht e pamundur për aq kohë sa ekziston në ne ai koncept i “Më Shumë”. Shembuj: Unë jam më i drejtë se ai, më i mençur se filani, më i virtytshëm se fisteku, më i pasur, më i aftë në gjërat e jetës, më i dëlirë, më i përmbushur në detyrat e mia, etj., etj., etj.

Nuk është e mundur të kalosh nëpër vrimën e një gjilpëre për sa kohë jemi “të pasur”, për sa kohë që ekziston në ne ai kompleks i “Më Shumë”.

“Është më e lehtë të kalojë një deve nëpër vrimën e një gjilpëre, sesa të hyjë një i pasur në mbretërinë e Perëndisë”.

Ajo që shkolla jote është më e mira dhe ajo e fqinjit tim nuk vlen; ajo që feja jote është e vetmja e vërtetë, gruaja e filanit është një bashkëshorte e tmerrshme dhe e imja është një shenjtore; ajo që miku im Roberto është një pijanec dhe unë jam një njeri shumë i matur dhe abstenues, etj., etj., etj., është ajo që na bën të ndihemi të pasur; arsyeja pse jemi të gjithë “DEVEJA” e shëmbëlltyrës biblike në lidhje me punën ezoterike.

Është urgjente të vetë-vëzhgohemi nga momenti në moment me qëllim që të njohim qartë themelet mbi të cilat mbështetemi.

Kur dikush zbulon atë që e ofendon më shumë në një çast të caktuar; shqetësimin që i dhanë për këtë apo atë gjë; atëherë zbulon themelet mbi të cilat mbështetet psikologjikisht.

Këto baza përbëjnë sipas Ungjillit të Krishterë “rërat mbi të cilat e ndërtoi shtëpinë e tij”.

Është e nevojshme të shënohet me kujdes se si dhe kur i përbuzi të tjerët duke u ndjerë superior ndoshta për shkak të titullit ose pozicionit shoqëror ose përvojës së fituar ose parave, etj., etj., etj.

Është e rëndë të ndihesh i pasur, superior ndaj filanit apo fistekut për këtë apo atë arsye. Njerëz të tillë nuk mund të hyjnë në Mbretërinë e Qiejve.

Është mirë të zbulosh se në çfarë ndihesh i lartësuar, në çfarë kënaqet kotësia jote, kjo do të na tregojë themelet mbi të cilat mbështetemi.

Megjithatë, një vëzhgim i tillë nuk duhet të jetë thjesht çështje teorike, duhet të jemi praktikë dhe të vëzhgojmë me kujdes në mënyrë të drejtpërdrejtë, nga momenti në moment.

Kur dikush fillon të kuptojë mjerimin dhe hiçvlerën e tij; kur braktis deliret e madhështisë; kur zbulon marrëzinë e kaq shumë titujve, nderimeve dhe superioriteteve të kota mbi të ngjashmit tanë, është shenjë e pagabueshme se tashmë po fillon të ndryshojë.

Dikush nuk mund të ndryshojë nëse mbyllet ndaj asaj që thotë: “Shtëpia ime”. “Paratë e mia”. “Pronat e mia”. “Punësimi im”. “Virtutet e mia”. “Aftësitë e mia intelektuale”. “Aftësitë e mia artistike”. “Njohuritë e mia”. “Prestigji im” etj., etj., etj.

Ajo që të kapesh pas “Timit” ndaj “Meje”, është më se e mjaftueshme për të penguar njohjen e hiçvlerës dhe mjerimit tonë të brendshëm.

Dikush mahnitet nga spektakli i një zjarri ose i një mbytjeje; atëherë njerëzit e dëshpëruar shpesh kapin gjëra që të bëjnë të qeshësh; gjëra pa rëndësi.

Të mjerët!, Ata ndihen në ato gjëra, mbështeten në budallallëqe, kapen pas asaj që nuk ka asnjë rëndësi.

Të ndiesh veten nëpërmjet gjërave të jashtme, të bazohesh në to, është e barabartë me të qenit në gjendje të plotë pavetëdijeje.

Ndjenja e “QENIES”, (QENIA E VËRTETË), është e mundur vetëm duke shpërbërë të gjithë ata “Unë” që mbajmë brenda Nesh; më parë, një ndjenjë e tillë rezulton diçka më shumë se e pamundur.

Fatkeqësisht adhuruesit e “Unë”-s nuk e pranojnë këtë; ata mendojnë se janë Perëndi; mendojnë se tashmë i zotërojnë ato “Trupa të Lavdishëm” për të cilët foli Pali i Tarsit; supozojnë se “Unë”-ja është Hyjnore dhe nuk ka askush që t’ua heqë ato absurde nga koka.

Dikush nuk di çfarë të bëjë me njerëz të tillë, u shpjegohet dhe nuk kuptojnë; gjithmonë të kapur pas rërave mbi të cilat e ndërtuan shtëpinë e tyre; gjithmonë të futur në dogmat e tyre, në teket e tyre, në marrëzitë e tyre.

Nëse ata njerëz do të vetë-vëzhgonin seriozisht, do të verifikonin vetë doktrinën e të shumtëve; do të zbulonin brenda vetes së tyre gjithë atë shumësi njerëzish ose “Unë”-sh që jetojnë brenda nesh.

Si mund të ekzistojë në ne ndjenja e vërtetë e QENIES sonë të vërtetë, kur ata “Unë” po ndiejnë për ne, po mendojnë për ne?

Më e rënda nga e gjithë kjo tragjedi është se dikush mendon se po mendon, ndjen se po ndjen, kur në të vërtetë është dikush tjetër që në një moment të caktuar mendon me trurin tonë të martirizuar dhe ndjen me zemrën tonë të lënduar.

Të mjerët ne!, Sa herë mendojmë se po duam dhe ajo që ndodh është se dikush tjetër brenda vetes së tij i mbushur me epsh e përdor qendrën e zemrës.

Jemi të pafat, e ngatërrojmë pasionin shtazor me dashurinë!, dhe megjithatë është dikush tjetër brenda vetes sonë, brenda personalitetit tonë, ai që kalon nëpër konfuzione të tilla.

Të gjithë mendojmë se kurrë nuk do t’i shqiptonim ato fjalë të Fariseut në shëmbëlltyrën biblike: “O Zot, të falënderoj që nuk jam si njerëzit e tjerë”, etj. etj.

Megjithatë, dhe edhe pse duket e pabesueshme, kështu veprojmë çdo ditë. Shitësi i mishit në treg thotë: “Unë nuk jam si kasapët e tjerë që shesin mish të keq dhe shfrytëzojnë njerëzit”

Shitësi i pëlhurave në dyqan thërret: “Unë nuk jam si tregtarët e tjerë që dinë të vjedhin kur matin dhe që janë pasuruar”.

Shitësi i qumështit pohon: “Unë nuk jam si shitësit e tjerë të qumështit që i hedhin ujë. Më pëlqen të jem i ndershëm”

Zonja e shtëpisë komenton në vizitë, sa vijon: “Unë nuk jam si filania që shkon me burra të tjerë, jam falë Zotit person i denjë dhe besnik ndaj burrit tim”.

Përfundim: Të tjerët janë të këqij, të padrejtë, kurorëshkelës, hajdutë dhe të pervers dhe secili prej nesh një dele e butë, një “Shenjtor Çokollate” i mirë për ta mbajtur si një fëmijë ari në ndonjë kishë.

Sa të marrë jemi!, mendojmë shpesh se kurrë nuk bëjmë të gjitha ato budallallëqe dhe perversitete që shohim të tjerët të bëjnë dhe arrijmë për këtë arsye në përfundimin se jemi njerëz të mrekullueshëm, fatkeqësisht nuk i shohim budallallëqet dhe kopracitë që bëjmë.

Ekzistojnë momente të çuditshme në jetë në të cilat mendja pa shqetësime të asnjë lloji pushon. Kur mendja është e qetë, kur mendja është në heshtje, atëherë vjen e reja.

Në çaste të tilla është e mundur të shohësh themelet, themelet, mbi të cilat mbështetemi.

Duke qenë mendja në pushim të thellë të mëtejshëm, mund të verifikojmë vetë realitetin e ashpër të asaj rëre të jetës, mbi të cilën e ndërtuam shtëpinë. (Shih Mateu 7 - Vargjet 24-25-26-27-28-29; shëmbëlltyrë që trajton dy themelet)