Mendime Negative

Të menduarit thellë dhe me vëmendje të plotë duket i huaj në këtë epokë involutive dhe dekadente. Nga Qendra Intelektuale dalin mendime të ndryshme që vijnë, jo nga një Unë i përhershëm siç supozojnë me padijen e tyre të diturit, por nga “Unët” e ndryshëm në secilin prej nesh.

Kur një njeri po mendon, beson me vendosmëri se ai, vetvetiu dhe me vullnetin e tij të lirë, po mendon. Nuk do të kuptojë gjitari i shkretë intelektual se mendimet e shumta që kalojnë nëpër mendjen e tij e kanë origjinën në “Unët” e ndryshëm që kemi brenda.

Kjo do të thotë se nuk jemi individë të vërtetë mendimtarë; në të vërtetë ende nuk kemi mendje individuale. Megjithatë, secili nga “Unët” e ndryshëm që mbartim brenda përdor Qendrën tonë Intelektuale, e përdor sa herë që mundet për të menduar. Do të ishte absurde, pra, të identifikohesh me një mendim të tillë negativ dhe të dëmshëm, duke e besuar atë si pronë të veçantë.

Evidentisht, ky apo ai mendim negativ vjen nga çdo “Unë” që në një moment të caktuar ka përdorur në mënyrë abuzive Qendrën tonë Intelektuale. Mendime negative ka të llojeve të ndryshme: dyshime, mosbesim, dashakeqësi ndaj një personi tjetër, xhelozi pasionante, xhelozi fetare, xhelozi politike, xhelozi për miqësi ose të tipit familjar, lakmi, epsh, hakmarrje, zemërim, krenari, zili, urrejtje, inat, vjedhje, tradhti bashkëshortore, përtaci, grykësi, etj., etj., etj.

Realiteti është se kemi kaq shumë defekte psikologjike saqë edhe nëse do të kishim pallat çeliku dhe një mijë gjuhë për të folur, nuk do të arrinim t’i numëronim plotësisht. Si pasojë ose korolar i asaj që u tha më parë, rezulton e paarsyeshme të identifikohemi me mendimet negative.

Pasi nuk është e mundur të ekzistojë efekt pa shkak, pohojmë solemnisht se kurrë nuk mund të ekzistojë një mendim vetvetiu, nga gjenerimi spontan… Lidhja midis mendimtarit dhe mendimit është e dukshme; çdo mendim negativ e ka origjinën në një mendimtar të ndryshëm.

Në secilin prej nesh ekzistojnë aq mendimtarë negativë sa mendime të të njëjtit lloj. E parë kjo çështje nga këndvështrimi i shumësit të “Mendimtarëve dhe Mendimeve”, ndodh që secili nga “Unët” që mbartim në psikikën tonë është me siguri një mendimtar i ndryshëm.

E pakontestueshme, brenda secilit prej nesh ekzistojnë tepër mendimtarë; megjithatë, secili prej këtyre, pavarësisht se është vetëm një pjesë, beson se është e gjitha në një moment të caktuar… Mitomanët, egolatrat, narcisistët, paranojakët, nuk do ta pranonin kurrë tezën e “Shumësisë së Mendimtarëve” sepse e duan shumë veten, ndihen “babai i Tarzanit” ose “nëna e pulave”…

Si mund të pranojnë njerëz të tillë anormalë idenë se nuk posedojnë një mendje individuale, gjeniale, të mrekullueshme?… Megjithatë, “Të Diturit” e tillë mendojnë për veten më të mirën dhe madje vishen me tunikën e Aristipit për të demonstruar urtësi dhe përulësi…

Tregimet e lashta thonë se Aristipi, duke dashur të demonstrojë urtësi dhe përulësi, u vesh me një tunikë të vjetër plot arna dhe vrima; mori në dorën e djathtë shkopin e filozofisë dhe shkoi nëpër rrugët e Athinës… Thonë se kur Sokrati e pa të vinte, bërtiti me zë të lartë: “Oh Aristip, duket vaniteti yt përmes vrimave të veshjes sate!”.

Kush nuk jeton gjithmonë në gjendje alarmi risie, alarmi perceptimi, duke menduar se po mendon, identifikohet lehtësisht me çdo mendim negativ. Si rezultat i kësaj, për fat të keq forcon fuqinë ogurzezë të “Unit Negativ”, autorit të mendimit përkatës në fjalë.

Sa më shumë të identifikohemi me një mendim negativ, aq më shumë skllevër do të jemi të “Unit” përkatës që e karakterizon atë. Në lidhje me Gnozin, Udhën Sekrete, punën mbi vetveten, tundimet tona të veçanta gjenden pikërisht në “Unët” që e urrejnë Gnozin, punën ezoterike, sepse nuk e injorojnë se ekzistenca e tyre brenda psikikës sonë është e kërcënuar për vdekje nga Gnoza dhe nga puna.

Ata “Unë Negativë” dhe grindavecë e zotërojnë lehtësisht disa cepa mendorë të ruajtur në Qendrën tonë Intelektuale dhe krijojnë në mënyrë sekuenciale rryma mendore të dëmshme dhe të rrezikshme. Nëse i pranojmë ato mendime, ata “Unë Negativë” që në një moment të caktuar kontrollojnë Qendrën tonë Intelektuale, atëherë do të jemi të paaftë të çlirohemi nga rezultatet e tyre.

Nuk duhet të harrojmë kurrë se çdo “Unë Negativ” “Veten-Mashtron” dhe “Mashtron”, përfundim: Gënjen. Sa herë që ndiejmë një humbje të menjëhershme force, kur aspiranti zhgënjehet, nga Gnoza, nga puna ezoterike, kur humbet entuziazmin dhe braktis më të mirën, është e qartë se është mashtruar nga ndonjë Unë Negativ.

“Uni Negativ i Tradhtisë Bashkëshortore” shkatërron shtëpitë fisnike dhe i bën të palumtur fëmijët. “Uni Negativ i Xhelozisë” i mashtron qeniet që adhurojnë dhe shkatërron lumturinë e tyre. “Uni Negativ i Krenarisë Mistike” i mashtron adhuruesit e Udhës dhe këta, duke u ndier të ditur, e urrejnë Mësuesin e tyre ose e tradhtojnë…

Uni Negativ i bën thirrje përvojave tona personale, kujtimeve tona, aspiratave tona më të mira, sinqeritetit tonë dhe, përmes një përzgjedhjeje rigoroze të gjithë kësaj, paraqet diçka në një dritë të rreme, diçka që të magjeps dhe vjen dështimi… Megjithatë, kur dikush e zbulon “Unin” në veprim, kur ka mësuar të jetojë në gjendje alarmi, një mashtrim i tillë bëhet i pamundur…