Egoja e Dashur

Duke qenë se e larta dhe e ulëta janë dy seksione të një gjëje të njëjtë, nuk është keq të themi korolarin e mëposhtëm: “UNË E LARTË, UNË E ULËT” janë dy aspekte të të njëjtit Ego të errët dhe të shumëllojshëm.

I ashtuquajturi “UNË HYJNOR” ose “UNË E LARTË”, “ALTER EGO” ose diçka e tillë, është me siguri një dredhi e “VETVETES”, një formë e VETË-MASHTRIMIT. Kur UNË dëshiron të vazhdojë këtu dhe në botën e përtejme, e mashtron veten me konceptin e rremë të një UNË-je Hyjnore të Pavdekshme…

Asnjëri prej nesh nuk ka një “Unë” të vërtetë, të përhershëm, të pandryshueshëm, të përjetshëm, të patregueshëm, etj., etj., etj. Asnjëri prej nesh nuk ka në të vërtetë një Unitet të vërtetë dhe autentik të Qenies; fatkeqësisht nuk posedojmë as individualitet të ligjshëm.

Ego, megjithëse vazhdon përtej varrit, ka megjithatë një fillim dhe një fund. Ego, UNË, nuk është kurrë diçka individuale, unitare, unitotale. Padyshim që UNË është “UNË-J”.

Në Tibetin Lindor “UNË-J” quhen “AGREGATE PSIKIKE” ose thjesht “Vlera”, qofshin këto të fundit pozitive ose negative. Nëse e mendojmë secilin “Unë” si një person të ndryshëm, mund të pohojmë në mënyrë të theksuar sa vijon: “Brenda çdo personi që jeton në botë, ekzistojnë shumë persona”.

Padyshim që brenda secilit prej nesh jetojnë shumë njerëz të ndryshëm, disa më të mirë, disa më të këqij… Secili prej këtyre Unë-ve, secili prej këtyre njerëzve lufton për epërsi, dëshiron të jetë ekskluziv, kontrollon trurin intelektual ose qendrat emocionale dhe motorike sa herë që mundet, ndërsa një tjetër e zhvendos…

Doktrina e shumë Unë-ve u mësua në Tibetin Lindor nga parashikuesit e vërtetë, nga të ndriçuarit autentikë… Secili prej defekteve tona psikologjike është personifikuar në një Unë të caktuar. Duke qenë se kemi mijëra dhe madje miliona defekte, dukshëm shumë njerëz jetojnë brenda nesh.

Në çështjet psikologjike kemi mundur të dëshmojmë qartë se subjektet paranojakë, egolatër dhe mitomanë për asgjë në botë nuk do të braktisnin kultin e Egos së dashur. Padyshim që njerëz të tillë e urrejnë për vdekje doktrinën e shumë “Unë-ve”.

Kur dikush me të vërtetë dëshiron të njohë veten, duhet të vetë-vëzhgohet dhe të përpiqet të njohë “Unë-t” e ndryshme që janë futur brenda personalitetit. Nëse ndonjë prej lexuesve tanë nuk e kupton ende këtë doktrinë të shumë “Unë-ve”, kjo i atribuohet ekskluzivisht mungesës së praktikës në çështjet e Vetë-Vëzhgimit.

Ndërsa praktikon Vetë-Vëzhgimin e Brendshëm, dikush zbulon vetë shumë njerëz, shumë “Unë”, që jetojnë brenda personalitetit tonë. Ata që e mohojnë doktrinën e shumë Unë-ve, ata që adhurojnë një Unë Hyjnor, padyshim që kurrë nuk e kanë Vetë-Vëzhguar seriozisht veten. Duke folur këtë herë në stilin Sokratik, do të themi se ata njerëz jo vetëm që injorojnë, por gjithashtu injorojnë se injorojnë.

Sigurisht që kurrë nuk do të mund ta njihnim veten, pa vetë-vëzhgim serioz dhe të thellë. Përderisa një subjekt i çfarëdoshëm vazhdon të konsiderohet si Një, është e qartë se çdo ndryshim i brendshëm do të jetë diçka më shumë se e pamundur.