Esenca

Ajo që e bën të bukur dhe të dashur çdo fëmijë të porsalindur është Esenca e tij; kjo përbën në vetvete realitetin e tij të vërtetë… Rritja normale e Esencës në çdo krijesë, sigurisht që është shumë e vogël, fillestare…

Trupi i njeriut rritet dhe zhvillohet sipas ligjeve biologjike të specieve, megjithatë mundësitë e tilla rezultojnë shumë të kufizuara për Esencën… Padyshim që Esenca mund të rritet vetëm nga vetvetja pa ndihmë, në një shkallë shumë të vogël…

Duke folur sinqerisht dhe pa mëdyshje, do të themi se rritja spontane dhe natyrale e Esencës, është e mundur vetëm gjatë tre, katër dhe pesë viteve të para të moshës, domethënë, në fazën e parë të jetës… Njerëzit mendojnë se rritja dhe zhvillimi i Esencës realizohet gjithmonë në mënyrë të vazhdueshme, sipas mekanikës së evolucionit, por Gnosticizmi Universal mëson qartë se kjo nuk ndodh kështu…

Me qëllim që Esenca të rritet më shumë, diçka shumë e veçantë duhet të ndodhë, diçka e re duhet të realizohet. Dua t’i referohem në mënyrë të theksuar punës mbi vetveten. Zhvillimi i Esencës është i mundur vetëm në bazë të punëve të ndërgjegjshme dhe vuajtjeve vullnetare…

Është e nevojshme të kuptohet se këto punë nuk i referohen çështjeve të profesionit, bankave, zdrukthtarisë, muratorisë, rregullimit të linjave hekurudhore ose çështjeve të zyrës… Kjo punë është për çdo person që ka zhvilluar personalitetin; bëhet fjalë për diçka Psikologjike…

Të gjithë ne e dimë se kemi brenda vetes atë që quhet EGO, UNË, VETVETJA, VETJA… Fatkeqësisht Esenca ndodhet e bllokuar, e futur, midis EGO-s dhe kjo është e keqe. Tretja e UNË-s Psikologjike, shpërbërja e elementeve të saj të padëshirueshme, është urgjente, e pa shtyrë, e pa zëvendësueshme… kështu është kuptimi i punës mbi vetveten. Asnjëherë nuk do të mund të lironim Esencën pa shpërbërë paraprakisht UNË-n Psikologjike…

Në Esencë është Feja, BUDDHA, Urtësia, grimcat e dhimbjes së Atit tonë që është në Qiej dhe të gjitha të dhënat që na nevojiten për AUTO-REALIZIMIN E BRENDSHËM TË QENIES. Askush nuk mund të asgjësojë UNË-n Psikologjike pa eliminuar paraprakisht elementet çnjerëzore që mbartim brenda…

Duhet të reduktojmë në hi mizorinë monstruoze të këtyre kohëve: zilinë që fatkeqësisht është kthyer në burimin sekret të veprimit; lakminë e padurueshme që e ka kthyer jetën kaq të hidhur: shpifjet e neveritshme; shpifjet që shkaktojnë kaq shumë tragjedi; dehjet; epshet e ndyra që erëzojnë kaq keq; etj., etj., etj.

Ndërsa të gjitha ato neveri zvogëlohen në pluhur kozmik, Esenca përveçse çlirohet, do të rritet dhe zhvillohet në mënyrë harmonike… Padyshim që kur UNË-ja Psikologjike ka vdekur, shkëlqen në ne Esenca…

Esenca e lirë na jep bukuri të brendshme; nga një bukuri e tillë buron lumturia e përsosur dhe Dashuria e vërtetë… Esenca posedon shumë shqisa të përsosmërisë dhe fuqi të jashtëzakonshme natyrore… Kur “Vdesim në Vetvete”, kur shpërbëjmë UNË-n Psikologjike, gëzojmë shqisat dhe fuqitë e çmuara të Esencës…