Kthimi dhe Ripërsëritja

Një njeri është ajo që është jeta e tij, nëse një njeri nuk modifikon asgjë brenda vetes, nëse nuk e transformon rrënjësisht jetën e tij, nëse nuk punon mbi veten e tij, po e humb kohën në mënyrë të mjerueshme.

Vdekja është kthimi në vetë fillimin e jetës së tij me mundësinë për ta përsëritur atë përsëri.

Shumë është thënë në literaturën Pseudo-Ezoterike dhe Pseudo-Okultiste, mbi temën e jetëve të njëpasnjëshme, më mirë është të merremi me ekzistencat e njëpasnjëshme.

Jeta e secilit prej nesh me të gjitha kohët e saj është gjithmonë e njëjta duke u përsëritur nga ekzistenca në ekzistencë, përmes shekujve të panumërt.

Pa dyshim që vazhdojmë në farën e pasardhësve tanë; kjo është diçka që tashmë është demonstruar.

Jeta e secilit prej nesh në veçanti, është një film i gjallë që kur vdesim e marrim me vete në përjetësi.

Secili prej nesh e merr filmin e tij dhe e sjell përsëri për ta projektuar përsëri në ekranin e një ekzistence të re.

Përsëritja e dramave, komedive dhe tragjedive, është një aksiomë themelore e Ligjit të Rikthimit.

Në çdo ekzistencë të re përsëriten gjithmonë të njëjtat rrethana. Aktorët e skenave të tilla gjithmonë të përsëritura, janë ata njerëz që jetojnë brenda nesh, “Unët”.

Nëse shpërbëjmë ata aktorë, ata “Unë” që e kanë origjinën skenat gjithmonë të përsëritura të jetës sonë, atëherë përsëritja e rrethanave të tilla do të bëhej diçka më shumë se e pamundur.

Natyrisht pa aktorë nuk mund të ketë skena; kjo është diçka e pakontestueshme, e papërgënjeshtrueshme.

Kështu është se si mund të çlirohemi nga Ligjet e Kthimit dhe Rikthimit; kështu mund të bëhemi të lirë vërtet.

Natyrisht secili nga personazhet (Unë) që mbartim brenda nesh, përsërit nga ekzistenca në ekzistencë të njëjtin rol; nëse e shpërbëjmë, nëse aktori vdes roli përfundon.

Duke reflektuar seriozisht mbi Ligjin e Rikthimit ose përsëritjes së skenave në çdo Kthim, zbulojmë përmes vetë-vëzhgimit intim, sustat sekrete të kësaj çështjeje.

Nëse në ekzistencën e kaluar në moshën njëzet e pesë (25) vjeç, patëm një aventurë dashurie është e Padyshimtë që “Unë” i një angazhimi të tillë do të kërkonte zonjën e ëndrrave të tij në moshën njëzet e pesë (25) vjeç të ekzistencës së re.

Nëse zonja në fjalë atëherë ishte vetëm pesëmbëdhjetë (15) vjeç, “Unë” i një aventure të tillë do të kërkonte të dashurin e saj në ekzistencën e re në të njëjtën moshë të drejtë.

Rezulton e qartë të kuptohet se dy “Unët” si ai ashtu edhe ajo, e kërkojnë njëri-tjetrin telepatikisht dhe ribashkohen përsëri për të përsëritur të njëjtën aventurë dashurie të ekzistencës së kaluar…

Dy armiq që luftuan për vdekje në ekzistencën e kaluar, do ta kërkojnë njëri-tjetrin përsëri në ekzistencën e re për të përsëritur tragjedinë e tyre në moshën përkatëse.

Nëse dy persona patën një grindje për pasuri të paluajtshme në moshën dyzet (40) vjeç në ekzistencën e kaluar, në të njëjtën moshë do ta kërkojnë njëri-tjetrin telepatikisht në ekzistencën e re për të përsëritur të njëjtën gjë.

Brenda secilit prej nesh jetojnë shumë njerëz të mbushur me angazhime; kjo është e papërgënjeshtrueshme.

Një hajdut ngarkon brenda tij një shpellë hajdutësh me angazhime të ndryshme deliktore. Vrasësi mbart brenda vetes një “klub” vrasësish dhe epshori mban në psikikën e tij një “Shtëpi Takimesh”.

E rënda e gjithë kësaj është se intelekti injoron ekzistencën e njerëzve të tillë ose “Unëve” brenda vetes dhe të angazhimeve të tilla që fatalisht po përmbushen.

Të gjitha këto angazhime të Unëve që banojnë brenda nesh, ndodhin nën arsyen tonë.

Janë fakte që nuk i dimë, gjëra që na ndodhin, ngjarje që përpunohen në nënndërgjegjshëm dhe të pandërgjegjshëm.

Me të drejtë, na është thënë se çdo gjë na ndodh, si kur bie shi ose si kur bubullin.

Realisht kemi iluzionin e të bërit, por asgjë nuk bëjmë, na ndodh, kjo është fatale, mekanike…

Personaliteti ynë është vetëm instrumenti i njerëzve të ndryshëm (Unëve), përmes të cilit secili prej atyre njerëzve (Unëve), përmbush angazhimet e tij.

Nën kapacitetin tonë njohës ndodhin shumë gjëra, fatkeqësisht injorojmë atë që ndodh nën arsyen tonë të varfër.

E mendojmë veten të urtë kur në të vërtetë nuk e dimë as që nuk dimë.

Jemi trungje të mjerë, të tërhequr nga valët e tërbuara të detit të ekzistencës.

Të dalësh nga kjo fatkeqësi, nga kjo pavetëdije, nga gjendja kaq e mjerueshme në të cilën ndodhemi, është e mundur vetëm duke vdekur në vetvete…

Si mund të zgjoheshim pa vdekur më parë? Vetëm me vdekjen vjen e reja! Nëse embrioni nuk vdes bima nuk lind.

Kush zgjohet vërtet fiton për këtë arsye objektivitet të plotë të ndërgjegjes së tij, ndriçim autentik, lumturi…