Parathënie

Traktati aktual i Psikologjisë Revolucionare është një Mesazh i ri që Mjeshtri u jep vëllezërve me rastin e Krishtlindjes së vitit 1975. Është një Kod i plotë që na mëson të vrasim defektet. Deri tani studentët kënaqen me shtypjen e defekteve, diçka si shefi ushtarak që imponohet para vartësve të tij, personalisht kemi qenë teknikë në shtypjen e defekteve, por erdhi momenti kur ndihemi të detyruar t’i japim vdekjen, t’i eliminojmë ato, duke përdorur teknikën e Mjeshtrit Samael i cili në formë të qartë, të saktë dhe të përpiktë na jep çelësat.

Kur defektet vdesin, përveç shprehjes së Shpirtit me bukurinë e tij të papërlyer, gjithçka ndryshon për ne, shumë pyesin se si të veprojnë kur disa defekte shfaqen në të njëjtën kohë, dhe ne u përgjigjemi atyre që të eliminojnë disa dhe që të tjerët të presin, ata të tjerët mund t’i shtypin për t’i eliminuar më vonë.

Në KAPITULLIN E PARË; na mëson se si të ndryshojmë faqen e jetës sonë, të shkatërrojmë: Zemërimin, lakminë, zilinë, epshin, krenarinë, dembelizmin, grykësinë, dëshirën, etj. Është thelbësore të dominosh mendjen tokësore dhe të bësh që vorteksi ballor të rrotullohet në mënyrë që ai të thithë njohurinë e përjetshme të mendjes Universale, në këtë kapitull na mëson të shqyrtojmë nivelin moral të Qenies dhe ta ndryshojmë këtë nivel. Kjo është e mundur kur shkatërrojmë defektet tona.

Çdo ndryshim i brendshëm sjell si pasojë një ndryshim të jashtëm. Niveli i Qenies për të cilin flet Mjeshtri në këtë vepër i referohet gjendjes në të cilën ndodhemi.

Në KAPITULLIN E DYTË; shpjegon se niveli i Qenies është shkalla ku ndodhemi në shkallën e Jetës, kur ngjitemi në këtë shkallë atëherë përparojmë, por kur qëndrojmë të palëvizur na shkakton mërzitje, shkurajim, trishtim, pesimizëm.

Në KAPITULLIN E TRETË; na flet për rebelimin Psikologjik dhe na mëson se pika Psikologjike e nisjes është brenda nesh dhe na thotë se rruga vertikale ose pingule është fusha e Rebelëve, e atyre që kërkojnë ndryshime të menjëhershme, në atë mënyrë që puna mbi veten është karakteristika kryesore e rrugës vertikale; Humanoidët ecin në rrugën horizontale në shkallën e jetës.

Në KAPITULLIN E KATËRT; përcakton se si ndodhin ndryshimet, bukuria e një fëmije i bindet faktit që ai nuk i ka zhvilluar defektet e tij dhe shohim se ndërsa këto zhvillohen tek fëmija, ai e humbet bukurinë e tij të lindur. Kur shpërbëjmë defektet, Shpirti shfaqet në shkëlqimin e tij dhe kjo perceptohet nga njerëzit me sy të lirë, përveç kësaj, bukuria e Shpirtit është ajo që e zbukuron trupin fizik.

Në KAPITULLIN E PESTË; Na mëson menaxhimin e këtij gjimnazi Psikologjik, dhe na mëson metodën për të asgjësuar shëmtinë sekrete që mbartim brenda nesh, (defektet); na mëson të punojmë mbi veten, për të arritur një transformim Radikal.

Ndryshimi është i nevojshëm, por njerëzit nuk dinë si të ndryshojnë, vuajnë shumë dhe kënaqen duke fajësuar të tjerët, nuk e dinë se vetëm ata janë përgjegjës për menaxhimin e Jetës së tyre.

Në KAPITULLIN E GJASHTË; na flet për jetën, na thotë se jeta rezulton të jetë një problem që askush nuk e kupton: Shtetet janë të Brendshme dhe ngjarjet janë të Jashtme.

Në KAPITULLIN E SHTATË; Na flet për gjendjet e Brendshme, dhe na mëson ndryshimin që ekziston midis gjendjeve të vetëdijes dhe ngjarjeve të jashtme të jetës praktike.

Kur modifikojmë gjendjet e gabuara të vetëdijes, kjo shkakton ndryshime themelore në ne.

Na flet në KAPITULLIN E NËNTË PËR NGJARJET PERSONALE; dhe na mëson të korrigjojmë gjendjet Psikologjike të gabuara dhe gjendjet e brendshme të gabuara, na mëson të vendosim rregull në shtëpinë tonë të çrregullt të brendshme, jeta e brendshme sjell rrethana të jashtme dhe nëse këto janë të dhimbshme, ato janë për shkak të gjendjeve të brendshme absurde. E jashtmja është pasqyrimi i të brendshmes, ndryshimi i brendshëm shkakton menjëherë një rend të ri të gjërave.

Gjendjet e brendshme të gabuara na shndërrojnë në viktima të pambrojtura të perversitetit njerëzor, na mëson të mos identifikohemi me asnjë ngjarje duke na kujtuar se gjithçka kalon, duhet të mësojmë ta shohim jetën si një film dhe në dramë duhet të jemi vëzhgues, të mos ngatërrohemi me dramën.

Njëri nga fëmijët e mi ka një Teatër ku shfaqen filma modernë dhe ai mbushet kur punojnë artistë që janë shquar me Oskarë; Një ditë të zakonshme djali im Alvaro më ftonte në një film ku punonin artistë me Oskarë, ftesës iu përgjigja se nuk mund të merrja pjesë sepse isha i interesuar në një dramë njerëzore më të mirë se ajo e filmit të tij, ku të gjithë artistët ishin Oskarë; Ai më pyeti: Cila është ajo dramë?, dhe unë iu përgjigja, drama e Jetës; Ai vazhdoi, por në atë dramë të gjithë punojmë, dhe unë i shpreha: Unë punoj si vëzhgues i asaj Drame. Pse? Iu përgjigja: sepse unë nuk ngatërrohem me dramën, bëj atë që duhet të bëj, nuk emocionohem dhe nuk trishtohem me ngjarjet e dramës.

Në KAPITULLIN E DHJETË; Na flet për jët e ndryshme dhe na shpjegon se në jetën e brendshme të njerëzve nuk ekziston punë harmonike sepse është një shumë jevash, prandaj kaq shumë ndryshime në jetën e përditshme të secilit prej aktorëve të dramës: xhelozi, të qeshura, lot, zemërim, frikë, këto karakteristika na tregojnë ndryshimet dhe alternimet kaq të ndryshme që na ekspozojnë jet e personalitetit tonë.

Në KAPITULLIN E NJËMBËDHJETË; Na flet për Egun tonë të dashur dhe na thotë se jet janë vlera psikike qoftë pozitive apo negative dhe na mëson praktikën e vetë-vëzhgimit të brendshëm dhe kështu zbulojmë shumë je që jetojnë brenda personalitetit tonë.

Në KAPITULLIN E DYMBËDHJETË; Na flet për Ndryshimin Radikal, atje na mëson se nuk është i mundur asnjë ndryshim në psiqikën tonë pa vëzhgimin e drejtpërdrejtë të gjithë atij kompleksi faktorësh subjektivë që mbartim brenda nesh.

Kur mësojmë se nuk jemi një por shumë brenda nesh, jemi në rrugën e vetë-njohjes. Njohja dhe Kuptimi janë të ndryshme, e para është e mendjes dhe e dyta është e zemrës.

KAPITULLI TREMBËDHJETË; Vëzhguesi dhe i vëzhguari, atje na flet për atletin e vetë-vëzhgimit të brendshëm që është ai që punon seriozisht mbi veten e tij dhe përpiqet të largojë elementët e padëshirueshëm që ngarkojmë brenda.

Për vetë-njohjen duhet të ndahemi në vëzhgues dhe të vëzhguar, pa këtë ndarje kurrë nuk do të mund të arrinim vetë-njohjen.

Në KAPITULLIN E KATËRMBDHJETË; Na flet për Mendimet Negative; dhe shohim se të gjitha jet zotërojnë inteligjencë dhe përdorin qendrën tonë Intelektive për të lëshuar koncepte, ide, analiza, etj., gjë që tregon se nuk zotërojmë mendje individuale, shohim në këtë kapitull se jet në mënyrë abuzive përdorin qendrën tonë mendore.

Në KAPITULLIN E PESËMBËDHJETË; Na flet për Individualitetin, atje e kupton njëri se nuk kemi vetëdije dhe vullnet të vetin, as individualitet, nëpërmjet vetë-vëzhgimit intim mund t’i shohim njerëzit që jetojnë në psiqikën tonë (jet) dhe që duhet t’i eliminojmë për të arritur Transformimin Radikal, meqenëse individualiteti është i shenjtë, shohim rastin e Mësueseve të shkollës që jetojnë duke korrigjuar fëmijë gjithë jetën dhe kështu arrijnë në pleqëri sepse gjithashtu u ngatërruan me dramën e jetës.

Kapitujt e mbetur nga 16 deri në 32 janë tepër interesantë për të gjithë ata njerëz që duan të dalin nga turma, për ata që aspirojnë të jenë diçka në jetë, për shqiponjat arrogante, për revolucionarët e vetëdijes dhe të shpirtit të patërhequr, për ata që heqin dorë nga shtylla kurrizore prej gome, që përkulen para kamxhikut të çdo tirani.

KAPITULLI DYMBËDHJETË; na flet Mjeshtri për librin e jetës, është e përshtatshme të vëzhgosh përsëritjen e fjalëve të përditshme, përsëritjen e gjërave të së njëjtës ditë, e gjithë kjo na çon në njohurinë e lartë.

Në KAPITULLIN E DYMBËDHJETË; Na flet për krijesat mekanike dhe na thotë se kur njëri nuk vetë-vëzhgon, nuk mund ta kuptojë përsëritjen e pandërprerë të përditshme, kush nuk dëshiron të vetë-vëzhgojë ashtu siç nuk dëshiron të punojë për të arritur një transformim të vërtetë Radikal, personaliteti ynë është vetëm një kukull, një kukull që flet, diçka mekanike, jemi përsëritës të ngjarjeve, zakonet tona janë të njëjta, kurrë nuk kemi dashur t’i modifikojmë ato.

KAPITULLI DYMBËDHJETË; bëhet fjalë për Bukën Super-Substanciale, zakonet na mbajnë të ngurtësuar, jemi njerëz mekanikë të ngarkuar me zakone të vjetra, duhet të provokojmë ndryshime të brendshme. Vetë-vëzhgimi është i domosdoshëm.

KAPITULLI DYMBËDHJETË; na flet për të zotin e mirë të shtëpisë, duhet të izolohemi nga drama e jetës, duhet të mbrojmë arratisjen e psiqikës, kjo punë shkon kundër jetës, bëhet fjalë për diçka shumë të ndryshme nga ajo e jetës së përditshme.

Përderisa njëri nuk ndryshon brenda, ai do të jetë gjithmonë viktimë e rrethanave. I zoti i mirë i shtëpisë është ai që noton kundër rrymës, ata që nuk duan të gllabërohen nga jeta janë shumë të paktë.

Në KAPITULLIN DYMBËDHJETË; Na flet për dy botët, dhe na thotë se njohuria e vërtetë që me të vërtetë mund të shkaktojë në ne një ndryshim të brendshëm themelor, ka si bazament vetë-vëzhgimin e drejtpërdrejtë të vetes. Vetë-vëzhgimi i brendshëm është një mjet për të ndryshuar në mënyrë intime, nëpërmjet vetë-vëzhgimit të vetes, mësojmë të ecim në rrugën e brendshme, Sensi i vetë-vëzhgimit të vetes gjendet i atrofizuar në racën njerëzore, por ky sens zhvillohet kur ngulmojmë në vetë-vëzhgimin e vetes, ashtu siç mësojmë të ecim në botën e jashtme, ashtu edhe nëpërmjet punës psikologjike mbi veten mësojmë të ecim në botën e brendshme.

Në KAPITULLIN DYMBËDHJETË; na flet për vëzhgimin e vetes, na thotë se vëzhgimi i vetes është një metodë praktike për të arritur një transformim radikal, të njohësh kurrë nuk është të vëzhgosh, nuk duhet ngatërruar ai që njeh me atë që vëzhgon.

Vëzhgimi i vetes, është njëqind për qind aktiv, është një mjet ndryshimi i vetes, ndërsa të njohësh që është pasiv nuk është. Vëmendja dinamike vjen nga ana vëzhguese, ndërsa mendimet dhe emocionet i përkasin anës së vëzhguar. Të njohësh është diçka plotësisht mekanike, pasive; ndërsa vëzhgimi i vetes është një akt i vetëdijshëm.

Në KAPITULLIN DYMBËDHJETË; na flet për Bisedën, dhe na thotë që të verifikojmë, domethënë ajo e “të folurit vetëm” është e dëmshme, sepse janë jet tona të përballura me njëra-tjetrën, kur të zbulosh duke folur vetëm, vëzhgo veten dhe do të zbulosh marrëzinë që po kryen.

Në KAPITULLIN DYMBËDHJETË; na flet për botën e marrëdhënieve, dhe na thotë se ekzistojnë tre gjendje marrëdhëniesh, detyruese me trupin tonë, me botën e jashtme dhe marrëdhënia e njeriut me veten e tij, gjë që nuk ka rëndësi për shumicën e njerëzve, njerëzit janë të interesuar vetëm për dy llojet e para të marrëdhënieve. Duhet të studiojmë për të ditur me cilat nga këto tre lloje kemi faj.

Mungesa e eliminimit të brendshëm bën që të mos jemi të lidhur me veten dhe kjo bën që të qëndrojmë në errësirë, kur të ndodhesh i dëshpëruar, i çorientuar, i hutuar, kujtoja “vetvetes” dhe kjo do të bëjë që qelizat e trupit tënd të marrin një frymë tjetër.

Në KAPITULLIN DYMBËDHJETË; Na flet për këngën psikologjike, na thotë për ankesat, vetëmbrojtjen, të ndjerit të persekutuar, etj., të besuarit se të tjerët kanë faj për gjithçka që na ndodh, ndërsa triumfet i marrim si vepër tonën, kështu kurrë nuk do të mund të përmirësohemi. Njeriu i futur në shishe në konceptet që ai gjeneron mund të bëhet i dobishëm ose i padobishëm, kjo nuk është toniku për të vëzhguar dhe përmirësuar veten, të mësosh të falësh është e domosdoshme për përmirësimin tonë të brendshëm. Ligji i Mëshirës është më i lartë se ligji i njeriut të dhunshëm. “Sy për sy, dhëmb për dhëmb”. Gnoza është e destinuar për ata aspirantë të sinqertë që me të vërtetë duan të punojnë dhe të ndryshojnë, secili këndon këngën e vet psikologjike.

Kujtimi i trishtë i gjërave të jetuara na lidh me të kaluarën dhe nuk na lejojnë të jetojmë të tashmen të cilën na e shpërfytyron. Për të kaluar në një nivel superior është e domosdoshme të mos jesh ajo që je, mbi secilin prej nesh ka nivele superiore në të cilat duhet të ngjitemi.

Në KAPITULLIN DYMBËDHJETË; Na flet për Kthimin dhe Përsëritjen dhe na thotë se Gnoza është transformim, rinovim, përmirësim i pandërprerë; ai që nuk dëshiron të përmirësohet, të transformohet, e humb kohën e tij sepse përveç mos përparimi qëndron në rrugën e kthimit prapa dhe për rrjedhojë bëhet i paaftë për të njohur veten; me arsye të drejtë pohon V.M. se jemi kukulla që përsërisin skenat e jetës. Kur reflektojmë mbi këto fakte e kuptojmë se jemi artistë që punojmë falas në dramën e jetës së përditshme.

Kur kemi fuqinë të vëzhgojmë veten për të vëzhguar atë që bën dhe ekzekuton trupi ynë fizik, vendosemi në rrugën e vetë-vëzhgimit të vetëdijshëm dhe vëzhgojmë se një gjë është vetëdija, ajo që njeh, dhe një gjë tjetër është ajo që ekzekuton dhe bindet domethënë trupi ynë. Komedia e jetës është e ashpër dhe mizore me atë që nuk di të ndezë zjarret e brendshme, konsumohet mes labirintit të vet në mes të errësirave më të thella, jet tonë jetojnë këndshëm në errësirë.

Në KAPITULLIN DYMBËDHJETË; Na flet për Vetë-Vetëdijen Fëmijërore, thotë se kur fëmija lind riinkorporohet Esenca, kjo i jep fëmijës bukuri, pastaj ndërsa zhvillon personalitetin riinkorporohen jet që vijnë nga jetë të kaluara dhe humbet bukurinë natyrore.

Në KAPITULLIN DYMBËDHJETË; Trajton Publikanin dhe Fariseun, thotë se secili pushon mbi diçka nga ajo që ka, nga atje vjen dëshira e të gjithëve për të pasur diçka: Tituj, pasuri, para, famë, pozitë sociale, etj. Burri dhe gruaja të fryrë nga krenaria janë ata që kanë më shumë nevojë për nevojtarin për të jetuar, njeriu pushon vetëm mbi baza të jashtme, gjithashtu është një invalid sepse ditën kur i humb ato baza do të shndërrohet në njeriun më të palumtur në botë.

Kur ndihemi më të mëdhenj se të tjerët jemi duke shëndoshur jet tona dhe refuzojmë me këtë të arrijmë të jemi të bekuar. Për punën ezoterike lëvdatat tona janë pengesa që i kundërvihen çdo përparimi shpirtëror, kur vetë-vëzhgojmë mund të mbulojmë bazat mbi të cilat pushojmë, duhet t’i kushtojmë shumë vëmendje gjërave që na ofendojnë ose na lëndojnë kështu zbulojmë bazat psikologjike mbi të cilat ndodhemi.

Në këtë shteg të përmirësimit ai që besohet superior ndaj një tjetri ngec ose kthehet prapa. Në procesin Iniciatik të jetës sime ndodhi një ndryshim i madh kur i pikëlluar nga mijëra ashpërsi, zhgënjime dhe fatkeqësi, bëra në shtëpinë time kursin e “paria” braktisa pozën e “unë jam ai që jep gjithçka për këtë shtëpi”, për t’u ndier një lypës i trishtuar, i sëmurë dhe pa asgjë në jetë, gjithçka ndryshoi në jetën time sepse më ofrohej: Mëngjes, drekë dhe darkë, rroba të pastra dhe e drejta për të fjetur në të njëjtin shtrat me patronen time (gruan Priftëreshë) por kjo zgjati vetëm ditë sepse ajo shtëpi nuk e përballoi atë qëndrim ose taktikë luftarake. Duhet të mësohet të transformosh, të keqen në të mirë, errësirat në dritë, urrejtjen në dashuri, etj.

Qenia Reale nuk diskuton dhe as nuk i kupton fyerjet e jet që na gjuajnë kundërshtarët ose miqtë. Ata që i ndiejnë ato goditje janë jet që lidhin shpirtin tonë, ata angazhohen dhe reagojnë zemëruar dhe të furishëm, ata janë të interesuar të shkojnë kundër Krishtit të Brendshëm, kundër farës tonë.

Kur studentët na kërkojnë ilaç për të kuruar ndotjet, i këshillojmë që të braktisin zemërimin, ata që e kanë bërë kanë përfitime.

Në KAPITULLIN DYMBËDHJETË; Na flet Mjeshtri për Vullnetin, na thotë se duhet të punojmë në këtë vepër të Atit, por studentët besojnë se është të punosh me arkanin A.Z.F., puna mbi veten tonë, puna me tre faktorët që çlirojnë vetëdijen tonë, duhet të pushtojmë Veten nga brenda, të çlirojmë Prometeun që kemi të lidhur me zinxhirë brenda nesh. Vullneti Krijues është vepër jonë, cilado qoftë rrethana në të cilën ndodhemi.

Emancipimi i Vullnetit vjen me eliminimin e defekteve tona dhe natyra na bindet.

Në KAPITULLIN DYMBËDHJETË; Na flet për Deapitimin, na thotë se momentet më të qeta të jetëve tona janë më pak të favorshmet për të njohur veten, kjo arrihet vetëm në punën e jetës, në marrëdhëniet sociale, bizneset, lojërat, pra në jetën e përditshme është kur jet tona mallëngjehen më shumë. Sensi i vetë-vëzhgimit të brendshëm, gjendet i atrofizuar në çdo qenie njerëzore, ky sens zhvillohet në formë progresive me vetë-vëzhgimin që ekzekutojmë, nga momenti në moment dhe me përdorimin e vazhdueshëm.

Gjithçka që është jashtë vendit është e keqe dhe e keqja pushon së qeni e tillë kur është në vendin e vet, kur duhet të jetë.

Me fuqinë e Hyjneshës Nënë në ne, Nëna RAM-IO vetëm mund të shkatërrojmë jet e niveleve të ndryshme të mendjes, formulën do ta gjejnë lexuesit në disa vepra të V.M. Samael.

Stella Maris është lënda astrale, fuqia seksuale, ajo ka fuqinë të shpërbëjë aberacionet që në brendësinë tonë psikologjike ngarkojmë.

“Tonazin” deapiton çdo je psikologjike.

Në KAPITULLIN DYMBËDHJETË; Na flet për Qendrën e Gravitetit të Përhershëm, dhe na thotë se çdo person është një makinë shërbimi e jet të panumërta që e zotërojnë dhe për rrjedhojë personi njerëzor nuk zotëron qendër graviteti të përhershëm, për rrjedhojë ekziston vetëm paqëndrueshmëri për të arritur vetë-realizimin intim të Qenies; kërkohet vazhdimësi qëllimi dhe kjo arrihet duke shkulur egot ose jet që mbartim brenda.

Nëse nuk punojmë mbi veten, involucionojmë dhe degjenerojmë. Procesi i Iniciimit na vendos në rrugën e tejkalimit, na çon në gjendjen Engjëllore-devike.

Në KAPITULLIN DYMBËDHJETË; Na flet për ezoterikun e ulët Gnostik, dhe na thotë se kërkohet të shqyrtohet je i zënë ose që e njohim, kusht i domosdoshëm për ta shkatërruar është vëzhgimi, kjo lejon që të hyjë një rreze drite në brendësinë tonë.

Shkatërrimi i jet që kemi analizuar duhet të shoqërohet me shërbime ndaj të tjerëve duke u dhënë udhëzime që ata të çlirohen nga satanët ose jet që pengojnë shpërblesën e tyre.

Në KAPITULLIN DYMBËDHJETË; Na flet për Lutjen në Punë, na thotë se Vëzhgimi, Gjykimi dhe Ekzekutimi janë tre faktorët bazë të shpërbërjes së Jës. 1°—vëzhgohet, 2°—gjykohet, 3°—ekzekutohet; kështu bëhet me spiunët në luftë. Sensi i vetë-vëzhgimit të brendshëm ndërsa zhvillohet do të na lejojë të shohim përparimin progresiv të punës sonë.

25 vjet më parë në Krishtlindjen e vitit 1951 na thoshte Mjeshtri këtu në qytetin e Ciénega dhe më vonë e shpjegon në Mesazhin e Krishtlindjes së vitit 1962, si vijon: “Jam në anën tuaj derisa të keni formuar Krishtin në Zemrën tuaj”.

Mbi supet e tij peshon përgjegjësia e popullit të Ujorit dhe doktrina e Dashurisë zgjerohet nëpërmjet njohurisë Gnostike, nëse dëshiron të ndjekësh doktrinën e Dashurisë, duhet të heqësh dorë nga urrejtja, madje edhe në manifestimin e saj më të vogël, kjo na përgatit që të shfaqet fëmija i artë, fëmija i alkimisë, biri i dëlirësisë, Krishti i Brendshëm që jeton dhe pulson në thellësinë e Energjisë sonë Krijuese. Kështu arrijmë vdekjen e legjioneve të jet Satanike që mbajmë brenda dhe përgatitemi për ringjalljen, për një ndryshim total.

Këtë Doktrinë të Shenjtë nuk e kuptojnë njerëzit e kësaj Epoke, por duhet të luftojmë për ata në kultin e të gjitha feve, në mënyrë që të dëshirojnë një jetë superiore, të drejtuar nga qenie superiore, ky trup doktrine na kthen në doktrinën e Krishtit të Brendshëm, kur ta çojmë në praktikë do të ndryshojmë të ardhmen e njerëzimit.

PAQE INVERENCIALE,

GARGHA KUICHINES