Individualiteti

Të besosh se je “Një”, sigurisht është një shaka me shije shumë të keqe; për fat të keq ky iluzion i kotë ekziston brenda secilit prej nesh.

Fatkeqësisht gjithmonë mendojmë më të mirën për veten tonë, kurrë nuk na shkon ndër mend të kuptojmë se nuk zotërojmë as Individualitet të vërtetë.

Më e keqja është se madje e kemi luksin e rremë të supozojmë se secili prej nesh gëzon ndërgjegje të plotë dhe vullnet të lirë.

I mjeri ne! Sa të marrë jemi! Nuk ka dyshim se injoranca është fatkeqësia më e madhe.

Brenda secilit prej nesh ekzistojnë shumë mijëra individë të ndryshëm, subjekte të ndryshme, Unë apo njerëz që zihen me njëri-tjetrin, që luftojnë për epërsi dhe që nuk kanë ndonjë rregull ose pajtim.

Nëse do të ishim të ndërgjegjshëm, nëse do të zgjoheshim nga kaq shumë ëndrra dhe fantazi, sa e ndryshme do të ishte jeta…

Por, për të plotësuar fatkeqësinë tonë, emocionet negative dhe vetë-konsideratat dhe dashuria për veten, na magjepsin, na hipnotizojnë, kurrë nuk na lejojnë të kujtojmë veten, të shohim veten ashtu siç jemi…

Besojmë se kemi një vullnet të vetëm, kur në të vërtetë zotërojmë shumë vullnete të ndryshme. (Çdo Unë ka të vetin)

Tragji-komedia e gjithë kësaj Shumëllojshmërie të Brendshme rezulton e tmerrshme; vullnetet e ndryshme të brendshme përplasen me njëri-tjetrin, jetojnë në konflikt të vazhdueshëm, veprojnë në drejtime të ndryshme.

Nëse do të kishim Individualitet të vërtetë, nëse do të zotëronim Një Njësi në vend të një Shumëllojshmërie, do të kishim gjithashtu vazhdimësi të qëllimeve, ndërgjegje të zgjuar, vullnet të veçantë, individual.

Të ndryshosh është ajo që duhet, megjithatë duhet të fillojmë duke qenë të sinqertë me veten tonë.

Duhet të bëjmë një inventar psikologjik të vetvetes për të njohur atë që na tepron dhe atë që na mungon.

Është e mundur të arrihet Individualiteti, por nëse besojmë se e kemi, një mundësi e tillë do të zhduket.

Është e qartë se kurrë nuk do të luftonim për të arritur diçka që besojmë se e kemi. Fantazia na bën të besojmë se jemi zotërues të Individualitetit dhe madje ekzistojnë në botë shkolla që e mësojnë këtë.

Është urgjente të luftojmë kundër fantazisë, kjo na bën të shfaqemi sikur jemi kjo, apo ajo, kur në të vërtetë jemi të mjerë, të paturp dhe të perversë.

Mendojmë se jemi burra, kur në të vërtetë jemi vetëm gjitarë intelektualë të privuar nga Individualiteti.

Mitomanët besojnë se janë Zota, Mahatma, etj., pa dyshuar fare se nuk kanë as mendje individuale dhe Vullnet të Ndërgjegjshëm.

Egolatërët e adhurojnë aq shumë Egon e tyre të dashur, saqë kurrë nuk do të pranonin idenë e Shumëllojshmërisë së Ego-ve brenda vetes.

Paranojakët me gjithë krenarinë klasike që i karakterizon, as nuk do ta lexojnë këtë libër…

Është e domosdoshme të luftohet deri në vdekje kundër fantazisë rreth vetes tonë, nëse nuk duam të jemi viktima të emocioneve artificiale dhe përvojave të rreme që përveç se na vënë në situata qesharake, ndalojnë çdo mundësi zhvillimi të brendshëm.

Kafsha intelektuale është aq e hipnotizuar nga fantazia e saj, saqë ëndërron se është luan ose shqiponjë, kur në të vërtetë nuk është gjë tjetër veçse një krimb i poshtër i baltës së tokës.

Mitomani kurrë nuk do t’i pranonte këto pohime të bëra në rreshtat e mësipërm; padyshim ai ndihet krye-hierofant, pavarësisht nga ajo që thonë; pa dyshuar se fantazia është thjesht asgjë, “asgjë veçse fantazi”.

Fantazia është një forcë reale që vepron universalisht mbi njerëzimin dhe që e mban Humanoidin Intelektual në gjendje gjumi, duke i bërë të besojë se tashmë është një burrë, se zotëron Individualitet të vërtetë, vullnet, ndërgjegje të zgjuar, mendje të veçantë, etj., etj., etj.

Kur mendojmë se jemi një, nuk mund të lëvizim nga vendi ku jemi në vetvete, qëndrojmë të ngecur dhe së fundi degjenerojmë, involuojmë.

Secili prej nesh ndodhet në një fazë të caktuar psikologjike dhe nuk do të mund të dalim prej saj, nëse nuk zbulojmë drejtpërdrejt të gjithë ata njerëz ose Unë që jetojnë brenda personit tonë.

Është e qartë se nëpërmjet vetë-vëzhgimit intim do të mund të shohim njerëzit që jetojnë në psiqikën tonë dhe që duhet të eliminojmë për të arritur transformimin rrënjësor.

Ky perceptim, ky vetë-vëzhgim, ndryshon thelbësisht të gjitha konceptet e gabuara që kishim për veten tonë dhe si rezultat evidentojmë faktin konkret se nuk zotërojmë Individualitet të vërtetë.

Përderisa nuk vetë-vëzhgojmë veten, do të jetojmë në iluzionin se jemi Një dhe si rrjedhojë jeta jonë do të jetë e gabuar.

Nuk është e mundur të lidhemi saktë me të afërmit tanë përderisa nuk realizohet një ndryshim i Brendshëm në thellësi të psiqikës sonë.

Çdo ndryshim intim kërkon eliminimin paraprak të Unë-ve që mbartim brenda.

Në asnjë mënyrë nuk do të mund të eliminojmë Unë-të e tillë nëse nuk i vëzhgojmë në brendësinë tonë.

Ata që ndihen Një, që mendojnë më të mirën për veten e tyre, që kurrë nuk do ta pranonin doktrinën e të shumtëve, as nuk dëshirojnë të vëzhgojnë Unë-të dhe për këtë arsye çdo mundësi ndryshimi bëhet e pamundur në ta.

Nuk është e mundur të ndryshosh nëse nuk eliminohet, por kush ndihet zotërues i Individualitetit nëse do të pranonte se duhet të eliminojë, do të injoronte vërtet se çfarë duhet të eliminojë.

Megjithatë, nuk duhet të harrojmë se kush beson se është Një, i vetë-mashtruar beson se e di atë që duhet të eliminojë, por në të vërtetë as nuk e di se nuk di, është një injorant i ilustruar.

Duhet të “dezegoistizohemi” për t’u “individualizuar”, por kush beson se zotëron Individualitetin është e pamundur që të mund të dezegoistizohet.

Individualiteti është i shenjtë në njëqind për qind, të rrallë janë ata që e kanë, por të gjithë mendojnë se e kanë.

Si do të mund të eliminojmë “Unë-të”, nëse besojmë se kemi një “Unë” Unik?

Sigurisht vetëm kush kurrë nuk e ka Vetë-Vëzhguar seriozisht veten mendon se ka një Unë Unik.

Por duhet të jemi shumë të qartë në këtë mësim sepse ekziston rreziku psikologjik i ngatërrimit të Individualitetit autentik me konceptin e ndonjë lloji “Unë Superior” ose diçka e tillë.

Individualiteti i Shenjtë është shumë përtej çdo forme “Unë”, është ajo që është, ajo që gjithmonë ka qenë dhe ajo që gjithmonë do të jetë.

Individualiteti legjitim është Qenia dhe arsyeja e Qenies së Qenies, është vetë Qenia.

Dalloni mes Qenies dhe Unë-së. Ata që e ngatërrojnë Unë-në me Qenien, sigurisht kurrë nuk e kanë vetë-vëzhguar seriozisht veten.

Përderisa të vazhdojë Esenca, ndërgjegja, e mbyllur mes gjithë atij grupi Unë-sh që mbartim brenda, ndryshimi rrënjësor do të jetë diçka më shumë se e Pamundur.