Lutja në Punë

Vëzhgimi, Gjyqi dhe Ekzekutimi, janë tre faktorët bazë të shpërbërjes.

Së pari: vëzhgohet. Së dyti: gjykohet. Së treti: ekzekutohet.

Spiunët në luftë, së pari vëzhgohen; së dyti gjykohen; së treti pushkatohen.

Në ndër-lidhje ekziston vetë-zbulimi dhe vetë-zbulimi. Kush heq dorë nga bashkëjetesa me të ngjashmit e tij, heq dorë edhe nga vetë-zbulimi.

Çdo incident i jetës, sado i parëndësishëm që të duket, padyshim që ka si shkak një aktor intim në ne, një agregat psikik, një “Unë”.

Vetë-zbulimi është i mundur kur jemi në gjendje alerte, perceptimi, alerte ndaj risive.

“Unë”, i zbuluar në flagrancë, duhet të vëzhgohet me kujdes në trurin, zemrën dhe seksin tonë.

Një “Unë” çfarëdo i epshit mund të manifestohet në zemër si dashuri, në tru si një Ideal, por duke i kushtuar vëmendje seksit, do të ndjenim një eksitim të caktuar morbid të pagabueshëm.

Gjykimi i çdo “Unë” duhet të jetë përfundimtar. Ne duhet ta ulim atë në bankën e të akuzuarve dhe ta gjykojmë pa mëshirë.

Çdo shmangie, justifikim, konsideratë, duhet të eliminohet, nëse me të vërtetë duam të bëhemi të vetëdijshëm për “Unë”-n që dëshirojmë të zhdukim nga psiqika jonë.

Ekzekutimi është i ndryshëm; nuk do të ishte e mundur të ekzekutohet një “Unë” çfarëdo, pa e vëzhguar dhe gjykuar më parë.

Lutja në punën psikologjike është thelbësore për shpërbërjen. Kemi nevojë për një fuqi më të lartë se mendja, nëse me të vërtetë dëshirojmë të çintegrojmë një “Unë” të tillë ose të tillë.

Mendja vetvetiu nuk mund të çintegrojë asnjë “Unë”, kjo është e pakundërshtueshme, e pamohueshme.

Të lutesh do të thotë të bisedosh me Zotin. Ne duhet t’i drejtohemi Zotit Nënë në Intimitetin tonë, nëse me të vërtetë duam të çintegrojmë “Unë”-t, kush nuk e do Nënën e tij, djali mosmirënjohës, do të dështojë në punën mbi veten e tij.

Secili prej nesh ka Nënën e tij Hyjnore të veçantë, individuale, ajo në vetvete është një pjesë e Qenies sonë, por e derivuar.

Të gjithë popujt e lashtë adhuronin “Zotin Nënë” në thellësitë e Qenies sonë. Parimi femëror i Përjetshëm është ISIS, MARIA, TONANZIN, CIBELES, REA, ADONIA, INSOBERTA, etj., etj., etj.

Nëse në aspektin thjesht fizik kemi baba dhe nënë, në thellësitë e Qenies sonë kemi gjithashtu Babain tonë që është në fshehtësi dhe Nënën tonë Hyjnore KUNDALINI.

Ka aq shumë Baballarë në Qiell sa burra ka në tokë. Zoti Nënë në intimitetin tonë është aspekti femëror i Babait tonë që është në fshehtësi.

AI dhe AJO janë sigurisht dy pjesët e sipërme të Qenies sonë intime. Padyshim që AI dhe AJO janë e njëjta Qenie jonë Reale përtej “Unë”-s së Psikologjisë.

AI shpaloset në AJO dhe urdhëron, drejton, udhëzon. AJO eliminon elementët e padëshirueshëm që mbajmë brenda nesh, me kusht një punë e vazhdueshme mbi veten.

Kur të kemi vdekur në mënyrë radikale, kur të gjithë elementët e padëshirueshëm të jenë eliminuar pas shumë punëve të ndërgjegjshme dhe vuajtjesh vullnetare do të bashkohemi dhe integrohemi me “BABAIN-NËNË”, atëherë do të jemi Perëndi tmerrësisht hyjnore, përtej të mirës dhe të keqes.

Nëna jonë Hyjnore e veçantë, individuale, nëpërmjet fuqive të saj flakëruese mund të reduktojë në pluhur kozmik çdo “Unë” nga ato të shumtët, që është vëzhguar dhe gjykuar më parë.

Në asnjë mënyrë nuk do të ishte e nevojshme një formulë specifike për t’iu lutur Nënës sonë Hyjnore të brendshme. Duhet të jemi shumë natyralë dhe të thjeshtë kur i drejtohemi AJO. Fëmija që i drejtohet nënës së tij, nuk ka kurrë formula të veçanta, thotë atë që del nga zemra e tij dhe kjo është gjithçka.

Asnjë “Unë” nuk shpërbëhet menjëherë; Nëna jonë Hyjnore duhet të punojë dhe madje të vuajë shumë para se të arrijë një asgjësim të çdo “Unë”.

Bëhuni introvertë, drejtojeni lutjen tuaj nga brenda, duke kërkuar brenda vetes Zonjën tuaj Hyjnore dhe me lutje të sinqerta mund t’i flisni asaj. Luteni atë të çintegrojë atë “Unë” që keni vëzhguar dhe gjykuar më parë.

Ndjenja e vetë-vëzhgimit intim, ndërsa zhvillohet, do t’ju lejojë të verifikoni përparimin progresiv të punës tuaj.

Kuptimi, dallimi, janë thelbësore, megjithatë nevojitet diçka më shumë nëse me të vërtetë duam të çintegrojmë “VETVETEN”.

Mendja mund të lejojë luksin të etiketojë çdo defekt, ta kalojë nga një departament në tjetrin, ta ekspozojë, ta fshehë, etj., por kurrë nuk do të mund ta ndryshojë atë në thelb.

Nevojitet një “fuqi e veçantë” më e lartë se mendja, një fuqi flakëruese e aftë për të reduktuar në hi çdo defekt.

STELLA MARIS, Nëna jonë Hyjnore, ka atë fuqi, mund të pluhurojë çdo defekt psikologjik.

Nëna jonë Hyjnore, jeton në intimitetin tonë, përtej trupit, ndjenjave dhe mendjes. Ajo është në vetvete një fuqi e zjarrtë më e lartë se mendja.

Nëna jonë Kozmike e veçantë, individuale, posedon Urtësi, Dashuri dhe Fuqi. Në të ekziston përsosmëri absolute.

Qëllimet e mira dhe përsëritja e vazhdueshme e tyre, nuk shërbejnë për asgjë, nuk çojnë në asgjë.

Nuk do të shërbente asgjë të përsëritej: “nuk do të jem epshor”; “Unë”-t e epshit gjithsesi do të vazhdonin të ekzistonin në vetë thellësinë e psiqikës sonë.

Nuk do të shërbente asgjë të përsëritej çdo ditë: “nuk do të kem më zemërim”. “Unë”-t e zemërimit do të vazhdonin të ekzistonin në thellësitë tona psikologjike.

Nuk do të shërbente asgjë të thuhej çdo ditë: “nuk do të jem më i lakmuar”. “Unë”-t e lakmisë do të vazhdonin të ekzistonin në prapaskenat e ndryshme të psiqikës sonë.

Nuk do të shërbente asgjë të ndahemi nga bota dhe të mbylleshim në një manastir ose të jetojmë në ndonjë shpellë; “Unë”-t brenda nesh do të vazhdonin të ekzistonin.

Disa anahoretë shpellash, në bazë të disiplinave rigoroze arritën në ekstazën e shenjtorëve dhe u çuan në qiej, ku panë dhe dëgjuan gjëra që qenieve njerëzore nuk u lejohet t’i kuptojnë; megjithatë “Unë”-t vazhduan të ekzistonin brenda tyre.

Pa dyshim, Esenca mund t’i shpëtojë “Unë”-s në bazë të disiplinave rigoroze dhe të gëzojë ekstazën, megjithatë, pas gëzimit, kthehet brenda “Vetvetes”.

Ata që janë mësuar me ekstazën, pa e shpërbërë “Ego”-n, besojnë se tashmë kanë arritur çlirimin, mashtrojnë veten duke u besuar Mësues dhe madje Hynë në Involucionin e zhytur.

Kurrë nuk do të shpreheshim kundër rrëmbimit mistik, kundër ekstazës dhe lumturisë së Shpirtit në mungesë të EGO-s.

Duam vetëm të theksojmë nevojën për të shpërbërë “Unë”-t për të arritur çlirimin përfundimtar.

Esenca e çdo anakoretit të disiplinuar, të mësuar për t’i shpëtuar “Unë”-s, e përsërit atë gjest pas vdekjes së trupit fizik, gëzon për një kohë ekstazën dhe më pas kthehet si Xhini i llambës së Aladinit brenda shishes, tek Ego-ja, tek Vetvetja.

Atëherë nuk i mbetet gjë tjetër veçse të kthehet në një trup të ri fizik, me qëllim të përsëritjes së jetës së tij në tapetin e ekzistencës.

Shumë mistikë që u shkëputën nga trupi në shpellat e Himalajeve, në Azinë Qendrore, tani janë njerëz vulgarë, të zakonshëm në këtë botë, pavarësisht se ndjekësit e tyre ende i adhurojnë dhe i nderojnë.

Çdo përpjekje për çlirim, sado e madhe të jetë, nëse nuk merr parasysh nevojën për të shpërbërë Ego-n, është e dënuar me dështim.